Tuesday, June 29, 2010

ေဘာင္ခပ္ထားေသာ အေတြးမ်ား

မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ေၿပာၿပဖူးလို႕ စင္ကာပူ ႏိုင္ငံ သားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာ ေလးတစ္ခု မွတ္သားဖူးပါသည္။ ထိုအေၾကာင္း အရာသည္ မည္မွ် မွန္ကန္သည္၊ ဘယ္ကရသည္ ေသခ်ာမသိပါ။ (သိသူမ်ား ေၿပာၿပေပးေစလိုပါသည္)။
စင္ကာပူ ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္က သူ႕ တို႕ စင္ကာပူ ႏိုင္ငံသား အခ်ိဳ႕ အေၾကာင္းကို ေ၀ဖန္ထား ၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ သူေၿပာတဲ့ အေၾကာင္းကို အတိုခ်ဳပ္ၿပီး ေၿပာပါရေစ။ ဒီလိုပါ။

‘ည သန္းေခါင္ေက်ာ္ တစ္ညတြင္ ထိုသူ အိပ္ယာမွ ႏိုးလာေလ သတဲ့။ သူ ခ်က္ခ်င္း ၿပန္အိပ္မရသၿဖင့္ ၿပဴတင္းေပါက္မွ တစ္ဆင့္ ၿမင္ေနရေသာ လမ္းမတစ္ခုေပၚသို႕ အပ်င္းေၿပ ေငးေနမိသည္။ ညအခ်ိန္ၿဖစ္သၿဖင့္ လမ္းမွာ အေတာ္ရွင္းေနေလသည္။ ထိုစဥ္ လူႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာၿပီး လမ္းကို ကူးရန္ လူကူး မီးပိြဳင့္တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။ လူကူး မီးပြိဳင့္မွာ မီးနီေနေလသည္။ ဘယ္ဘက္ေရာ ညာဘက္ေရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ပါက မ်က္စိတစ္ဆံုး နီးပါးၿမင္ေနရသတဲ့။ ထိုအခ်ိန္က ထိုလမ္းကို လာေနေသာ ကားတစ္စီး တစ္ေလမွ မရွိပါ။ သို႕ေသာ္ ထိုလူႏွစ္ေယာက္သည္ မီးပိြဳင့္မီး စိမ္းရန္ စိတ္ရွည္ရွည္ႏွင့္ ေစာင့္ေနၾကေလသည္။ မီးစိမ္းမွ ထိုလမ္းကို ၿဖတ္ကူးသြား ၾကေလသည္။’

ထိုအၿဖစ္အပ်က္ကို ေတြ႕ ၿပီး အထက္ပါ အေၾကာင္းကို ေရးခဲ့သေသာ စင္ကာပူႏိုင္ငံသားက သူ႕ ႏိုင္ငံသားေတြ ကို စိတ္ပ်က္လက္ ပ်က္ၿဖစ္သြားသည္ ဟု ဆိုပါသည္။ အေတြးအေခၚလြပ္လပ္မႈ႕ မရွိလို႕ပါတဲ့။

အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ ထိုသူ ႏွစ္ေယာက္ကို စည္းကမ္း လိုက္နာေသာ သူႏွစ္ေယာက္ ဟု ခ်ီးက်ဴးမလား။ သို႕ တည္းမဟုတ္ ငတံုး ႏွစ္ေယာက္ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်မလား။ လူကူးမီးပြိဳင့္ ၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ လူေတြ အႏၱရာယ္ ကင္းဖို႕ ၿဖစ္ေလသည္။ အကယ္၍ သင့္တြင္ အႏၱရာယ္မရွိဟု ရာႏုန္းၿပည့္ေသခ်ာပါက မီးနီကို ၿဖတ္ကူး သင့္ပါသလား။

တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေတာ့ အၿမင္ခ်င္း တူၾကမည္မဟုတ္ပါ။ ကူးသင့္ပါသည္ ဟု အခ်ိဳ႕က ဆိုၾကမည္ၿဖစ္သလို အခ်ိဳ႕ ကလည္း စည္းကမ္းက စည္းကမ္းပဲ ဟု ဆိုၾက မည္ဟု ထင္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း စည္းကမ္းဥပေဒတြင္ ခၽြင္းခ်က္ထားပါက ေနာင္တြင္ အခက္ေတြ႕ႏိုင္သည္ဟု ဆိုၿပန္ပါသည္။ မွန္သည္မွားသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ မေဆြးေႏြးလိုပါ။

ထိုအသိုင္းအ၀ိုင္းရွိလူတို႕ ၏ mindset ကို သာေၿပာလိုပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ အၿမင့္ေတာ့ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္၏ အေတြးသည္ လြပ္လပ္မႈ႕ မရွိဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ တစ္ခုခုႏွင့္ ေဘာင္ကြပ္ခံထားရသလို ၿဖစ္ေနေလသည္။ ၁၀၀% လံုၿခံဳမႈ႕ကို ယူၿပီး လြပ္လပ္မႈ႕ကို အဆံုးအရွံဳး ခံသည္ဟု ဆိုရမလား ဟုထင္မိပါသည္။

ဤသို႕ ေသာလူ႕အဖြဲ႕ အစည္းတစ္ခုသည္ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းသာ တိုးတက္ႏိုင္ၿပီး စိတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာ တိုးတက္ဖို႕ ခက္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ စင္ကာပူလို ႏိုင္ငံ မ်ိဳးတြင္ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္၊ ရသစာေပ စသည့္ တို႕ လံုး၀ မတိုးတက္ပါ။

အေတြးအေခၚလြပ္လပ္ေစရန္ အတြက္ ေဘာင္ထဲမွာ မေနဖို႕ အေရးႀကီးပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕က ကတ္သီးကတ္သပ္ေမးပါသည္။ အေတြးအေခၚလြပ္လပ္ေတာ့ ဘာမ်ား အက်ိဳးေက်းဇူးရသလဲတဲ့။ အေၿဖကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာသည္ ေပါ့ဗ်ာ။

ဥပမာဆိုပါစို႕။ သင္သည္ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေၿပာေနသည္ ဆိုပါစို႕။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီစကား၀ိုင္းကို ေနာက္တစ္နာရီ အတိမွာ သိမ္းမယ္ေဟ့ လို႕ အခ်ိန္ သတ္မွတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ထိုစကား၀ိုင္းသည္ မည္သို႕မွ မစိုၿပည္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ စကား၀ိုင္းကို အခ်ိန္ဟူေသာ ေဘာင္ၿဖင့္ ခပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ေစာဒက တက္ၾကပါတယ္။ ေဘာင္မခပ္ထားေတာ့ ဗရမ္းပတာ ၿဖစ္မွာေပါ့တဲ့။ ဒါလည္း မွန္ပါတယ္။ စည္းနဲ႕ ကမ္းနဲ႕ စနစ္တက်ေနမွာ တိုးတက္ႀကီး ပြားမွာေပါ့တဲ့။ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္း တိုးတက္ဖို႕ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ၿခြင္းခ်က္ မရွိမွန္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ဗ်ာ လူတစ္ေယာက္ကို သိပၸံပညာေတြ စြတ္သင္၊ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြနဲ႕ ၾကည့္ပဲ အားၿဖည့္ေပးလိုက္ရင္ ေက်ာက္ေခတ္လူသားကို စြမ္းရည္ၿမွင့္ေပးတာနဲ႕ ဘာမွ ထူးမွာ မဟုတ္ဘူး။

ဟိုပံုၿပင္လိုေပါ့ဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္က သူငိုရင္ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ရည္က ပုလဲလံုးေတြ ၿဖစ္သြားတယ္ဆိုၿပီး သူ႕မိန္းမနဲ႕ ကေလးကို သတ္ၿပီး ပုလဲပံုႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ငိုေနသတဲ့။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနထိုင္တာက ရုပ္ကမာၻႀကီးဆိုေတာ့ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းတိုးတက္ ဖို႕ကလည္းလိုေသးသကိုးဗ်။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြကို ေဘာင္ခပ္ မထားခ်င္ဘူး။

သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနရင္ အဲဒီ သစ္ပင္ေပၚက ေၿမြထြက္လာမလား ဒါမွ မဟုတ္ ကင္းထြက္လာမလား သစ္ပင္ေအာက္မွာ ရတနာသိုက္မ်ား ရွိေနမလား အဲလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးရွိခ်င္တယ္။ လူစိုက္ထားတဲ့ ပန္းၿခံထဲက သစ္ပင္တစ္ပင္လို ၁၀၀% လံုၿခံဳၿပီး ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားလို႕ မရတဲ့ ဟာမ်ိဳးကို သိပ္သေဘာမက်ခ်င္ဘူးဗ်ာ။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဇြန္ ၂၀၁၀

4 comments:

Rita June 29, 2010 at 2:51 PM  

ႂကြက္ေတြ ေျပးလာတာရဲ႕ ေနာက္မွာ ေ႐ႊေၾကာလား၊ ေရေၾကာလား၊ ေလေၾကာလား၊ ငလ်င္ေၾကာလား၊ အႏုျမဴေၾကာလား။ ႂကြက္ေတြရဲ႕ ေ႐ွ႕မွာ ဝါးသီးလား၊ မွ်စ္ခ်ဉ္လား၊ တ႐ုတ္ျပည္က The Piper လား ဆုိတာ ေတြးေနမိတယ္။

:)

MDP June 29, 2010 at 5:07 PM  

What a great post! Thanks.

ကုိေပါ June 29, 2010 at 8:50 PM  

ႀကဳိက္တယ္ဗ်ဳိး။

ဒီပုိ႔စ္ကုိ ဖတ္ရေတာ့ စတီဖင္ကင္းရဲ႕ Rita Hayworth and Shawshank Redemption ဝတၳဳကုိ သတိရမိတယ္။ (က်ေနာ္ေတာင္ တဝက္တပ်က္ ဘာသာျပန္ၿပီး တင္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။ ) ဝတၳဳရဲ႕ အႏွစ္သာရကလည္း လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ အရသာကုိ ေျပာတာပဲ။ လြတ္လပ္သူတဦးအဖုိ႔ မေရရာတဲ့ အေျခအေနေတြကုိ ႀကဳံေတြ႕ႏုိင္ေသာ္လည္း အဲဒါက မလြတ္လပ္မႈေအာက္က ေရရာမႈထက္ ပုိၿပီး ရင္ခုန္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့သေဘာ။ အဲဒီဝတၳဳကုိ ႐ုပ္ရွင္ျပန္႐ုိက္ထားတာလည္း ေကာင္းလုိ႔ ၫႊန္းလုိက္ပါတယ္။

ရီတာတေယာက္ေတာ့ ညီလင္းဆက္ ပုိ႔စ္နဲ႔ မွားၿပီး ကြန္မင့္လုပ္သလားမသိ။ း-)

ကိုငယ္ August 29, 2010 at 6:34 PM  

"စင္ကာပူလို ႏိုင္ငံ မ်ိဳးတြင္ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္၊ ရသစာေပ စသည့္ တို႕ လံုး၀ မတိုးတက္ပါ။"

ရုပ္၀တၳဳပိုင္းတိုးတက္မႈကို တြန္းအားေပးခဲ့တဲ့စကၤာပူဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ အႏုပညာပိုင္းကို အေလးေပးလာတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မ်က္ေျခပ်က္ေနတတ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ အႏုပညာပိုင္းက ရုပ္၀တၳဳလုိမဟုတ္ပါဘူး အခ်ိန္ယူရပါတယ္။ အခုစကၤာပူမွာ ရုပ္ရွင္ကားေတြမျပခင္မွာ မိသားစုကို အေလးထားဖို႕အေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းတိုေလးေတြျပေလ့ရိွပါတယ္။ အဲဒီလို လူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ျပန္ျပီး ေလ့က်င့္ေပးေနပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ လက္ရိွအေျခအေနအရေတာ့ စကၤာပူက အာရွအႏုပညာေလာကမွာ တရုတ္နဲ႕ တိုင္၀မ္တို႕ကို မွီေနရေသးတဲ့ အေျခအေနပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြဟာ အရာရာက ေျပာင္းလဲေနတာကို လက္ခံရပါမယ္။ စကၤာပူကလဲ ေျပာင္းလဲေနပါတယ္။ အဲဒါကိုကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကလည္း ေဘာင္ခတ္မၾကည့္ဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။

စကၤာပူက အတိမ္းအေစာင္းမခံခ်င္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံကေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ စည္းကမ္းေတြၾကပ္ထားပါတယ္။ တိုးတက္မႈေတြရိွလာသလို ဆိုးက်ိဳးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဘယ္နည္းစနစ္ကမွ ျပီးျပည္စံုတယ္ရယ္လို႔ မရိွပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အေနကလည္း ကိုယ့္တုိင္းျပည္အတြက္ ဘယ္အေျခအေနက ပိုေကာင္းႏုိင္သလဲဆိုတာကို စဥ္းစားဖို႔လိုပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ႏိုင္ငံကို မေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကေတာ့ အႏုပညာ ရုပ္ရွင္ စာေပမွာ တိုးတက္ေနသလားဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။

စကၤာပူမွာလည္း ေဘာင္ခတ္မထားတဲ့ လူေတြမ်ားစြာရိွေနတယ္ဆိုတာကိုလဲ လက္ခံထားပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Visitors

About Me

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP