Sunday, January 10, 2010

ခံစားမႈ႕ ကူးစက္ေစရန္

ရသ ဆိုတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဖတ္ဖူးတာေလး ေၿပာခ်င္လို႕ပါ။

ရသ ဆိုတာ ခံစားမႈ႕ကို ေဖာ္ၿပဖို႕ ေပၚလာတာတဲ့။ လူေတြ တီထြင္ထားတဲ့ ဘာသာစကား ဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ခံစားမႈ႕ကို ေဖာ္ၿပဖို႕ ဘယ္လိုမွ မလံုေလာက္ပါဘူးတဲ့ဗ်ာ။ လူေတြက လူအခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ဖို႕ ဘာသာစကားဆိုတာကို (အေရး၊အေၿပာ) တီထြင္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဘာသာစကားသက္သက္ နဲ႕ တင္ဆိုရင္ လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို မေဖာ္ၿပႏိုင္ပါဘူးတဲ့ဗ်ာ။
အရိုးရွင္းဆံုး ဥပမာတစ္ခုအေနနဲ႕ ေၿပာရရင္ သရက္သီးကို မစားဖူးတဲ့ သူကို သရက္သီးရဲ႕ အရသာကို ဘယ္လိုမွ ရွင္းၿပလို႕ မရဘူးတဲ့။ စာနဲ႕ ဘယ္လိုေရးေရးလဲ မရပါဘူးတဲ့။ အနီးစပ္ဆံုး ခ်ိဳၿမိန္ေသာအရသာရွိသည္ လို႕ပဲ ေၿပာလို႕ရပါသတဲ့။
အဲဒါမ်ိဳးကို ေၿဖရွင္းဖို႕ ရသ ဆိုတာ ေပၚလာတယ္လို႕ ေၿပာၾကပါတယ္။

ဥပမာ ကိုလိုနီေခတ္က လူေတြအေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံ အေၿခအေန၊အေၾကာင္းေတြ ထဲထဲ၀င္၀င္သိခ်င္ရင္ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ဖတ္ဖတ္ ၿပည့္ၿပည့္ စံုစံု သိႏိုင္ဖို႕ ဆိုတာ ခဲယဥ္းတယ္။ အေၾကာင္းအရာပဲ သိလိမ့္မယ္။ အဲဒီေခတ္က လူေတြရဲ႕ ခံစားမႈ႕ကို မသိႏိုင္ပါဘူး။ ေအာက္က ဥပမာ ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည့္ပါ။

“ကိုလိုနီေခတ္တြင္ တိုင္းတပါးသား၏ ဖိႏွိပ္မႈ႕ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသား ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းခဲ့သည္။”

အေပၚကစာေၾကာင္းကို ဖတ္လွ်င္ ေၾသာ္ကိုလိုနီေခတ္မွာ သူ႕ကၽြန္ဘ၀ေရာက္လို႕ အမ်ိဳးသား ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္း ခဲ့ပါလားဆိုတာေလာက္ပဲ သိရမယ္ အဲဒီေခတ္က လူေတြရဲ႕ စိတ္အေၿခအေန၊ ခံစား မႈ႕ကို သိဖို႕မလြယ္ဘူး။ အဲလိုသိခ်င္ရင္ေတာ့ အရင္တုန္းက စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာပိုဒ္ေလး တစ္ခုကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။

“ဦးလူလွသည္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးတြင္ ဥေရာပတိုင္သားမ်ားသာဟု ေရးသားထားေသာ ရထားတြဲေပၚသို႕ မွားတက္ မိေလသည္။ သူတြဲအတြင္းသို႕ေရာက္သြားေသာအခါ အခန္႕သင့္ထိုင္ေနၾကေသာ မ်က္ႏွာၿဖဴမ်ားက သူ႕အား မလိုတမာ မ်က္လံုးမ်ားၿဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။တစ္ေယာက္ေသာ မ်က္ႏွာၿဖဴက ထိုင္ရာမွ ဆတ္ခနဲ႕ ထလာၿပီး ဒီအတြဲက မင္းအတြက္ မဟုတ္ဘူး ထြက္သြား ဟုေလသံမာမာ ၿဖင့္ေၿပာေလသည္”

အထက္ပါစာပိုဒ္ကို ဖတ္လွ်င္ ကိုလိုနီေခတ္မွ လူမ်ား၏ အမ်ိဳးသား ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းေနပံု အနည္းငယ္ကို ခံစားမိရႏိုငမည္ ဟုထင္ပါသည္။ တကယ္သာ ကိုလိုနီေခတ္အေၾကာင္းကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၿပီး အဲဒီေခတ္က လူေတြ ဘယ္လိုခံစားရသလဲ ဘယ္လိုေနသလဲ သိခ်င္ရင္ သမိုင္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္တာထက္ ဆရာမင္းသိခၤရဲ႕ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္တို႕ သိန္းေဖၿမင့္ရဲ႕ အေရွ႕ကေန၀န္းထြက္သည့္ပမာတို႕ ေရႊဥေဒါင္းစာအုပ္ေတြ၊ ဒဂုန္တာယာ စာအုပ္ေတြတို႕ အစရွိသၿဖင့္ အဲဒီေခတ္က စာေရးဆရာႀကီးေတြရဲ႕ ၀တၳဳေတြ ဖတ္တာ ပိုၿပီးေတာ့ ထဲထဲ၀င္၀င္သိမယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။ သမိုင္းစာအုပ္ကေတာ့ အခ်က္အလက္ပဲ ေပးႏိုင္မယ္။ ခံစားမႈ႕ကို မေပးႏိုင္ေလာက္ပါဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္ ရုပ္ရွင္ၿဖစ္ၿဖစ္၊ စာေပၿဖစ္ၿဖစ္ ရသက ေတာ္ေတာ္အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲလို ရသေၿမာက္ေအာင္ ဖန္တီးတယ္ဆိုတာ လည္းအႏုပညာရွင္ စစ္စစ္မွ ဖန္တီးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ရုပ္ရွင္ကားေတြ ၾကည့္ၿပီး ၾကည့္တဲ့သူက မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်ေအာင္ ငိုတယ္။ ဘာလို႕လဲ။ ခံစားမႈ႕က ကူးစက္သြားလို႕ပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ၀တၳဳေတြကို ဖတ္ၿပီး အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ရယ္တယ္။ အဲဒါလည္း ခံစားမႈ႕ ကူးစက္သြားလို႔ပဲေလ။ အဲလို ခံစားမႈ႕ကို ကူးစက္ႏိုင္ေအာင္ ဖန္တီးရတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ အလုပ္ပါ။ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ကို ကေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားတတ္မွရမွာပါ။ အဲဒီလူေတြကို အႏုပညာရွင္ လို႕ေခၚမယ္ထင္ပါတယ္။

အေနာက္တိုင္းရုပ္ရွင္ေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ၾကည့္ပါ။ သူေတြဆီမွာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းတိုးတက္ရံုမကဘူး အႏုပညာပါ အရမ္းေကာင္းတယ္လို႕ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ သူတို႕ရုပ္ရွင္ေတြမွ ရသ ကအမ်ားႀကီးပါပါတယ္။ ရသနဲ႕ နည္းပညာေပါင္းထားေတာ့ ကမာၻေက်ာ္ၿပီေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာေတာ့ ၿမန္မာရုပ္ရွင္ အဆင့္အတန္းက အခုအခ်ိန္မွာ သူတို႕နဲ႕ ယွဥ္ရင္ ေတာ္ေတာ္နိမ့္ေန ပါတယ္။ ဒါလည္း အေၿခအေနအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ေနမွာပါ။ သူတို႕လို နည္းပညာေငြေၾကးမွ မရွိပဲနဲ႕ လို႕ေတာ့ မေၿပာပါနဲ႕။ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ၾကည့္ၾကည့္ပါ။ ဘာ special effect ဘာ 3D မွ မလိုပါဘူး။ ရသ သက္သက္ပါ။ သူတို႕ အႏုပညာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္သလဲလို႕။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာလည္း အဲေလာက္ေတာ့ လုပ္လို႕ရမယ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ေတာ့ ၿမန္မာဇာတ္ကားေတြကို ဒီကားကေတာ့ ေကာင္းလိုက္တာကြာ လို႕ ေႀကြးေႀကာ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္ ခ်င္မိပါတယ္။ အခုေတာ့ဗ်ာ “ ဗမာကား ဗမာလို႕ၾကည့္ကြ” လို႕သာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ၾကည့္ေနရပါေတာ့တယ္။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဇန္ဇ၀ါရီ၊ ၂၀၂၀။

2 comments:

ကုိေပါ January 10, 2010 at 10:43 AM  

မွန္တယ္ဗ်ာ။ သူတုိ႔ဆီမွာ ႐ုပ္ဝတၳဳခ်ည္းပဲ တုိးတက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သတိထားၾကည့္မိရင္ အျခားတုိးတက္တဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။

ႏုိင္ငံျခားက ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ ဂီတေတြ ေကာင္းတာလည္း အမွန္ပဲဗ်ဳိး။

က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ ေငြေၾကးမရွိလုိ႔ မ႐ုိက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ.... တခုေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ကားတခုကုိ အခ်ိန္ေပးၿပီး အေကာင္းမြန္ဆုံး႐ုိက္ႏုိင္ေအာင္ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္တာ၊ တန္ရာတန္ေၾကးျပန္ရေအာင္ ျပသဖုိ႔ ႐ုပ္ရွင္႐ုံေတြမရွိတာ၊ ေကာ္ပီ႐ုိက္မရွိတာ၊ ဆင္ဆာက အမ်ဳိးမ်ဳိးထိန္းခ်ဳပ္ေနတာ.... စတဲ့အခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီပုံအတုိင္းဆက္သြားရင္ေတာ့ ၾကာေလ ေနာက္က်က်န္ရစ္ခဲ့ေလ ျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

Rita January 10, 2010 at 10:27 PM  

အင္း ဗမာကား။

အရင္ကေတာ့ အားတက္သေရာ ေဝဖန္တတ္တဲ့ ေခါင္းစဉ္မ်ိဳးပါ။

ဟိုတေလာေလးကတင္ ေဘာလံုးပြဲနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ ကိစၥကို ဖတ္ၿပီး ေဝဖန္ဖို႔ရာမွာ နဲနဲ တြန္႔လာပါတယ္။

အေၾကာင္းက...
ျမန္မာေဘာလံုးသမားေတြ SEA Games မွာလားမသိ၊ ႐ႈံးတဲ့အခါ ျပည္သူေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြဘက္ကေန အသဲအမဲ ေဝဖန္ေတာ့... လူႀကီးတေယာက္က ေျပာတယ္တဲ့။ ျမန္မာျပည္က ေဘာလံုးသမားေတြကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ တဲ့။ တကယ္လို႔မ်ား မင္းတို႔သာ သူတို႔ ယွဉ္ၿပီး ကန္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက မင္းတို႔နဲ႔ သက္တူ႐ြယ္တူ၊ နယ္ပယ္တူက လူေတြနဲ႔ ယွဉ္ရမယ္ဆုိရင္ ႏိုင္မယ္၊ သာမယ္၊ အနည္းဆံုးေတာ့ တန္းတူ ယွဉ္ႏိုင္မယ္လို႔ ေသခ်ာလို႔လား ဆုိတာ

အင္း ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အႏုပညာခ်င္းယွဉ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေ႐ြးယွဉ္ႏိုင္ပါတယ္။ နည္းပညာဘက္မွာသာ အားနည္းေနတာပါလု႔ိ ေျပာတာ ၾကားတိုင္း နားထဲမွာ ယားက်ိက်ိ ျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

ေနာက္႐ွိေသးတယ္။

ဗမာပရိသတ္က ကိုးရီးယားကားေတြ ၾကည့္ၿပီး ပါးပါးေလးပဲ ႀကိဳက္တယ္ ေျပာၾကေတာ့ သမီးတို႔က အုိက္တင္ကို ပါးပါးပဲ ေလ်ာ့လုပ္ရတဲ့ အခါ သိပ္သက္သာတာပဲ လို႔ ေျပာတဲ့စကား။

ဦးေႏွာက္ ဦးေႏွာက္!

ထူထူပိန္းပိန္းနဲ႔ အိုဗာျဖစ္တာဟာ ခက္ခက္ခဲခဲ တပင္တပန္း လုပ္ရတာ ျဖစ္ၿပီး၊ ပါးပါးေလးနဲ႔ ထိေအာင္လုပ္ႏိုင္တာ လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ေပါ့တီးေပါ့ဆေလး လုပ္ရတာလို႔ ထင္ေနၾကတဲ့ ဦးေႏွာက္။

ကိုယ္လဲ မယွဉ္ႏိုင္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အဓိက က မမီရင္ မမီဘူး ဝန္ခံဖို႔ပဲ။ ဘာေၾကာင့္ပါ ညာေၾကာင့္ပါ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပါ ဘယ္ဝါေၾကာင့္ပါ ေျပာေနတာေတြကေတာ့...

2004 Euro မွာ Cze အသင္းက ဂရိ ကိုလား ေပၚတူဂီကိုလား မသိ ႐ံႈးေတာ့၊ မီဒီယာက အင္တာဗ်ဴးတဲ့ အခါ သူတို႔အသင္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသင္းထက္ အဲဒီေန႔က ကစားပံု ပိုေကာင္းခဲ့့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္ လုိ႔ ေျဖခဲ့တယ္ ဆိုတယ္။

Visitors

About Me

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP