Sunday, October 18, 2009

သိၾကားမင္းေပးေသာ ေစတီ ႏွင့္ အရက္သမားဘဇံ

“ေဟ့ေကာင္ဘဇံ မင္းေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မေၿပာစမ္းနဲ႕ကြာ“
“ဟ ငါကဟုတ္လို႕ဟုတ္တယ္ေၿပာတာကြ ဘာမွလိမ္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး မင္းမယံုတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး“
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေရွ႕ ကြပၿ္ပစ္ေပၚတြင္ ထိုင္ၿပီး ေရေႏြးေသာက္ေနစဥ္တြင္ အိမ္ေရွ႕မွ ၿဖတ္သြားေသာ အရက္ သမားဘဇံႏွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းႀကီး မူးမူးရူးရူးၿဖင့္စကားမ်ား ေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဤဇာတ္လမ္းကို မေၿပာမွီ ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္ ရြာအေၾကာင္းကို မိတ္ဆက္ေပးပါမွ စာဖတ္သူတို႕ ဇာတ္လမ္း ကိုၿပည့္ၿပည့္၀၀ နား လည္မည္ဟုထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤရြာ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ေက်ာင္းဆရာ ၿဖစ္ပါသည္။ စာတို ေပ စကေလး ဖတ္ၿပီး အထိုက္အေလွ်ာက္ ဗဟုသုတၿပည့္စံုသၿဖင့္ ရြာခံမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ကိုု ဆရာေလး ဟု ေခၚၿပီး ေလးစားၾကပါသည္။ ဒီရြာတြင္ ရြာဦးဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ သည္ ၾသဇာ အရွိဆံုး ၿဖစ္သည္။ သူၿပီး လွ်င္ ေဆးဆရာ ေဗဒင္ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း သည္ ၾသဇာ အရွိဆံုးၿဖစ္သည္။ ရြာသူႀကီး ပင္လွ်င္ သူတို႕ ႏွစ္ဦး၏ ၾသဇာကို မလြန္ဆန္၀ံ့ပါေခ်။

ဇာတ္လမ္းမွာ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း၏ အိမ္မက္မွ စေလသည္။ တစ္ရက္ေသာ္ ဆရာႀကီး သည္ ထူးဆန္း ေသာ အိမ္မက္ မက္ၿမင္သည္ဟုဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတကို ေလွ်ာက္တင္ေလသည္။ ထိုအိမ္မက္ ထဲတြင္ ရြာ အေရွ႕ဘက္ ေခ်ာင္းကေလး၏ ေဘးေတာင္ကုန္းတြင္ ေစတီတစ္ဆူ ဘြားကနဲ ေပၚလာသည္။ ထိုေစ တီ ေပၚလာၿပီး ေနာက္ရြာသူရြာသားအားလံုး သည္ အနာေရာဂါမွန္သမွ် ကင္းရွင္းကာ အားလံုး ခ်မ္းသာသုခရ ၾကသည္ဟု ဆိုေလသည္။ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတကလည္း ရြာတြင္ ေစတီတစ္ဆူ တည္ထားကိုးကြယ္ရသည္ဟု အိမ္မက္မက္ၿမင္သည္ ဟုဆို၏။ ထိုေန႕မွ စ၍ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဆရာ ႀကီး ဦးေဆာင္း တႀကိတ္ႀကိတ္ ၿဖင့္ထိုကိစၥကို တိုင္ပင္ႀကေလသည္။ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း အိပ္မက္ မက္ၿမင္ သည္ ဟုဆိုေသာ ေတာင္ကုန္းေလးသို႕ သြားႀကည့္ၾကေလသည္။ ေတာင္ကုန္းေလးမွာ ေတာင္က တုန္း ေလးၿဖစ္၏။ သူတို႕သည္ ထိုေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ေစတီတည္ထားရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး တိုင္ တစ္တုိင္ပင္ ေနရာ သတ္ မွတ္ေသာ အေနၿဖင့္ စိုက္ထားခဲ့သည္။ ထိုေန႕မွ စ၍ ေစတီတည္ထား ရန္ ရံပံုေငြရွာၾကေလသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားသာ မက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မ်ားကပါ အလွဴခံထည့္၀င္ ၾကေလသည္။ ရြာသားမ်ားကလည္း ယံုယံုၾကည္ ၾကည္ ေလးေလးစားစား ၿဖင့္ တတ္အားသမွ် လွဴၾကေလသည္။

တစ္ရက္ေသာ္ ညဦးပိုင္းမွ စၿပီး မိုးသည္း ထန္စြာရြာသြန္းေလသည္။ လွ်ပ္စီးမ်ားလည္းပစ္ မိုးၿခိမ္းသံမွာ လည္း တဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းၿဖင့္ ၿဖစ္သည္။ ထိုညတြင္ပင္ ထိုေတာင္ကုန္း ေပၚရွိ တိုင္ကို မိုးႀကိဳးပစ္ေလသည္။ နံနက္လင္း ေသာ္ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း တို႕ သြားၾကည့္ၾကရာ ေစတီတည္မည့္ေနရာႏွင့္ သိပ္မေ၀းေသာေနရာတြင္ ၾကက္ဥကဲ့သိုေသာ ေက်ာက္တံုး ကဲ့သို႕ေသာၿဖဴၿဖဴ လံုးလံုး၀န္း၀န္းအရာ ေလးတစ္ခုကို ရြံ႕ေၿမထဲတြင္ တစ္၀က္ၿမဳတ္ေနသည္ကို ထူးဆန္း စြာေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕က ဤအရာကို မိုႀကိဳးသြားဟုထင္ၾကသည္။ ဆရာႀကီးဦးေဆာင္းက မူ သိၾကား မင္း က ေပးေသာ ဌာပနာဟုဆိုသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း တန္းခိုးႀကီးေသာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ရန္နတ္ ေကာင္းနတ္ၿမတ္မ်ား က မစသည္ ဟု တစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္ေနသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ား လည္း ထိုအတိုင္း ပင္ယံုၾကည္ၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဦးေဆာင္းတို႕မွာ ေန႕ခ်င္းညခ်င္းပင္ ႀကီးက်ယ္ၿမင့္ၿမတ္ေသာ သူေတာ္စင္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႕ ၿဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
ထိုဌာပနာကို မည္သူမွ မထိရ မကိုင္ရေလေအာင္ ေစတီ မတည္မွီအထိ ၿခံစည္းရိုး ခတ္ထားသည္။ အေစာင့္ပင္ အလွည့္က်ထားေသးသည္။ အၿဖစ္အပ်က္မွာ အထက္ပါ အတိုင္းၿဖစ္ေလ၏။

ဘဇံတို႕၏ အၿငင္းပြားသံ ၾကားသၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္၀င္စားသၿဖင့္
“ေဟ့ေကာင့္ ဘဇံႀကီးတို႕ ဘာၿဖစ္ေနတာတံုး“
“ဟာေက်ာင္းဆရာ ဒီေကာင္ဒီမွာ မေတာ္တေရာ္ေတြေၿပာေနလို႕ဗ်“
ေကာင္းႀကီးက ေၿပာေၿပာဆိုဆို ၿခံထဲသို႕ ၀င္လာေလသည္။ ဘဇံလည္း သူ႕ေနာက္မွ လိုက္လာသည္။ ေကာင္းႀကီးက ဆက္ေၿပာသည္။
“ဒီလိုဆရာေရ ဘဇံက ေၿပာတာ ေစတီရဲ႕ ဌာပနာဆိုတာ မိုးႀကိဳးသြားလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သိၾကားမင္းေပးတာလည္း မဟုတ္ဘူး သူေခ်ာင္းစပ္က ေကာက္လာတဲ့ ေက်ာက္ခဲတဲ့ အလကား ငမူး ငရဲႀကီးေအာင္ သူမ်ား ကုသိုလ္ အရွိန္အ၀ါႀကီးတာ ကို မနာလိုလို႕“
ေကာင္းႀကီးေၿပာတာၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းႀကီးသြားေလသည္။
“ေဟ့ေကာင္ငါက တကယ္ဟုတ္လို႕ေၿပာတာ မူးလို႕ေၿပာတာမဟုတ္ဘူး မင္းက သာမူးေနတာ….“
“ကဲကဲ ေနၾကဦး“ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ဟန္႕လိုက္ရသည္။
“ဘဇံမင္းက ဘာလို႕ အဲဒါကို မင္းေကာက္လာတဲ့ ေက်ာက္တံုးလို႕ ေၿပာတာတံုး သူႀကီး ၾကားသြားရင္ မင္းနာဦးမယ္။ငါ့ကို ေသခ်ာေၿပာၿပ “
“ဆရာေရ အဲဒီေက်ာက္တံုးက ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာင္းစပ္မွာေရခ်ိဳးၿပီး အၿပန္ေတြ႕လို႕ ေကာက္လာတာ လံုးလံုး ၿဖဴၿဖဴ ေလး လွလို႕ ၊ၿပီးေတာ့ အရက္ေသာက္ၿပီးၿပန္လာေတာ့ ေမွာင္ ေနၿပီ၊ အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္ မူးေနတယ္ဆရာရဲ႕“ အမွန္ေတာ့ ဘဇံ မမူးတဲ့ေန႕ မရွိပါ။
သူကဆက္ေၿပာသည္။
“ဆရာလည္း သိတဲ့အတိုင္း အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္က အဲဒီ ေစတီတည္မယ့္ ေတာင္ကုန္းနဲ႕ ဆို တစ္ ေခၚေလာက္ပဲရွိတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၿမန္ေအာင္ဆိုၿပီး လမ္းအတိုင္းမၿပန္ပဲနဲ႕ အဲဒီေတာက္ကုန္းေပၚက ၿဖတ္ ၿပန္တာ၊ မိုးကလည္းရြာ၊ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ဆိုေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာက္ၾကာက္ နဲ႕ သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ေနတုန္း အဲဒီ ေစတီတည္မဲ့နားက်ေတာ့ ေခ်ာ္လဲတာပဲ အဲဒါ မနည္း လူးလဲထၿပီး အိမ္ၿပန္လာတာ၊ ေက်ာက္တံုးက အဲဒီမွာ က်က်န္ေနခဲ့တာဆရာ၊ အဲဒါသိၾကား မင္းေပးတဲ့ ေက်ာက္တံုးမဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ ေတာ့္ ေက်ာက္တံုး ဘဇံရဲ႕ ေက်ာက္တံုး“ ဘဇံကမူးမူးႏွင့္ ေအာ္သည္။

“ေနာက္ေန႕မနက္က် ေတာ့ မေန႕က အေသာက္မ်ားသြားတာနဲ႕ မိုးမိထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႕ဆိုေတာ့ ေန႕ခင္းက်မွ အိပ္ရာႏိုးတယ္ ႏိုးေတာ့ မွ အဲဒီေတာင္ကုန္းမွာ လူစုစုေတြ႕လို႕ သြားၾကည့္ေတာ့ ဆရာ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဆရာ ႀကီး ေဆာင္းတို႕ ဆရာေတာ္တို႕နဲ႕ ရြာသားေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ ေလ။ ေက်ာက္တံုးေလးကို ၿခံ ေတာင္ ခတ္ထားၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေၿပာဦးမလို႕ပဲ အနားကပ္ၿပီး ေၿပာမလို႕ရွိေသး တယ္ သူႀကီး က ဘဇံမင္း ဘာလာရွဳပ္တာလဲဆိုၿပီး နားရင္းအုပ္လိုက္လို႕ ဘယ္လိုမွ မေၿပာသာေတာ့ ဒီလိုပဲ မသိသလို ေနလိုက္တာဗ်။“
သူ႕စကားၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အလံုးႀကီးတတ္လာသည္။ ဒီကိစၥက ေတာ္ရုံတန္ရံုၿပႆနာမဟုတ္။
“မင္းဟာက ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ“ ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာေအာင္ေမးၾကည့္သည္။
“ဆရာမယံုရင္ ေက်ာက္တံုး ေအာက္ကိုလွန္ၾကည့္ ကၽြန္ေတာ္ပ်င္းလို႕ ဓါးနဲ႕ ဘဇံလို႕ ၿခစ္ထားတာရွိတယ္“
ဘဇံကေတာ့ အေသအခ်ာေၿပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ဒီကိစၥေသခ်ာခဲ့လွ်င္ ဆရာေတာ္ ႀကီးႏွင့္ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္းမွာ ေခါင္းေဖာ္ရဲေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွ ရြာသူရြာသားမ်ား မည္သို႕ၿဖစ္သြားမည္နည္း။ ဘဇံအတြက္ လည္း ေကာင္းမည္မဟုတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္သက္ၿပင္းခ်မိသည္။
ေကာင္းႀကီးက၀င္ေၿပာသည္။
“မင္းေၿပာတာေတာ့ ငါမယံုဘူးဘဇံ“
“မင္းမယံုရင္ ေက်ာက္တံုးကို သြားလွန္ၾကည့္ပါလား“
“ဟၾကည့္လို႕မွ မရတာ သူႀကီးက ငါ့ကုိသတ္မွတ္ေပါ့ သူႀကီးမသတ္ခင္ အနားကရြာသားေတြ ၀ိုင္း ရိုက္ တာ နဲ႕ေသမွာ“
ေကာင္းႀကီးကပဲဆက္ေၿပာသည္။

“ဆရာကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘဇံေၿပာတာမယံုဘူး ဒီေကာင္အရင္က လည္း ဒီလို မဟုတ္တရုတ္ဇာတ္ လမ္း ေတြ ထြင္ဘူးတယ္။ အဲဒါထားပါေတာ့ ဘာလိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဒီေနရာမွာ ေစတီၿဖစ္သြားရင္ ရြားသားေတြ အတြက္ အက်ိဳးရွိတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာမွာ ေစတီမွ မရွိပဲ။ ေစတီတည္ေတာ့ လည္း ဒီလို တန္ခိုး ႀကီးေစတီ ရေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာက နာမည္ရတယ္ဗ်။“
ကၽြန္ေတာ္ကဘဇံႏွင့္ ေကာင္းႀကီးကို ၀င္ေၿပာရသည္။
“ကဲကဲ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီကိစၥဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မသိေစနဲ႕ဦးဟုတ္ၿပီလား ငါစဥ္းစား ၾကည့္ လိုက္ ဦးမယ္။ မင္းတို႕ ကတိေပးရင္ ငါ အရက္ဖိုးေပးလိုက္မယ္“ ဟုဆိုကာ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ထံမွ ကတိေတာင္းၿပီး အရက္ဖိုးေပးလိုက္ေလသည္။ ေကာင္းႀကီးေၿပာသည္မွာ လည္းဟုတ္သည္။ ရြာသားေတြက ဤေစတီအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးထားသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည္။ ဘဇံေၿပာသလိုသာ ၿဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ ဒီရြာသည္ လည္း ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလွာင္ေၿပာင္ခံရေတာ့ မည္ၿဖစ္သည္။ သူတို႕ ၏ယံုၾကည္မႈ႕ ကို ပ်က္ရယ္ၿပဳလိုက္သလိုၿဖစ္ေပလိမ့္ မည္။

ေန႕ခင္းပိုင္းေလာက္ၾကမွ ထိုေတာင္ကုန္းဆီသို႕ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ရြာေတာင္ပိုင္း မွ မေအးၿမႏွင့္ေတြ႕သည္။ သူက

“ဆရာ ေတာင္ကုန္းကိုသြားမလို႕လား“
“ဟုတ္ပါ့ ဒါနဲ႕ ညည္းအေမေရာေနေကာင္းလား“
မေအးၿမအေမသည္ မေအးၿမတို႕ အေဖသူ႕ ခင္ပြန္းဆံုးသြားကတည္း က စိတ္အနည္းငယ္ ေနာက္သြား ခဲ့သည္။ ရူးေတာ့ မရူးပါ။ တစ္ေယာက္ထဲစကားေၿပာေၿပာေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ မေအးၿမက ေၿဖသည္။
“ေကာင္းတယ္ဆရာ ဌာပနာ ေပၚလာၿပီးကတည္းက ေခၚသြားၿပီးသြားဖူးတာ အခု အေမက ဌာပနာကို အရမ္းယံုၿပီး အဲဒီမွာ ပုတီးစိတ္ တရားထိုင္နဲ႕ အရင္နီးပါး ၿပန္ေကာင္းလာၿပီးဆရာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးတို႕ ဆရာႀကီးဦးေဆာင္းတို႕ ေက်းဇူးပါပဲ“
ကၽြန္ေတာ္ မေအးၿမ၏ အေၿဖစကားေၾကာင့္ ရင္ေလးသြားသည္။ ဘဇံေၿပာတာမ်ားဟုတ္ေနခဲ့လွ်င္။ သို႕ေသာ္ ဘဇံက အမူးသမား သိပ္ေတာ့ မယံုရ။
ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ကုန္းသို႕ ေရာက္သည့္ အခ်ိန္သည္ ေန႕ခင္းၿဖစ္သၿဖင့္ လူသိပ္မရွိေသး။ အၿခားအခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ရြာမွလူမ်ား၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူမ်ားၿဖင့္ စည္းကားလွေလသည္။
ထုိေက်ာက္တံုး ကို အမိုးႏွင့္ အကာႏွင့္ လုပ္ထားသည္။ ဌာပနာကို မည္သူမွ ကိုင္ခြင့္မရ။ နီးနီးကပ္ကပ္ ပင္ ၾကည့္ရွဳ႕၍မရ ေစရန္ အေသအခ်ာ ကာထားေလ သည္။ လူမ်ားကန္ေတာ့ လို႕ရရန္ ဖ်ာလည္းခင္း ထား ေလ ၏။ အေမႊးတိုင္ ဖေယာင္းတိုင္၊ ဆြမ္း၊ေရခ်မ္း၊ ပန္းစီးမ်ားလည္း ေၿမာက္မ်ားစြာ လွဴဒါန္းထားသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။ ဤေက်ာက္တံုးကို ငံုၿပီးေစတီတည္မည္ဟု သိရသည္။
ယခုမူ သူႀကီးအေစာင့္ခ်ထားေသာ ကာလသားသံုးေယာက္သာ ရွိသည္ ။ႏွစ္ေယာက္မွာ အနီးရွိဖ်ာေပၚတြင္ အိပ္ေနၿပီး တစ္ေယာက္မွာ ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္တံုးကို လွန္ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ လိုက္ သည္။ ဒီကိစၥက လြယ္ေတာ့ မလြယ္လွ တစ္စံုတစ္ဦးသိသြားပါ က ကၽြန္ေတာ္ ဒီပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ဖို႕ခဲယဥ္းသြားႏိုင္သည္။ အကယ္၍ဘဇံေၿပာသလိုမွန္ ေနခဲ့လွ်င္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ဘာ လုပ္မည္နည္း။ ဘဇံေၿပာသည့္ ေက်ာက္တံုးကို ဓါးၿဖင့္ ၿခစ္ထားသည့္ ေနရာသည္ ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕ရမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေက်ာက္တံုးသည္ရြံ႕ ေၿမထဲတြင္ တစ္၀က္ ၿမဳတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လွ်င္ လည္း ကမန္းကတန္းသာ ၾကည့္ရမည္ဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာလွ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ကၽြန္ေတာ္က ေဆးလိပ္ဖြာေန ေသာကာလသားတစ္ေယာက္ကို
“ေရာ့ကြာ ေဒၚေဖာ့ဆိုင္မွာ ေဆးလိပ္သြား၀ယ္စမ္း ငါဒီမွာ ၀တ္ၿပဳလိုက္ဦးမယ္ မင္းတို႕ဖို႕ေရာ၀ယ္ခဲ့“ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေပးၿပီး လြတ္လိုက္ေလသည္။ သူထြက္သြားမွ ေဘးဘီကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆို တာေသခ်ာမွ အကာကေလးကို ေက်ာ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္တံုးကို လွန္ၾကည့္ၿပီး ေနရာတက်ခ်ၿပန္ ခ်ထားလိုက္ေလသည္။


ကၽြန္ေတာ္ ဘဇံေၿပာသလိုေတြ႕ခဲ့သလား ဟု စာဖတ္သူမိတ္ေဆြ အေနနဲ႕ သိခ်င္ပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဤ ကိစၥသည္ ရြာသားေတြ အတြက္ လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ဦးေဆာင္း အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွီ၊ ဘဇံအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ယုတ္အစြဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လည္း အက်ိဳး မရွိဟု ယံုၾကည္သၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏုတ္ပိတ္ေနဖို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါသည္။

စာႀကြင္း။ ေစတီအတြက္ ရံပံုေငြ မၾကာမွီလံုေလာက္သြားၿပီး ေစတီစတင္ တည္ေဆာက္ရာ ေနာက္ႏွစ္လ အၾကာတြင္ ဘုရားပြဲ လုပ္ၿပီး ေစတီကို စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါသည္။ ေစတီ၏ အမည္မွာ သိၾကားေပး ေစတီ ဟုတြင္သည္ ဟုသိရပါသည္။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ

3 comments:

Andrew December 4, 2009 at 10:08 AM  

bro,
you shouldn't do like that!!!
tell us about the stone. was it made by drunker ba zan or Tha kyar min???

Moe Tain Nyo December 6, 2009 at 11:56 PM  

Hi Kelvin
I also don't know it. He didn't tell me. :P

EDW August 10, 2011 at 5:26 PM  

I know about the stone who made it.
EDW

Visitors

About Me

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP