လြဲေနေသာ“စံ“
ကၽြန္ေတာ္သည္ စည္းစနစ္က်သူတစ္ဦးၿဖစ္သည္။ (သို႔မဟုတ္) စည္းစနစ္က်သူ တစ္ဦးဟု ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္၏ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ မထင္ၾကပါ။ ငေၾကာင္၊ ဘ၀င္ရူးဟုသာထင္ၾကပါသည္။ သူတို႕ ဘယ္လိုထင္ထင္ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ 'စံ' ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သာေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း စကား၀ိုင္းမ်ားတြင္သူတို႔ ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ အၿငင္းပြားေလ့ရွိသည္။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ထိုင္ေနရင္း လမ္းေဘးသို႕ ေဆးလိပ္တိုကို လြင့္ပစ္ ေသာသူကို
၄င္း၊ ေၿမာင္းထဲသို႔ ပလပ္စတစ္အိပ္ခြံပစ္ခ်ေသာသူကိုလည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကႏွိပ္ကြပ္သည္။
” ေအး မင္းတို႔လို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေကာင္ေတြရွိေနလို႔ ငါတို႔ ႏိုင္ငံမတိုးတက္တာကြ၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္းသာ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယူၿပီး စည္းကမ္းရွိေနရင္ ငါတို႔ ႏုိင္ငံ အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မွီေနၿပီကြ”
သူတို႔ကလည္းၿပန္ေခ်ပသည္။
”ေဟ့ေကာင္ရ ဒါမ်ိဳးစည္းကမ္းဆိုတာ တစ္ႏိုင္ငံ လံုးအတိုင္းအတာနဲ႕လုပ္မွရမွာကြ၊ ဥပမာကြာ ႏိုင္ငံၿခားမွာ လိုလမ္းေထာင့္ တိုင္းမွာသာ အမိႈက္ပစ္စရာ အမိႈက္ပံုးရွိေနရင္၊ လမ္းေတြက နဂိုကတည္းက သန္႕ရွင္းၿပီး အမိႈက္ပစ္ရက္စရာမရွိရင္ ဘယ္သူမွ လမ္းေဘးကို အမႈိက္မခ်ဘူးေဟ႔ေကာင္”
ထိုအခါကၽြန္ေတာ္က
”ေအး ဒါေတာ့ဒါေပါ့ ဒါေပမယ့္ဒီလိုအေၿခအေနမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ ေစာင့္မေနပဲ အခုကတည္းက တစ္ေယာက္ခ်င္း စီကနားလည္မႈ႕နဲ႕႔စည္းကမ္းရွိသြားရင္ သူ႔ဟာသူတိုး တက္သြားမွာကြ”
ထိုအခါတစ္ ေယာက္က ၀င္ေၿပာသည္။
”ေဟ့ေကာင္ ကိုႀကီးက်ယ္ရာ အပိုေတြေလွ်ာက္ေၿပာမေနပါနဲ႕၊ ေခြးေဟာင္လို႕ ေတာင္ မေရႊ႕ပါဘူးကြာ၊ မင္းကေရာဘယ္ေလာက္စည္းကမ္းရွိႏိုင္လို႔ လည္း”
မၿဖစ္ေခ်ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္မူကိုထိလာၿပီ။
”ေအး ငါကအၿမဲ ငါမူနဲ႕ ငါေနတာကြ၊ မယံုရင္မင္းတို႕႔ေစာင့္ၾကည့္ေန။ ငါ့ သံုးတဲ့ အမႈိုက္က လမ္းေဘးတို႕ ၊ေၿမာင္းထဲတို႔ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မေရာက္ေစရဘူး။ အရင္ကလည္းမေရာက္ဘူး၊ အခုလညး္မေရာက္ဘူး၊ ေနာင္လည္းေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး ”
ထိုေန႕မွစၿပီးကၽြန္ေတာ့္ စကားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္သံုးသည့္ အမႈိက္ကိုစနစ္တက် အမႈိက္ေတာင္းထဲသို႔ အၿမဲေရာက္ေအာင္ ယခင္ကထက္ပို၍ ဂရုစိုက္ပါသည္သည္။ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုပဲေလွာင္ေလွာင္ ကၽြန္ေတာ္မမႈ႕ပဲကၽြန္ေတာ့္ မူအတိုင္းသာလုပ္သည္။
တစ္ေန႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အၿပန္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္သည့္ ေဆးလိပ္တိုကို ပစ္စရာ အမႈိက္ေတာင္း ရွာမေတြ႔သၿဖင့္ အိမ္ေရာက္မွပစ္ရန္အိပ္ေထာင္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ယူ လာခဲ့သည္။ သူတို႕ ကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ထံုးစံအတိုင္း၀ိုင္းေလွာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္မမႈ႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ စံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ အိမ္ေရာက္မွ ထိုအမႈိက္ကို စနစ္တက် အမႈိက္ေတာင္းထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေက်နပ္္ေနပါသည္။
ထိုေနည ညစာထမင္းစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေရွ႕ တြင္စာထိုင္ဖတ္ေနစဥ္ အေမက အထုပ္ႀကီး တစ္ထုပ္ဆြဲၿပီး မီးဖိုထဲမွထြက္လာသည္။
”အေမ ညႀကီးမင္းႀကီးဘယ္လည္းဗ်“
“အမႈိက္သြားပစ္မလို႕ေလ“
“ဟင္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး အမိႈက္ကားလာလို႕လား” ထိုအခါအေမက
“ဟဲ့ နင့္အမႈိက္ကားကမလာတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ အခုဟာ ေမွာင္တံုး ဟိုဖက္လမ္း ၾကား ထဲသြား ပစ္မလုိ႕ေလ“
“ဟာအေမကလည္းဒီလိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသမွေပါ ့အေမတို႕နဲ႕ခက္ပါတယ္ အဲလိုသာဆို…“ ကၽြန္ေတာ္စကားဆံုးေအာင္ေၿပာခြင့္မရလိုက္ပါ။
“ဟဲ့ငါက ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသခ်င္တာေတာင့္ နင့္အမႈိက္ကားကလာမွ မလာပဲ။ ငါကဒီလိုမပစ္လို႔ ဒါႀကီးကို နင့္အိပ္ယာေပၚလာထားရမွာလား ဒီမွာပင္ပန္းရတဲ့ အထဲနင္ကတစ္ေမွာင့္“
ဟုဆိုကာ အမႈိက္ထုပ္ႀကီးဆြဲၿပီး အေမ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးထြက္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ေဒါသကို ေၾကာက္လို႔လား အမိႈက္အိတ္ႀကီး ကုတင္ေပၚ တင္ၿပီးအိပ္ရမွာ ေၾကာက္လို႔လားမသိ ဆက္ၿပီးေစာဒကမတက္၀ံ့ေတာ့ပါ။ အမႈိက္အိတ္ထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးလိပ္တိုကေလးရွာ ေကာက္လွ်င္လည္း ေခါင္းေခါက္ခံရသည္သာ အဖတ္တင္မည္ ၿဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ မႀကိဳးစားရဲေတာ့ပါ။
ဒီအေၾကာင္းကိုဟိုေကာင္ေတြ မသိေအာင္ေတာ့ လၽွိ့၀ွက္ထား ရမည္ ၿဖစ္ပါသည္။
မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
0 comments:
Post a Comment