Saturday, November 13, 2010

အခြင့္ထူးခံလိုသူမ်ား

‘မင္တို႕ နားမလည္ဘူးလားကြ။ တို႕က မင္းတို႔ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္စြန္႕ ၿပီး တိုက္ေနရတဲ့ ေကာင္ေတြ၊ မင္းတို႕ဟာ တို႕ရဲ႕ေက်းဇူးကို သိတတ္ရမယ္။ မေအေပးေတြ၊ ေက်းဇူးမသိတတ္လို႕ ခုထိမလာၾကတာပဲ။’


သည္ကား အခြင့္ထူးခံလူတန္းစား၏ ေရခံေၿမခံ စိတ္ဓါတ္ၿဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ ဒို္င္ယာေလာ့ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသည္ စာေရးဆရာႀကီး ဦးသိန္းေဖၿမင့္၏ အေရွ႕က ေန၀န္းထြက္သည့္ပမာ ၀တၳဳထဲမွ ၿဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္၏ ဘီအိုင္ေအတပ္ခြဲမွ ဗိုလ္တစ္ဦးမွ ေလွသမားမ်ား ကိုမာန္မဲ ေနၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ သခင္တင္ထြန္း သည္ထိုဟိန္းေဟာက္သံကို ၾကားလိုက္ရေသာ အခါ ေခါင္းႀကီးသြားသည္ ဟုဆိုပါသည္။ အကယ္၍သခင္တင္ထြန္းသာ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း သံုးေလးငါးဆယ္ ေလာက္ကို ႀကိဳၿမင္ႏိုင္ခဲ့မည္ ဆိုပါလွ်င္…..

'ထီးေတြပိတ္ၾကပါ ထီးေတြပိတ္ၾကပါ'

၈၈ အေရးအခင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္၏ စိတ္သႏၱာန္တြင္ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အသံမ်ားထဲတြင္ အထက္ပါေအာ္သံလည္း ပါ၀င္ေလသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္၏ အသက္မွာ ၇ ႏွစ္ခန္႕ ၿဖစ္ပါသည္။၈၈ အေရးအခင္းအတြင္း ေနပူထဲတြင္ ဆႏၵၿပေနသူမ်ားထဲမွ ေခါင္းေဆာင္ ၿဖစ္ဟန္တူေသာ လူတစ္ေယာက္က လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ အားေပးၾကည့္ရွဳ႕ေနသူမ်ားကို ၄င္းတို႕ ေနပူထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသကဲ့သို႕ အားေပးလွ်က္ရွိၾကေသာ မိဘၿပည္သူမ်ားကိုလည္း ၄င္းတို႕ကဲ့သို႕ ေနပူခံရန္ ေအာ္ဟစ္ေနေသာ အသံၿဖစ္ပါသည္။ အားေပးၾကည့္ရွဳ႕ ေနသူမ်ားထဲတြင္ ကေလးသူငယ္မ်ား သက္ႀကီးရြယ္အို အဖိုးအဖြားမ်ား နာမက်န္းၿဖစ္ေနသူမ်ား ပါေကာင္း ပါႏိုင္သည္ကို အဆိုပါ ေခါင္းေဆာင္ သတိမူမိဟန္မတူ။ ထိုသို႕ရပ္ၾကည့္ေနသူမ်ားကို ၄င္းတို႕ကဲ့သို႕ ေနပူခံရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါက မည္ကဲ့သို႕ အက်ိဳးေက်းဇူး ရႏိုင္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။

မည္သို႕ပင္ၿဖစ္ေစကာမူ အထက္ပါ ဥပမာႏွစ္ခုထဲမွ ပုဂိဳလ္ႏွစ္ဦးတို႕၏ စိတ္သႏၱာန္သည္ တူညီၾကသည္ ဟုဆိုလွ်င္ မွားသည္ဟု ၿငင္းရန္ေတာ့ ခက္ခဲလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ ဘာမွမလုပ္ပဲ အခြင့္ထူးခံခ်င္ေသာ အခြင့္ထူးခံေနရေသာ လူမ်ားထက္ေတာ့ အထက္ပါပုဂိၢဳလ္ႏွစ္ဦးက အပံုႀကီးသာသည္ဟုေတာ့ ဆိုရမည္ ၿဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ အလွဴပြဲတစ္ခုတြင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုကို ေၿပာပါရေစ။ အလွဴတစ္ခုု လုပ္ၾကရာတြင္ အလွဴပြဲစီစဥ္သူမ်ားသည္ တူညီ၀တ္စံုမ်ား ၀တ္ဆင္ရေလသည္။ လူထုပရိတ္သတ္ ကိုထမင္းေကၽြးေသာအခါတြင္ လူထုပရိတ္သတ္သည္ ထမင္းဟင္းတို႕ကို တန္းစီ၍ ယူရေလသည္။ တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွင့္ ခင္မင္ေသာ အလွဴပြဲစီစဥ္ သူတစ္ဦးက (တူညီ၀တ္စံု ၀တ္ဆင္ထားသူတစ္ဦး) ကၽြန္ေတာ္ တို႕ကို တန္းမစီေစပဲ အၿခားသူမ်ားကို ေက်ာ္လႊားကာ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ယူေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း အားရ၀မ္းသာစြာ ထိုသူကို ေက်းဇူးစကား ဆိုၾကေလ၏။ ထိုကိစၥသည္ အေသးအဖြဲေလးသာၿဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုအေသးအဖြဲေလးမ်ားသည္ လူတို႕၏ အခြင့္ထူး ခံလိုေသာ စိတ္ကို ေဖာ္ၿပၿခင္းၿဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ထိုဘာမဟုတ္ေသာ ကိစၥတြင္ပင္လွ်င္ အခြင့္ထူးခံလိုပါက တကယ့္မဟာအခြင့္အေရးႀကီးမ်ား ဆိုလွ်င္ အဘယ္သို႕ရွိေခ်မည္နည္း။

အလားတူပင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ႕ရေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ၿဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အစိုးရရံုးတစ္ရံုးတြင္ ကိစၥတစ္ခုအတြက္ အၿခားေသာသူမ်ားႏွင့္အတူ ေစာင့္ဆိုင္းေနရေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မထင္မွတ္ပဲ ထိုရံုးတြင္ အရာရွိလုပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ရာ ကၽြန္ေတာ္က ထိုကိစၥအတြက္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္ပါဟု ေၿပာသၿဖင့္ ထိုမိတ္ေဆြအရာရွိမွ ကၽြန္ေတာ့္ အရင္ေစာင့္ဆိုင္းေနသူမ်ားအားေက်ာ္၍ ကၽြန္ေတာ့္၏ ကိစၥကိုေဆာင္ရြက္ေပးရာ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ေပ်ာ္ရြင္ၿပီး ထိုအရာရွိမိတ္ေဆြကို ေက်းဇူးအထူးတင္ခဲ့ဘူးပါသည္။ ဤသည္မွာလည္း အခြင့္ထူးခံလိုေသာ စိတ္ဓါတ္တစ္မ်ိဳးပင္ၿဖစ္ေလသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေၿပာၾကေလသည္။ ဤကဲ့သို႕ေသာကိစၥမ်ားသည္ အခြင့္ထူးခံသည္ဟု မဆိုႏိုင္။ ခက္ခဲေအာင္ လုပ္ထားေသာ ရံုးကိစၥမ်ားကို မည့္သည့္နည္းႏွင့္ ေက်ာ္လႊားေက်ာ္လႊား မွန္ကန္သည္။ ငါးၾကင္းဆီႏွင့္ ငါးၾကင္းၿပန္ေၾကာ္သည္ဟု ေစာဒကတက္ၾကသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ လာဘ္စားေသာ အရာရွိမ်ားသည္ သူတို႕လည္း လခမလံုေလာက္ေသာစနစ္ေၾကာင့္ လာဘ္စားရပါသည္ ငါးၾကင္းဆီႏွင့္ ငါးၾကင္းၿပန္ေၾကာ္သည္ဟု ဆင္ေၿခေပး ၾကလိမ့္မည္။ လူမေကာင္းေသာေၾကာင့္ စနစ္ပ်က္စီးသလား စနစ္မေကာင္းေသာေၾကာင့္ လူပ်က္စီးသလား ဆိုသည့္ကိစၥမွာ ၾကက္ႏွင့္ ၾကက္ဥ ဘယ္အရာက စၿဖစ္သနည္းဆိုသကဲ့သို႕ ေၿပာရန္ခက္လွပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားသည္ အလြန္ပင္ေၿဖရွင္းရန္ခက္ေလသည္။ ဥပမာ သင္၏ခ်စ္လွစြာေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ ယဥ္မေတာ္တဆၿဖစ္မႈ႕ေၾကာင့္ တရားရင္ဆိုင္ေနရသည္ဆိုပါစို႕။ အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကမ်ား သင့္ကို ေငြေၾကးမည္မွ်ေပးပါက ထိုအမႈ႕ကိစၥကို ကြင္းလံုးကၽြတ္လြတ္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ ေပးမည္ဆိုပါလွ်င္ သင္သည္ထို လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ႕တြင္ပါ၀င္မည္လား။ သို႕တည္းမဟုတ္ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ အားမေပးဟု ခံယူကာ သင့္အခ်စ္ဆံုးသူတစ္ေယာက္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းလွေသာ ေထာင္နန္းစံခိုင္းရက္မည္လား။ ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ထိုလာဘ္ေပးလာဘ္ယူမႈ႕တြင္ သင္ပါ၀င္လိုက္ပါက သင္လည္း ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္၍ အခြင့္ထူးရေသာ လူတန္းစားထဲ တြင္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါ၀င္သြားမည္ၿဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ရွဳ႕မိသေလာက္ေတာ့ တိုးတက္ေနေသာ ႏိုင္ငံၿခားတိုင္းၿပည္မ်ားတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႕ေသာ အခြင့္ထူးခံလိုေသာ အခြင့္ထူးခံေနရေသာ ေရေပၚဆီ လူတန္းစားမ်ားရွိၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုႏိုင္ငံမ်ားသည္ ထိုလူမ်ား၏ လႊမ္းမိုးမႈ႕မ်ားကို အနည္းႏွင့္အမ်ားဆိုသလို ေရွာင္ကြင္းကာ တိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံ အဆင့္သို႕ တက္လွမ္းသြားႏိုင္ၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ႏိုင္ငံသည္ကား ထိုအေၿခအေနမ်ားကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္ပဲ နိမ့္က်ေသာ ႏိုင္ငံအၿဖစ္သို႕ ေလွ်ာဆင္းသြားေလသည္။ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံအသီးသီးတို႕တြင္ မည္သို႕ ေက်ာ္လႊားႏိုင္သည္ဟူေသာ အခ်က္မ်ားသည္ကား တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ တူညီၾကမည္မဟုတ္ပါေခ်။

အခြင့္ထူးခံကို အဂၤလိပ္လို Elite ဟုေခၚႏိုင္ပါသည္။ Elite အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ပညာတတ္ အခြင့္ထူးခံမ်ား၊ ပိုင္ဆိုင္မႈ႕ အခြင့္ထူးခံမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးအခြင့္ထူးခံမ်ား စသၿဖင့္ အခြင့္ထူးခံ အမ်ားအၿပား ရွိၾကသည္။ ေယဘူယ်အားၿဖင့္ လူအားလံုးတူညီစြာအခြင့္အေရးရရန္မွာ မၿဖစ္ႏိုင္ပါ။ မမွ်တဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ဥပမာ ဆိပ္ကမ္းအလုပ္သမားမ်ားထဲတြင္ တစ္ရက္လွ်င္ ဆန္အိတ္ ၅၀ သယ္ႏိုင္ေသာ ဗလႀကီးႏွင့္ တစ္ရက္လွ်င္ ဆန္အိတ္ ၁၀ အိတ္သာသယ္ႏိုင္ေသာ ဂ်ပိန္ေလးႏွင့္ လုပ္ခအတူတူသာ ရမည္ ဆိုပါက တရားမည္ေလာ။ ထိုနည္းတူ ပညာရပ္တစ္ခုပို ပင္ပန္းႀကီးစြာ သင္ယူထားေသာ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ သည္လည္း သာမာန္လူထက္ေတာ့ အခြင့္အေရးပိုရသင့္ပါသည္။ ယခုအခြင့္ထူးခံႏွင့္ ပက္သက္ၿပီးခက္ေနသည္ မွာမတရား အခြင့္ထူးခံလိုသူမ်ားေၾကာင့္ၿဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ ေမာင္ကႀကီးႏွင့္ ေမာင္ခေခြးသည္ စာေတာ္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ေမာင္ကႀကီးသည္ သူေဌးႀကီး၏ သားၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပညာသင္ခြင့္ ရၿပီး ေမာင္ခေခြးသည္ ဆင္းရဲေသာေၾကာင့္ ပညာသင္ခြင့္မရပါ ဟုဆိုလွ်င္ ထိုလူ႕အဖြဲ႕အစည္းသည္ တိုးတက္ရန္ ခက္ခဲပါလိမ့္မည္။

ထို႕အတြက္ေၾကာင့္ ငါဒါလုပ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဒါရသင့္သည္ဟူေသာကိစၥကို ဆံုးၿဖတ္ရာေတြ တရား၏ မတရား၏ မွ်တ၏ မမွ်တ၏ အရင္စဥ္းစားရန္လိုသည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ အဲ ဘာမွမလုပ္ခဲ့ပဲ တစ္စံုတစ္ခု၏ အရွိန္အ၀ါၿဖင့္ အခြင့္ထူး ရေနသူမ်ား/ရလိုသူမ်ားကိုမူ ထည့္စဥ္းစားရန္ပင္ လိုအပ္မည္မထင္ေပ။ တစ္ခုေသခ်ာသည္ကေတာ့ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ မတရား အခြင့္ထူးခံလိုေသာ စိတ္ဓါတ္ကို ေလွ်ာ့နည္း ေအာင္မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ ထိုႏိုင္ငံ/ထိုလူမ်ိဳးသည္ တိုးတက္မႈ႕ (သို႕) ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ႕ႏွင့္ ေ၀းကြာေနဦးမည္္ ၿဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္၀င္ဘာ ၂၀၁၀
မိုးတိမ္ညိဳ

3 comments:

lonetone November 13, 2010 at 1:24 PM  

ဖတ္သြားပါတယ္။ ဒီလိုအေတြးအျမင္ ပို႕စ္ေတြ ဖတ္ရတာ သေဘာက်တယ္၊ မ်ားမ်ားဖတ္ခ်င္တယ္ဗ်။

မာလာ November 14, 2010 at 12:52 PM  

အခြင့္ထူးခံျခင္းကို ကၽြန္မအသက္(၁၀)ႏွစ္ေအာက္တုန္းက မိသားစုထမင္း၀ိုင္းတြင္ စရင္ဆိုင္ဘူးခဲ့သည္။ အစ္ကိုႀကီးမ်ားက ထမင္းမ်ားမ်ားစားသျဖင့္ ဟင္းပမာဏမ်ားမ်ားရလို၏ ကၽြန္မကလက္မခံလို.. ထမင္းနည္းေသာ္လည္း ဟင္းပမာဏတူရမည္။ အေမကိုေခါင္းရႈပ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့သည္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့အခြင့္ထူးခံသူတို ့ကို ဟန္မပ်က္ရင္ဆိုင္ဖို ့ျပင္ဆင္တတ္လာရသည္။ VIP ဆိုသည့္စကားလံုးကို လက္ခံဖို ့ အျပံဳးမပ်က္ဟန္ေဆာင္ရ၏။ ႀကာလာေတာ ့ဒီပတ္၀န္းက်င္ကို စက္ဆုတ္သည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ လူျပန္ျဖစ္ဖို ့ေတာင္ လန္ ့သည္။ (လူေသလ်ွင္လူျပန္ျဖစ္ဖို ့ကိုကေတာ္ေတာ္ခက္သည္ ဆိုသျဖင့္သာ ဒီေနရာေရြးသည့္ ကိစၥက ဒုတိယဆင့္ျဖစ္သြားသသည္)

Anonymous December 11, 2010 at 12:19 PM  

nice post.. this culture is in burmese blood.. deep inside.. u need to change their blood to remove this culture..

Visitors

About Me

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP