လြတ္ေၿမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္း

ထိုရြာကေလးသည္ အလြန္နက္ရွိဳင္းေသာ ေတာအုပ္ အလယ္တြင္ ထီးထီး တည္ရွိေလသည္။ သူတို႕၏ ရြာကေလး သည္ လက္ရွိကမာၻေလာကႀကီးမွ သီးၿခားၿဖစ္တည္ေနေသာ ရြာကေလး တစ္ရြာၿဖစ္သည္။ လူဦးေရမွာ လည္း အလြန္ပင္နည္းပါးလွေလသည္။ မည္သူမွ ရြာပတ္၀န္းက်င္ မိုင္အနည္းငယ္ခန္႕ထက္ ပိုမေရာက္ဖူးၾကဟု ယူဆရေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ သူတို႕၏ ရြာကေလး သည္ အလြန္နက္ရွိဳင္းေသာ ေတာနက္အလယ္ရွိ ေၿမၿပန္႕ကေလးတြင္ တည္ရွိၿပီး ပတ္၀န္က်င္တြင္လည္း ေတာေတာင္မ်ား အထပ္ထပ္ ၀န္းရံေနၿပီး လူသားတို႕ကို အႏၱရာယ္ ၿပဳႏိုင္ေသာ သားရဲ တိရိစာၦန္မ်ားလည္း အလြန္ပင္ ေပါမ်ားလွေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ေလသတည္း။

သူတို႕ အားလံုး အတြက္ေတာ့ အသက္ရွင္ေနထိုင္မႈ႕သည္ စိန္ေခၚမႈ႕ တစ္ရပ္ၿဖစ္ေလသည္။ အစာေရစာရွာေဖြရန္ အႏၱရာယ္ အမ်ိဳးအမ်ိဳး ကိုကာကြယ္ရန္၊ ရာသီဥတုဒဏ္ခံႏိုင္ရန္ အစရွိသည္တို႕ အတြက္ သူတို႕တစ္ေတြ အသက္ႏွင့္ ထပ္ၿပီး ရုန္းကန္ရေလသည္။ ေန႕စဥ္ပင္ပန္းဆင္းရဲႀကီးစြာရုန္းကန္လွဳပ္ရွားမွ အသက္ရွည္ရပ္တည္ႏိုင္မည္ ၿဖစ္ေလသည္။ သူတို႕ရြာသူရြာသား အားလံုးသည္ ယခုေနရာထက္ပိုေကာင္းမည့္ ေနရာ ပိုလံုၿခံဳမည့္ ေနရာ ဘ၀အာမခံခ်က္ ေပးႏိုင္မည့္ ေနရာ သို႕ ေရြ႕ေၿပာင္းလိုၾကေလသည္။ သို႕ေသာ္ မည္သည့္ေနရာကို မည္သို႕ သြားရမည္ကိုလည္း မသိၾကေခ်။ တစ္ခ်ိဳ႕စြန္႕စားလိုသူမ်ားသည္ လည္း ေနရာသစ္ရွာေဖြရန္ ထြက္ခြာသြား ၾကဖူးေလသည္။ ထိုသူမ်ား မည့္သည့္အခါမွ ရြာကို ၿပန္ေရာက္ မလာၾကေခ်။

ရြာရွိ အသက္အႀကီးဆံုးရြာသား တစ္ဦးက ၿပန္ေၿပာ ၿပေလသည္။

‘က်ဳပ္ ဒီထက္ပိုေကာင္းတဲ့ ေနရာကို သြားခ်င္တာဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုသြားရမွန္းလည္း မသိဘူး။ သြားဖို႕ ႀကိဳးစားၾကတဲ့ သူေတြ အားလံုးလည္း က်ဳပ္သက္တမ္းမွီသေလာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ ၿပန္ေပၚမလာေတာ့ ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္မသြားရဲဘူးေပါ့ဗ်ာ။’

သို႕အတြက္ေၾကာင့္ ရြာသားမ်ားသည္ ဆင္းရဲဒုကၡအတြင္းမွ လြတ္ေၿမာက္ေစရန္ အလို႕ငွာ ကိုးကြယ္ရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရွာေဖြခဲ့ ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕က ရြာထိပ္ရွိသစ္ပင္ကို ကိုးကြယ္ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕က ရြာေတာင္ဘက္က ေတာကို ကိုးကြယ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရြာႏွင့္ အတန္ငယ္လွမ္းေသာ ေတာင္ကတံုးကို ကိုးကြယ္ ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က နီညိဳေရာင္ရွိေသာ ေၿမႀကီးကို ကိုးကြယ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေကာင္းကင္ကို ကိုးကြယ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က မီးကို ကိုးကြယ္သည္။ စသၿဖင့္ အားကိုးစရာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရွာေဖြခဲ့ ၾကေလသည္။

တစ္ခါတြင္ေတာ့ စြန္႕စား သူတစ္ဦး ေပၚေပါက္ခဲ့ေလသည္။ သူကရြာသူရြာသားမ်ား၏ ဆင္းရဲ ဒုကၡမ်ား ကယ္တင္ရန္ႏွင့္ လြတ္ေၿမာက္ရာလမ္းေၾကာင္းကို ရွာေဖြရန္ ဆံုး ၿဖတ္ခဲ့ ေလသည္။ သူက ေနာင္တြင္ ၿပန္ေၿပာၿပေလသည္။

“အခုကၽြန္ေတာ္တို႕ ေနေနရတာ တကယ့္ ကိုဒုကၡဘံုပဲ။ ေန႕စဥ္ႏွင့္ အမွ် အႏၱရာယ္ အမ်ိဳးအမ်ိဳး နဲ႕ ႀကံဳေနရတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီက လြတ္ေၿမာက္ခ်င္ၿပီ။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႕ကို ကယ္တင္ေပးခ်င္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဒီလမ္း ကိုေရြးခဲ့တာပဲ။”

အဲဒီေနာက္ အဆိုပါပုဂိၢဳလ္သည္ ရြာမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။

ဒီလိုႏွင့္ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကာသြားခဲ့ေလသည္။

တစ္ရက္ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ ထိုစြန္႕စားသူ ပုဂၢဳိလ္ရြာသို႕ ၿပန္ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ား အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို အံဖြယ္သရဲ ပညာရွိသူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ ၿဖစ္ခဲ့ ေလသည္။ သူ၏ အေတြ႕ အႀကံဳမ်ား မွာလည္း ထိုရြာသူ ရြာသားမ်ား ယခင္က လံုး၀ မၾကားဖူးခဲ့ေသာ အေၾကာင္း အရာမ်ား ၿဖစ္ေလသည္။ လမ္းခရီး တစ္ေလွ်ာက္ မည္မွ် ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ ပံု၊ မည္သည့္ အႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္ ႀကံဳခဲ့ ရပံု၊ မည္သို႕ စြန္႕စားခဲ့ရပံု တိုက္ခိုက္ သတ္ပုတ္ခဲ့ရပံုေတြ မွာရင္ သတ္ရွဳ႕ ေမာဖြယ္ၿဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေတာနက္ထဲက ထြက္ၿပီး အလြန္ ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာေသာ ေနရာကို ေတြ႕ရွိခဲ့ ေလသည္။
ထိုပညာရွိလူစြမ္းေကာင္းက ရွင္းၿပေလသည္။

‘ကၽြန္ေတာ္ အခုခင္ဗ်ားတို႕ ထဲက လိုက္ခ်င္တဲ့ သူေတြကို ၿပန္လာေခၚတာ။ လိုက္ခဲ့ ၾက။ အဲဒီေနရာကို ေရာက္ မေရာက္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းပဲ ညႊန္ႏိုင္မွာ။ လမ္းခရီးက အရမ္းၾကမ္းတမ္း ခက္ခဲ တာမဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတို႕ရဲ႕ ကံ၊ဥာဏ္၊၀ိရိယ အေပၚမွာ ပဲ မူတည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သြားခဲ့ တဲ့ လမ္းကို လမ္းညႊန္ေပးႏိုင္တယ္ဗ်ာ။’

တစ္ခ်ိဳ႕ သူမ်ားကလည္း ထိုလူစြမ္းေကာင္း ၏ လမ္းေၾကာင္းကို လိုက္ပါ စြန္႕စား ရန္ သေဘာတူၾကေလသည္။ စြန္႕စားရန္ သေဘာတူသူ တစ္ေယာက္က ေၿပာသည္။

‘ပိုေကာင္းတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ကို ၿပေပးႏိုင္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကဘာလို႕ မစြန္႕စား ႏိုင္ရမွာလဲဗ်ာ။ လမ္းမွာ ေသသြားရင္ လည္း တန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သြားမယ္ဗ်ာ။’

သို႕ေသာ အခ်ိဳ႕ လူမ်ားကလည္း လက္ရွိ အေၿခအေနကေလးကို ပ်က္သြားမွာ စိုးရိမ္ၾကေလသည္။

‘ထိုင္ေနအေကာင္းသားဗ်ာ ထသြားမွ ဒုကၡေရာက္ေနဦးမယ္ ’ ဟု ဆိုၾကေလသည္။

‘ဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ဟာေတြယူသြားလို႕ မရေတာ့ ဟိုေရာက္ရင္ ဒုကၡေရာက္ေနမွာေပါ့။’ ဟုလည္း ေတြးၾကေလသည္။

သို႕ႏွင့္ ထိုပညာရွိလူစြမ္းေကာင္းလည္းသည္လည္းသူႏွင့္ အတူလြတ္ေၿမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းသို႕ လိုက္ပါလိုသူ အခ်ိဳ႕ ကိုလမ္းညႊန္ေခၚေဆာင္သြားၿပီး ထိုရြာကေလးမွ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ သို႕ေသာ္ သူသည္ က်န္ရစ္သည့္ သူမ်ား ထိုလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း သြားလိုပါက သြားႏိုင္ရန္အတြက္ လမ္းၿပေၿမပံု တစ္ခုကို လည္း တိတိက်က် ညႊန္ၿပထားေပးခဲ့ ေလသည္။

က်န္ရစ္ေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ ထိုလမ္းၿပေၿမပံုကို ေသခ်ာမွတ္တမ္းတင္ၾကေလသည္။ ထိုေၿမပံု အရ သြားရမည့္လမ္း မွာ အလြန္ခက္ခဲ ပင္ပန္းေလသည္။ သာမာန္ လူမ်ားသြားလာရန္ မလြယ္ကူေခ်။ အႏၱရာယ္လည္း အလြန္မ်ားေလသည္။ မသြားႏိုင္ေသာ တစ္ခ်ိဳ႕ လူမ်ားက ဆိုသည္။

‘တစ္ေန႕ေန႕ ေတာ့ ေရာက္ေအာင္သြားရမယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ေတာ့ သိပ္မလြယ္ဘူး ၿဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕ေန႕ ေတာ့ ေရာက္ေအာင္သြားရမယ္’
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေၿပာသည္။

‘က်ဳပ္တစ္ေယာက္ထဲဆိုရင္ေတာ့ တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ စြန္႕စားပါတယ္ဗ်ာ။ အခုဟာက မိသားစုနဲ႕ ဆိုေတာ့ သိပ္မလြယ္ဘူးဗ်’

ထိုပညာရွိကို မယံုၾကည္သူမ်ားကလည္း ရွိေသးသည္။ သူတုိ႕ကေတာ့ ထိုလမ္းေၾကာင္းကို မယံုၾက။ သူတို႕က
‘သူေၿပာတာကို ဘယ္လိုလုပ္ယံုရမလဲဗ်။ ကိုယ္တိုင္မွ မၿမင္ႏိုင္တာ။ မဟုတ္ရင္ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ အလကားေတာ့ အေသမခံႏုိင္ေပါင္’ ဟုဆိုၾကေလသည္။

အခ်ိန္ကာလ ေရြ႕လ်ားလာေသာအခါ အခ်ိဳ႕ေသာ ရြာသားမ်ားသည္ ထိုပညာရွိလူစြမ္းေကာင္း၏ ရုပ္ထုကို ထုလုပ္ၿပီး ကိုးကြယ္ထားေလသည္။ ဤရုပ္ထုကိုပူေဇာ္ ပသ ပါက ထိုလြတ္ေၿမာက္ရာလမ္းေၾကာင္းသို႕ ေရာက္ရမည္ဟု ယံုၾကည္ၾကေလသည္။ ယံုၾကည္သည့္အတိုင္းလည္း နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖင့္ ပူေဇာ္ပ သၾကေလသည္။

သူတို႕က ဤသို႕ဆိုသည္။

‘ပညာရွိႀကီးကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မွေတာ့ သူကတစ္ေန႕ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို လာၿပီး ကယ္တင္မွာေပါ့’

‘က်ဳပ္တို႕ကေတာ့ ပူေဇာ္ရင္းနဲ႕ ပဲ သူလာကယ္မယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနမယ္’

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သူတို႕ အယူအဆကို ရွင္းၿပသည္။

‘ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ကူညီကယ္တင္သြားတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ကို မွတ္မွတ္ရရ ကိုးကြယ္ရေအာင္လို႕ပါဗ်ာ’ ဟု။

ဤသို႕ၿဖင့္

အလြန္နည္းပါးလွေသာ သူအခ်ိဳ႕သာ ထိုလြတ္ေၿမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းကို လိုက္ပါသြားႏိုင္ၿပီး
တစ္ခ်ိဳ႕က သြားရန္ႀကိဳးစား အားထုတ္လွ်က္
တစ္ခ်ိဳ႕က ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္လွ်က္
အမ်ားစုကေတာ့ ပညာရွိႀကီးကို ကိုးကြယ္ပသလ်က္ ထိုပညာရွိ ထြက္ခြာသြားေသာ လမ္းဘက္သို႕ တမ္းတရင္းသာ ဒုကၡမ်ားေၿမာင္လွေသာ ထိုရြာကေလးတြင္ အရိုးထုတ္သြားၾကေလသတည္း။

မိုးတိမ္ညိဳ
1 JANUARY 2010