MRT စီးၿခင္း အႏုပညာ (၂)

အဲဒီေန႕က အလုပ္က ၿပန္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းလာတယ္ဗ်။ အၿပန္ခရီးကလည္း ရထားေပၚမွာ အနည္းဆံုး ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ သာမာန္ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ေအးေအး ေဆးေဆးေပါ့ဗ်ာ။ သီခ်င္းေလး နားေထာင္ၿပီး လိုက္လာရံုပဲ။ ဒီေန႕ေတာ့ ပင္ပန္းလာတယ္ဗ်ာ။

ရထားေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပထမဆံုး တမ္းတမိတာကေတာ့ ထိုင္စရာ ေနရာတစ္ခုပဲ။ မိတ္ေဆြလည္း သိမွာပါေလ။ ေယဘူယ်အား ၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရထားေပၚမွာ မထိုင္ၿဖစ္တာမ်ားတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ေလးဆယ့္ ငါးမိနစ္ ခရီးကို မတ္တပ္ မလိုက္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းလားတယ္။ ေၿခသလံုး ေၾကာေတြ ေတာင့္ေနလိုက္တာမ်ား ဖြင့္ထားတဲ့ ထီးကိုင္းက်ေနတာပဲ။ ဂုတ္ပိုးေပၚလည္း လူတစ္ေယာက္ ခြစီးေနသလား မွတ္ရတယ္။ ေလးေနလိုက္တာမ်ား။ အဲဒီေတာ့ ထိုင္စရာ ေနရာကို မ်က္လံုး ေဒါက္ေထာက္ ရွာမိပါတယ္။

ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္ တရားက်မိပါတယ္။ သူမ်ားေတြ ထိုင္စရာ ေနရာ ဦးေနတံုးကေတာ့ ဒီလူေတြနဲ႕ ခဏ တၿဖဳတ္စီးရတာမ်ား ေနရာလုေနေသးတယ္လို႕ ေတြးမိေၾကာင္း ၀န္ခံပါတယ္။ အခုမွ ကိုယ္ခ်င္း စာမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဲဒီလူေတြထဲ မွာ ကၽြန္ေတာ္လို ပင္ပန္းေနတဲ့ သူေတြ ဒါမွ မဟုတ္ ေနမေကာင္းၿဖစ္ေနတဲ့ သူေတြ ပါေကာင္း ပါလိမ့္မယ္လို႕။ လူဆိုတဲ့ အမ်ိဳးကလည္းခက္တယ္ဗ်။ ကိုယ္တုိင္ႀကံဳဖူးမွပဲ ကိုယ္ခ်င္း စာတတ္တာမ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလိုပဲ။ ထားပါေတာ့ ေလ။

အဲလို ထိုင္စရာေနရာ ရွာေနတံုး ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ေနတဲ့ ေနရာနားက လူတစ္ေယာက္ ထသြားတယ္။ အဲ သူေနရာက reserve seat ဗ်။ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီေန႕ေတာ့ ရတဲ့ ေနရာ ထိုင္မွာပဲ ဆိုၿပီး ေစြ႕ခနဲ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ အမေလး ဇိမ္ရွိလိုက္တာဗ်။ တအားပင္ပန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီလိုေလး ထိုင္ရတာ ကိုက ဘယ္ေလာက္ ဇိမ္ရွိလိုက္ သလဲလို႕။ တင္းေနတဲ့ အေၾကာေတြ ရွိန္းရွိန္း ရွိန္းရွိန္းနဲ႕ ေၿပသြားသလိုပဲ။ အပိုေတြေၿပာတာ မဟုတ္ဘူးမိတ္ေဆြ။ တကယ္ေညာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထိုင္လိုက္ရတာ အဲလိုကို အရသာရွိတာဗ်။

ဒါေပမယ့္ ခႏာကိုယ္သာ ဇိမ္ရွိတာ စိတ္ကေတာ့ သိပ္ ဇိမ္မရွိဘူးဗ်။ reserve seat ဆိုေတာ့ ရင္တမမနဲ႕ ထိုင္ေနရတယ္။ ဂရုမစိုက္တဲ့ သူဆိုရင္ေတာ့ ကိစၥမရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုက မေနတတ္တာ။ စိတ္ထားေကာင္းလြန္းလွတာ ေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်။ အဘိုးႀကီးေတြအဘြားႀကီးေတြတက္လာလို႕ ေနရာဖယ္မေပးမိရင္ သူမ်ားေတြ စိတ္ထဲက ကဲ့ရဲ႕တာကို မခံႏိုင္တာလည္းပါတယ္။ ငယ္ငယ္က အဖြားနဲ႕ ခရီးသြားတုန္း ဘစ္ကားေပၚမွာ အဘြားရဲ႕ ပါးေရတြန္႕ေနတဲ့ လက္ကေလးေတြနဲ႕ တန္းကို ကိုင္ၿပီး ယိုင္နဲ႕နဲ႕ မတ္တပ္ရပ္စီးလာတာကို သနားမိၿပီး ကတည္းက ဘယ္အဘိုးအဘြား ကို ေတြ႕ေတြ႕ ကိုယ့္အဘြားမ်က္ႏွာကိုပဲ ၿမင္ေယာင္မိေနေတာ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ေဘးမွာ အဘိုးႀကီးအဘြားႀကီး လာရပ္ေနရင္ ေနကို မေနတတ္တာ။

အဲ ဘူတာ ႏွစ္ဘူတာေလာက္ အၿပီးမွ ၿပသနာက စတာပဲ။ တစ္ဘူတာက်ေတာ့ အသက္ သံုးဆယ့္ေက်ာ္ေက်ာ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ တက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နားမွာ လာရပ္ပါေပေရာ။ လူကေတာ့ သန္သန္မာမာပါပဲ။ အဖြားႀကီး လည္း မဟုတ္။ ကေလးလည္း မပါ။ မသန္မစြမ္း လည္းမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က reserve seat မွာ ၿပထားတဲ့ ပံုနဲ႕ တစ္ခုခ်င္းစီ တိုက္စစ္ၾကည့္မိတယ္။ ေဟာေတြ႕ပါၿပီဗ်ာ။ ၿပသနာက ဗိုက္။ သူ၀တ္လာတာ ဗိုက္ဖံုးအက်ီၤ လိုမ်ိုးခပ္ပြပြ။ ဗိုက္က နည္းနည္းေတာ့ ထြက္ေနတယ္။ ၀လို႕ ဗိုက္ပူတာလား။ ကိုယ္၀န္လား။ မေသခ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုကလည္း ညံ့ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒုကၡပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ထေပးရ ေကာင္းႏိုးႏိုးလား၊ ဆက္ပဲထိုင္ ေနရ မလား မေတြးတတ္။ ေသခ်ာေအာင္ သူ႕ဗိုက္ကို ထပ္ၾကည့္မိတယ္။ သူနဲ႕ အၾကည့္ ခ်င္းသြား ဆံုတယ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ရဲခနဲ ၿဖစ္သြားတယ္။ သူ႕ကိုယ္ သူ မလံု မလဲ ငံုၾကည့္။ အက်ီၤေလး ဘာေလး မသိမသာဆြဲခ်။ ေၿမြပဲ။

မိတ္ေဆြကေတာ့ ဒီေကာင္ ဇာတ္လမ္း မဟုတ္ ဇတ္လမ္း ေလွ်ာက္ရွာေနၿပီ။ အသာထေပး လိုက္ရင္ ၿပီးေရာလို႕ ထင္မွာပဲ။ မိတ္ေဆြစဥ္းစားၾကည့္ေလဗ်ာ။ မိန္းခေလးေတြ စိ္တ္အဆိုးဆံုး တစ္ခုထဲမွာ ခင္ဗ်ားဗိုက္ပူေနၿပီလို႕ ေၿပာတာ တစ္ခုပါတယ္ဗ်။ တကယ္ ကိုယ္၀န္ရွိတဲ့ သူဆိုရင္ ၿပသနာ မရွိဘူးေလ။ မဟုတ္ပဲ သူ႕ဟာသူု၀လို႕ ဗိုက္ထြက္တာကို ကိုယ္၀န္နဲ႕ မွားၿပီး ေနရာဖယ္အေပးခံရတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ။ ဘယ္ေလာက္ ေဒါသထြက္မလဲ ဘယ္ေလာက္ ရွက္လိုက္မလဲ။ အင္းေလ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အၿဖစ္သည္းလြန္းတာလည္း ၿဖစ္ခ်င္ ၿဖစ္မွာပါ။ တတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ လူတစ္ကိုယ္ စိတ္တစ္မ်ိဳး စီကိုးဗ်။

ဒါဆိုလည္း ေပၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ဆက္ထိုင္ေနကြာ လို႕ ေၿပာရင္လည္း ေၿပာေတာ့ဗ်ာ။ အဲလိုထိုင္ေတာ့ လည္းလူက သာထိုင္ေနရတာ စိတ္က မသက္သာဘူး။ တကယ္လို႕ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မ်ား ၿဖစ္ေနခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးက ႏွိပ္စက္ေနတယ္။

အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ မဗိုက္ကို ထပ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဒီတစ္ခါသူနဲ႕ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာ နည္းနည္းတင္းလာတယ္။ ဟာကိြဳင္ပဲ။ ဒါနဲ႕ မထူးဘူးကြာဆိုၿပီး မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း၀င္ လာတဲ့ အေတြးကို ေဖ်ာက္မရ။ ၀တ္ၿဖဴစင္ၾကယ္နဲ႕ သူေတာ္စင္ႀကီးက မင္းကြာ ကိုယ္၀န္ သည္ႀကီးကို ရပ္ခိုင္းထားၿပီး မင္းလိုအားေကာင္းေမာင္းသန္ႀကီးကေတာ့ ဇိမ္နဲ႕ ထိုင္ေနပါလားကြ လို႕ လာေၿပာေနသလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ ထိုင္ေနရင္း ေခၽြးေစးေတြ ၿပန္လာတယ္။

ပင္ပန္းလို႕ ထိုင္စီးပါတယ္ဆို ထစီးတာထက္ေတာင္ ပင္ပန္းေနသလိုပဲဗ်ာ။ အဲဒါပဲ စိတ္က မထားတတ္ေတာ့ဒုကၡေရာက္တာပဲ။ ဘာေကာင္လာလာ ထမေပးဘူးကြာ ဆိုၿပီး ေပထိုင္ ေနလည္း ေအးတာပဲ။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း မသိမသာေလး ထၿပီး သူ႕လည္း ဘာမွ မေၿပာပဲ နဲ႕ တစ္ၿခားေနရာမွာ သြားရပ္ေနပါလားဆိုေတာ့ လည္း ရထားက နည္းနည္းက်ပ္ေနတယ္ဗ်။ အဲလိုမွ မလုပ္ခ်င္ရင္ ၿဖစ္ခ်င္ရာ ၿဖစ္ဆိုၿပီး အမႀကီးလာ ထိုင္ဆို ၿပီး ထေပးလိုက္ လည္းၿပီးတာပဲ။ သူ႕ဟာသူ႕ စိတ္ဆိုးဆိုး မဆိုးဆိုး ရွက္ရွက္ မရွက္ရွက္ ကိုယ့္ အပူမဟုတ္ဘူး။ ခက္ေနတာက ကၽြန္ေတာ္။ အဲလို အၿမဲ မၿပတ္မသားနဲ႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေတာင္ စိတ္ပ်က္မိပါရဲ႕။

ကဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ၿဖစ္ေခ်ဘူး ဒီအတိုင္းေနရင္ ရူးရေခ်ရဲ႕ ဆိုၿပီး ေရွ႕က ဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး ေနာက္ရထားကို စိတ္ခ်မ္းသာ လက္ခ်မ္းသာ နဲ႕ ေၿပာင္းစီးခဲ့ ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

ေဖဖ၀ါရီ ၂၀၁၀
မိုးတိမ္ညိဳ