ေလာကႀကီးက အဲေလာက္ မရိုးရွင္းပါ
တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္ ရထားစီးလာရင္း Chinese Garden ဆိုတဲ့ မွတ္တိုင္မွာ ကုလား ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားတာၿမင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ ထဲၿပံဳးမိပါသည္။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တံုးက အေၾကာင္းေလး တစ္ခုစဥ္းစား မိလို႕ပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖနဲ႕ ရထားစီးရင္း ကုလားကုန္း ဆိုတဲ့ ဘူတာမွာ တရုတ္ ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားေတာ့ ‘အေဖ ကုလားကုန္းဘူတာမွာ ဘာလို႕ တရုတ္ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားတာလဲဗ်’ လို႕ ေမးဖူးတယ္။အေဖက ေတာ့ သူတို႕ အဲဒီမွာ ေနလို႕ ေနမွာေပါ့ကြယ္လို႕ ေၿဖခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက တကယ္ကို နားမလည္ခဲ့တာ အမွန္။ ဘယ့္ႏွယ့္ ကုလားကုန္းပါဆိုမွ ဘာလို႕ တရုတ္ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားရတာလဲေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ မွတၿဖည္းၿဖည္းနားလည္လာပါတယ္။ ေၾသာ္ ေလာကႀကီးက ဒီေလာက္ မရိုးရွင္းပါလား ဆိုတာပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိစၥေတြက ကေလးတုန္းကလို ေတြးလို႕ မရပါလားဆိုတာ သေဘာ ေပါက္မိပါတယ္။
ဆရာ သစၥာနီရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဒီလိုေရးထားပါတယ္။ ‘ပန္းၿခံထဲက ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ထိုင္ခံု မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနမိပါသည္။ ေလာဘႀကီးလြန္း၍ မဟုတ္ပါ။ ပန္းၿခံထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ခံုမ်ားသာ ရွိေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္’ တဲ့။ တစ္ေန႕က တစ္ေယာက္ထဲ တက္စီ ငွားစီးရင္း အဲဒီစာသားေလးကို သတိရမိပါတယ္။ အင္းငါ လည္းလူငါးေယာက္စီးလို႕ရတဲ့ ကားကို တစ္ေယာက္ထဲ စီးေနတာ ေလာဘႀကီးလို႕ မဟုတ္ေလာက္ ပါဘူး ဟုကိုယ့္ကိုယ္ ကို မဆီမဆိုင္ ႏွစ္သိမ့္ေနမိပါသည္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ထဲအိမ္ ဆယ္လံုးပိုင္တဲ့သူတို႕၊ ကားအစီးမ်ားစြာပိုင္တဲ့သူတို႕ စသၿဖင့္ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ေနရလို႕ပါ။
တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏိုင္ငံၿခား တိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္က လမ္းတို႕၊ ဘူတာရံုတို႕ ၊ ကားဂိတ္တို႕ ရဲ႕ဓါတ္ပံုေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ၿမိဳ႕က လူတစ္ေယာက္ကို ၿပေတာ့ သူကေမးတယ္။ အဲဒါ လူႀကီးလာမွာမို႕ ရွင္းထားတာလားဟင္တဲ့။ ကဲ သူ႕အေတြးနဲ႕ သူေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲဗ်ာ။ သူကသူသိတာကို အေၿခခံ ၿပီးရိုးရိုးရွင္းရွင္းေတြးတာကို။ ဒါၿဖင့္ ခင္ဗ်ားတို႕ဆီမွာ လူႀကီး မလာရင္ မရွင္းေတာ့ဘူးလားဗ်ာလို႕ ေမးေတာ့ သူကထူးဆန္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ေနေလရဲ႕။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ တကယ္ကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေတြးလို႕ မရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လိုက္မွီေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားရတယ္။ အကယ္၍လမ္းမွာ ယဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံေတာင္းေနၿပီဆိုပါစို႕။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ အဲဒီ ရဲသားကို မုန္းၾကမယ္။ ဆဲၾကမယ္။ ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ၾကမယ္။ အဲဒီ ယဥ္ထိန္းရဲ သားကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေပးဖို႕ႀကိဳးစား ၾကည့္မိတယ္။ ေအာ္သူ႕ အတြက္ေတာ့ သူမ်ားရဲ႕ တံေတြးေထြးသံ က အိမ္က ကေလးငိုသံထက္ ပိုၿပီးနား၀င္ခ်ိဳလိမ့္မယ္လို႕။
အခု ကိစၥမွာ လည္းအဲလို အၿဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳမိလို႕ပါ။ ဒီလိုဗ်။
ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ေဆြးမ်ိဳး နီးစပ္ေတာ္တဲ့ ဦးေလးႀကီးနဲ႕ အန္တီႀကီး ဆိုတာရွိပါတယ္။ သူတို႕က တကယ္ကို ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ ၿမန္မာလူႀကီးေတြဗ်။ ဦးေလးႀကီးဆို ရွပ္အက်ီ လက္ရွည္နဲ႕ ပုဆိုး ခပ္ေကာင္းေကာင္း အန္တီႀကီးဆိုရင္လည္း ရင္ဖံုး အက်ီနဲ႕ ပါတိတ္ ထမိန္ အၿမဲ၀တ္ေတာ့ သူတို႕ကို ၿမင္လိုက္ရင္ ပဲ အရမ္း က်က္သာေရရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အၿမဲ ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ စိတ္ဆိုးေဒါသ ထြက္တယ္ဆို တာဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ အဓိပၸယ္ဖြင့္ မေနနဲ႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုလက္သာဆြဲၿပလိုက္။ အဲေလာက္ထိကို ေတြးဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ကို သူတို႕ မၾကာခဏ လာလည္ေလ့ရွိတယ္ဗ်။ တစ္ခါေတာ့ သူတို႕ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ကလူေတြက ၿမန္မာဇာတ္ကား ၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။ မင္းသားကဘယ္သူ လဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ မင္းသမီးကေတာ့ ထက္ထက္မိုးဦး။ အဲဒီအထဲမွာ ထက္ထက္မိုးဦးက အိမ္ေဖာ္မေလး။ အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီးက ႏွိပ္စက္တဲ့ အခန္းေရာက္ေတာ့ လူတိုင္းက သနားၾကတာေပါ့။ အန္တီႀကီးနဲ႕ ဦးေလးႀကီး ဆို စုတ္တသတ္သတ္နဲ႕ ေပါ့။ အမေလး ဆိုးလိုက္တာေပါ့။ အန္တီႀကီးကို မ်က္မွန္ေအာက္ကို တစ္ရွဴးစေလး နဲ႕ေတာင္ သုတ္ရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕ကို ၾကည့္ၿပီး ေၾသာ္ ကမာၻေပၚမွာ ဒီလိုအရမ္း ၿပည့္၀တဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါလားဆိုၿပီး ပီတိေတာင္ ၿဖစ္မိေသးတယ္ဗ်။ တိုတိုေၿပာရရင္ တစ္ရက္ေတာ့ဗ်ာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုေပၚလာ လို႕ ဦးေလးႀကီးတို႕အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေရာ။ သူတို႕က ထမင္းစားသြားပါဦး ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထမင္း၀င္စားတာေပါ့။ ထမင္းစား ခန္းနဲ႕ မီးဖိုနဲ႕ ကတြဲရက္။ မီးဖိုထဲမွာ ဒန္အိုးစုတ္စုတ္ေလး တစ္ခုနဲ႕ မီးေသြးမီးဖိုေသးေသးေလး တစ္ခု ခ်ထားတာေတြ႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဆီမဆိုင္ စပ္စုလိုက္မိတယ္။ အဲဒါ ဘာအတြက္လဲလို႕။ သူတို႕ေၿပာလိုက္မွ ကၽြန္ေတာ္ အံံ့ၾသ လြန္းလို႕ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ၿဖစ္သြားရတယ္။ အဲဒါ အိမ္က ခိုင္းတဲ့ ေကာင္မေလး ကိုေကၽြးဖို႕ ဆန္ကြဲ ခ်က္တာတဲ့။ အဲဒီေကာင္မေလးက တအား စားႏိုင္တာေလတဲ့။ ဆန္ေကာင္းကို မေကၽြးႏိုင္ဘူးတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီက်မွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ေၾသာ္သူတို႕ သနားက ထက္ထက္မိုးဦးကိုး လို႕။
အဲဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ ေလာကႀကီးက အဲေလာက္ မရိုးရွင္းဘူးလို႕။ ဘယ္ဟာမဆို အေပၚယံ ပဲၾကည့္ ၿပီး ဆံုးၿဖတ္လို႕ မရဘူး။ ကဲဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေရးတာလည္း တကယ္ကို ေတာင္ေရာက္ ေၿမာက္ေရာက္ ၿဖစ္သြား ၿပီ။ အဂၤလိပ္စကားပံု တစ္ခုနဲ႕ ေတာ့ အဆံုး သတ္ပါရေစ။
Try to see the structure, than events. တဲ့ဗ်။
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉
မိုးတိမ္ညိဳ
ေနာက္ေတာ့ မွတၿဖည္းၿဖည္းနားလည္လာပါတယ္။ ေၾသာ္ ေလာကႀကီးက ဒီေလာက္ မရိုးရွင္းပါလား ဆိုတာပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိစၥေတြက ကေလးတုန္းကလို ေတြးလို႕ မရပါလားဆိုတာ သေဘာ ေပါက္မိပါတယ္။
ဆရာ သစၥာနီရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဒီလိုေရးထားပါတယ္။ ‘ပန္းၿခံထဲက ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ထိုင္ခံု မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနမိပါသည္။ ေလာဘႀကီးလြန္း၍ မဟုတ္ပါ။ ပန္းၿခံထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ခံုမ်ားသာ ရွိေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္’ တဲ့။ တစ္ေန႕က တစ္ေယာက္ထဲ တက္စီ ငွားစီးရင္း အဲဒီစာသားေလးကို သတိရမိပါတယ္။ အင္းငါ လည္းလူငါးေယာက္စီးလို႕ရတဲ့ ကားကို တစ္ေယာက္ထဲ စီးေနတာ ေလာဘႀကီးလို႕ မဟုတ္ေလာက္ ပါဘူး ဟုကိုယ့္ကိုယ္ ကို မဆီမဆိုင္ ႏွစ္သိမ့္ေနမိပါသည္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ထဲအိမ္ ဆယ္လံုးပိုင္တဲ့သူတို႕၊ ကားအစီးမ်ားစြာပိုင္တဲ့သူတို႕ စသၿဖင့္ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ေနရလို႕ပါ။
တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏိုင္ငံၿခား တိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္က လမ္းတို႕၊ ဘူတာရံုတို႕ ၊ ကားဂိတ္တို႕ ရဲ႕ဓါတ္ပံုေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ၿမိဳ႕က လူတစ္ေယာက္ကို ၿပေတာ့ သူကေမးတယ္။ အဲဒါ လူႀကီးလာမွာမို႕ ရွင္းထားတာလားဟင္တဲ့။ ကဲ သူ႕အေတြးနဲ႕ သူေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲဗ်ာ။ သူကသူသိတာကို အေၿခခံ ၿပီးရိုးရိုးရွင္းရွင္းေတြးတာကို။ ဒါၿဖင့္ ခင္ဗ်ားတို႕ဆီမွာ လူႀကီး မလာရင္ မရွင္းေတာ့ဘူးလားဗ်ာလို႕ ေမးေတာ့ သူကထူးဆန္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ေနေလရဲ႕။
တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ တကယ္ကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေတြးလို႕ မရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လိုက္မွီေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားရတယ္။ အကယ္၍လမ္းမွာ ယဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံေတာင္းေနၿပီဆိုပါစို႕။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ အဲဒီ ရဲသားကို မုန္းၾကမယ္။ ဆဲၾကမယ္။ ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ၾကမယ္။ အဲဒီ ယဥ္ထိန္းရဲ သားကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေပးဖို႕ႀကိဳးစား ၾကည့္မိတယ္။ ေအာ္သူ႕ အတြက္ေတာ့ သူမ်ားရဲ႕ တံေတြးေထြးသံ က အိမ္က ကေလးငိုသံထက္ ပိုၿပီးနား၀င္ခ်ိဳလိမ့္မယ္လို႕။
အခု ကိစၥမွာ လည္းအဲလို အၿဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳမိလို႕ပါ။ ဒီလိုဗ်။
ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ေဆြးမ်ိဳး နီးစပ္ေတာ္တဲ့ ဦးေလးႀကီးနဲ႕ အန္တီႀကီး ဆိုတာရွိပါတယ္။ သူတို႕က တကယ္ကို ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ ၿမန္မာလူႀကီးေတြဗ်။ ဦးေလးႀကီးဆို ရွပ္အက်ီ လက္ရွည္နဲ႕ ပုဆိုး ခပ္ေကာင္းေကာင္း အန္တီႀကီးဆိုရင္လည္း ရင္ဖံုး အက်ီနဲ႕ ပါတိတ္ ထမိန္ အၿမဲ၀တ္ေတာ့ သူတို႕ကို ၿမင္လိုက္ရင္ ပဲ အရမ္း က်က္သာေရရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အၿမဲ ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ စိတ္ဆိုးေဒါသ ထြက္တယ္ဆို တာဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ အဓိပၸယ္ဖြင့္ မေနနဲ႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုလက္သာဆြဲၿပလိုက္။ အဲေလာက္ထိကို ေတြးဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ကို သူတို႕ မၾကာခဏ လာလည္ေလ့ရွိတယ္ဗ်။ တစ္ခါေတာ့ သူတို႕ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ကလူေတြက ၿမန္မာဇာတ္ကား ၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။ မင္းသားကဘယ္သူ လဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ မင္းသမီးကေတာ့ ထက္ထက္မိုးဦး။ အဲဒီအထဲမွာ ထက္ထက္မိုးဦးက အိမ္ေဖာ္မေလး။ အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီးက ႏွိပ္စက္တဲ့ အခန္းေရာက္ေတာ့ လူတိုင္းက သနားၾကတာေပါ့။ အန္တီႀကီးနဲ႕ ဦးေလးႀကီး ဆို စုတ္တသတ္သတ္နဲ႕ ေပါ့။ အမေလး ဆိုးလိုက္တာေပါ့။ အန္တီႀကီးကို မ်က္မွန္ေအာက္ကို တစ္ရွဴးစေလး နဲ႕ေတာင္ သုတ္ရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕ကို ၾကည့္ၿပီး ေၾသာ္ ကမာၻေပၚမွာ ဒီလိုအရမ္း ၿပည့္၀တဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါလားဆိုၿပီး ပီတိေတာင္ ၿဖစ္မိေသးတယ္ဗ်။ တိုတိုေၿပာရရင္ တစ္ရက္ေတာ့ဗ်ာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုေပၚလာ လို႕ ဦးေလးႀကီးတို႕အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေရာ။ သူတို႕က ထမင္းစားသြားပါဦး ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထမင္း၀င္စားတာေပါ့။ ထမင္းစား ခန္းနဲ႕ မီးဖိုနဲ႕ ကတြဲရက္။ မီးဖိုထဲမွာ ဒန္အိုးစုတ္စုတ္ေလး တစ္ခုနဲ႕ မီးေသြးမီးဖိုေသးေသးေလး တစ္ခု ခ်ထားတာေတြ႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဆီမဆိုင္ စပ္စုလိုက္မိတယ္။ အဲဒါ ဘာအတြက္လဲလို႕။ သူတို႕ေၿပာလိုက္မွ ကၽြန္ေတာ္ အံံ့ၾသ လြန္းလို႕ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ၿဖစ္သြားရတယ္။ အဲဒါ အိမ္က ခိုင္းတဲ့ ေကာင္မေလး ကိုေကၽြးဖို႕ ဆန္ကြဲ ခ်က္တာတဲ့။ အဲဒီေကာင္မေလးက တအား စားႏိုင္တာေလတဲ့။ ဆန္ေကာင္းကို မေကၽြးႏိုင္ဘူးတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီက်မွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ေၾသာ္သူတို႕ သနားက ထက္ထက္မိုးဦးကိုး လို႕။
အဲဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ ေလာကႀကီးက အဲေလာက္ မရိုးရွင္းဘူးလို႕။ ဘယ္ဟာမဆို အေပၚယံ ပဲၾကည့္ ၿပီး ဆံုးၿဖတ္လို႕ မရဘူး။ ကဲဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေရးတာလည္း တကယ္ကို ေတာင္ေရာက္ ေၿမာက္ေရာက္ ၿဖစ္သြား ၿပီ။ အဂၤလိပ္စကားပံု တစ္ခုနဲ႕ ေတာ့ အဆံုး သတ္ပါရေစ။
Try to see the structure, than events. တဲ့ဗ်။
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉
မိုးတိမ္ညိဳ
7 comments:
ဟုတ္လိုက္တာဗ်ာ
very good post
စာကေလးေတြဘာလို႕ဖိနပ္မစိးတာလဲ
အဲဒီ ဆန္ကြဲထမင္းကုိ စားရတဲ့ အိမ္ေဖာ္မေလးကုိ ထက္ထက္မုိးဦးကား ေခၚျပလုိက္ရင္ ဒင္းကလည္း ဇာတ္လမ္းထဲက ထက္ထက္မုိးဦးကုိ သနားလုိ႔ မ်က္ရည္က်ဦးမွာပါပဲ။ မခက္ေပဘူးလား။
KO Paw,
talking about Appana and Mel Thone, ain't it ? :)
Su,
ဆရာေအာင္သင္းေရးသားတဲ့ “ခ်ဳိတကူးနဲ႔ ဂုဏ္ရည္မတူ” အေၾကာင္းကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။
အေပၚက ကိုေပါေျပာသြားတာကို ျဖည့္စြက္တဲ့အေနနဲ႕ လင့္ခ္ ထပ္ေပးခြင့္ျပဳပါ..
http://www.mindin.info/2009/01/blog-post_30.html
Post a Comment