Monday, November 30, 2009

MRT စီးၿခင္း အႏုပညာ

MRT စီးၿခင္း အႏုပညာ ဟုဆိုသၿဖင့္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ MRT စီးရင္း ေတြးမိသည္မ်ားကို ခ်ေရးထားၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ MRT စီးသြားၿဖစ္သည့္ အခ်ိ္န္မ်ားတြင္ MRT ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဟုိေငးဒီေငး ေငးရင္းၿဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ငိုက္ၿမည္းလွ်က္ေသာ္ လည္ေေကာင္း၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပုဒ္နားေထာင္ လွ်က္ေသာ္ လည္းေကာင္း စီးေလ့ရွိပါသည္။ MRT ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာ လူမ်ားမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအေထြေထြ၊ အသက္ႀကီးသူ ငယ္သူ မိန္းမ ေယာက္က်ား တစ္ခ်ိဳ႕ကသုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ တစ္ခ်ိဳ႕က ေလးေလးပင္ပင္ တစ္ခ်ိဳ႕က စကားေဖာင္ဖြဲ႕လွ်က္ တစ္ခ်ိဳ႕က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္။ MRT ေပၚတြင္ ေယ်ဘူယ် ၾကည့္ပါက မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ စီးသူမ်ားသည္ ထိုင္စီးသူမ်ားထက္ ပိုမ်ားပါသည္။ ထိုင္ခံု အေရအတြက္မွာ နည္းေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္အေနႏွင့္ေတာ့ MRT ကို ထိုင္စီးသည္မွာ အလြန္နည္းပါသည္။ ဒါလည္း ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္ သာၿဖစ္ပါသည္။ အၿမဲတမ္းထိုင္ေနရေသာ အလုပ္လုပ္ရသၿဖင့္ အၿပင္ထြက္သည့္အခါေလးတြင္ မတ္တပ္ရပ္ လွ်က္ ေနခ်င္သည္။ ထို႕အၿပင္ MRT ေပၚတြင္ ထိုင္စရာေနရာရဖို႕ဆိုသည္မွာ အၿခားသူမ်ားႏွင့္ အနည္းႏွင့္ အမ်ားေတာ့ လုရသည္သာၿဖစ္သည္။ ထိုသို႕လည္း နည္းနည္းေလးမွ လုခ်င္စိတ္က မရွိ။ ၄င္းအၿပင္ မိမိထက္ ပို၍ ထိုင္ရန္လိုအပ္ေသာ သူမ်ားကိုလည္း ထိုင္ပါေစေတာ့ ဟူေသာ ေစတနာ လည္းရာႏုန္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါ သည္ဟု ထင္ပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြ႕ရေသာသူမ်ားကေတာ့ MRT ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ ထိုင္ရမည့္ေနရာကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၿပီးရွာၾကပါသည္။ ေနရာတစ္ခုေလာက္လြတ္ရင္း လွ်ပ္ပ်က္သလို အၿမန္ႏုန္းႏွင့္ ေစြ႕ကနည္း ၀င္ထိုင္တတ္ၾကပါသည္။

ဒီေန႕ MRT စီးေတာ့ သန္႕သန္႕ၿပန္႕ၿပန္႕ ၀တ္စားဆင္ယဥ္ထားေသာ လူလတ္ပိုင္း အရြယ္တစ္ဦးကို သတိထားမိပါသည္။ သူက ရထားေပၚ စတတ္လာကတည္းက ထိုင္ရန္ေနရာကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ကာ ဦးရန္ ၿပင္ေနပါသည္။ စရပ္ကတည္းက ထိုင္ခံုမ်ားရွိရာေနရာ အနီးတြင္ အသင့္အေနအထား ႏွင့္ရပ္ေနပါသည္။ သူ႕ပံုစံၾကည့္ရသည္မွာ တာထြက္ေတာ့ မည့္ အေၿပးသမားကဲ့သို႕ အသင့္ရွိေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတာ့ ဆန္႕က်င္ဘက္ၿဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူရွဳပ္သည့္ ထိုင္ခံုမ်ားႏွင့္ ခပ္ေ၀းေ၀း ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္တြင္ သာ ခပ္ဆိပ္ဆိပ္ရပ္လွ်က္ စီးပါသည္။ မည့္သည့္ထိုင္ခံုကိုမွလည္း ဦးရန္စိတ္ကူး မရွိေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို သာသတိထား ၾကည့္မိေနပါသည္။ ခဏၾကာေသာ္ သူ႕ရပ္ေနေသာ ေနရာ အနားမွ လူတစ္ေယာက္ထသြားေတာ့ သူက ထိုထိုင္ခံုကို အလွ်င္ အၿမန္္၀င္ထိုင္လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးမိပါသည္။ ေၾသာ္ ဒီေနရာေလး ခဏထိုင္ဖို႕ အတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ ႀကိဳးစားရသလားေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္နည္းနည္းမွားသြားသည္ဟု ထင္မိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘူတာ တစ္ခုတြင္ ဘြားဘြားတစ္ဦးတက္လာေတာ့ သူက ရုတ္တရက္ ထၿပီး ထိုဘြားဘြားကို ေနရာ အလွ်င္ အၿမန္ေပးပါသည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ လည္း ဘယ္ဆိုးလို႕တံုး ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိၿပန္သည္။

အတန္ၾကာတြင္ ဘူတာတစ္ခုတြင္ ထိုဘြားဘြားဆင္းသြားေတာ့ သူက ထိုေနရာကို အလွ်င္ အၿမန္ၿပန္ဦးၿပန္ပါသည္။ ထိုဘြားဘြားကေတာ့ သူ႕ကို ေက်းဇူး ေက်းဇူး ဟု တစ္ဖြဖြေၿပာရင္း ဆင္းသြားပါသည္။ခဏၾကာေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ဦးတက္လာၿပန္ေလသည္။ ထိုအခါတြင္လည္း သူက အလွ်င္အၿမန္ ထေပးၿပီး ထိုအန္ကယ္ႀကီးကို ေနရာေပးၿပန္ေလသည္။ အနီး အနားမွာ လူမ်ားကလည္း သူ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့ ေကာင္ေလးဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေနသေယာင္ထင္မိပါသည္။

ဗုဒၶဘာသာ အလိုအရဆိုလွ်င္ ထိုသူသည္ ယေန႕အဖို႕ ေတာ္ေတာ္ကုသိုလ္ရေနၿပီဟု ၿမင္မိပါသည္။ ထိုသို႕ ေတြးမိမွ ကၽြန္ေတာ္ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေရာက္ပါေတာ့သည္။ အၿဖစ္ကဒီလိုပါ။ သူကကုသိုလ္ေတြ ရၿပီဆိုပါေတာ့။ သူက သူမ်ားေတြႏွင့္ ေနရာအလုအယကက္ဦးၿပီး ထိုင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ထိုင္ရေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အစကတည္းက သူမ်ားေတြ ထိုင္ပါေစေတာ့ ဟုေသာ ေစတနာ ၿဖင့္ ေနရာ မဦးခဲ့။ တစ္ခ်ိန္လံုး မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရသည္။ သူ႕လို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မကူညီေပမယ့္ ေစတနာကေတာ့သူ႕ထက္ မနည္းပါ။ ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ သူကကုသိုလ္ရၿပီး ငါ့ ၾကေတာ့ ကုသိုလ္မရဘူးလားေပါ့။ ငါကပိုေတာင္ အပင္ပန္းခံရေသးတယ္ေပါ့။ တစ္ခ်ိန္လံုး ရပ္လိုက္ ရတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။

ေနာက္ဘူတာေရာက္ေတာ့ သူလည္း ဆင္းသည္ ထိုအန္ကယ္ႀကီးလည္း ဆင္းသည္။ သူကရထား အထြက္မွာ ထိုအန္ကယ္ႀကီးကို တြဲမ်ားပင္ ေခၚသြားလိုက္ေသးသည္။ ထိုအန္ကယ္ႀကီးကလည္း ၿမန္မာလို ဆိုရင္ေတာ့ သာဓုတစ္ေခၚေခၚေပါ့။ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားကလည္း ပီတိမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ေနသလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးရင္း မနာလိုသလိုၿဖစ္လာသည္။ တစ္ခုခုေတာ့ မွားေနသလိုလို။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒါလူရည္လည္တာပဲ ဟုေတြးမိသည္။ သူမ်ားကို ကူညီခ်င္လွ်င္ ကိုယ္က ကူညီႏိုင္တဲ့ ေနရာေရာက္ေအာင္ အရင္လုပ္ေပါ့။ ကိုယ့္မွာ ဘာမွ မရွိပဲ သူမ်ားကို ကူညီဖို႕ဆိုတာ မၿဖစ္ႏုိင္။ အဲတစ္ခုခုရွိဖို႕ဆိုလွ်င္ နည္းနည္းေတာ့ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ႀကိဳးစား ရမည္ေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ္က ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ကူညီတာက လူမသိသူမသိ။ အင္း ကူညီတာက လူသိဖို႕လည္း မလိုပါဘူးေလဟုလည္းေတြးမိသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကူညီပံုမ်ိဳးက ပိုအက်ိဳး ရွိသလိုလို။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အခြင့္အေရးအတူတူရေပမယ့္ သူကအဲဒီအခြင့္အေရးကို ပိုအက်ိဳးရွိေအာင္ အသံုးခ်ႏိုင္တာပဲ။ အၿပင္ေလာကမွာဆို ဒီလူေတာ္ေတာ္ေအာင္ၿမင္မွာပဲ လို႕ မဆီမဆိုင္ေတြးမိေသးသည္။

ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္းေတြးရင္း သေဘာက်လာသည္။ အင္းငါလည္း သူ႕လိုလုပ္ၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး ထိုင္ခံုေတြရွိသည့္ ေနရာ အနားသို႕ မသိမသာေရြ႕သြားသည္။ ေနရာတစ္ေနရာလြတ္ေတာ့ ေစြ႕ကနည္း ၀င္ထိုင္လိုက္ပါသည္။ အင္းပထမအဆင့္ေတာ့ ေအာင္ၿမင္သြားၿပီ။ ငါသူမ်ားကို ကူညီဖို႕ေနရာတစ္ေနရာရသြားၿပီ ဟုေတြးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ေနမိသည္။
ထိုသို႕အတန္ၾကာေက်နပ္ေနစဥ္ လူတစ္ခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနၾကသည္ဟု ထင္လာမိေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ကၽြန္ေတာ္အတန္ငယ္ ေ၀့ၾကည့္ လိုက္ေလ၏။ ထိုသို႕ ကၽြန္ေတာ္အလန္႕တၾကား ၾကည့္လိုက္မွ ဟုတ္ပါ့ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ အနားမွ ေတာင္ေ၀ွးႏွင့္ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္ တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိႏွင့္ ရပ္ေနေလသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတက္လာမွန္း မသိ။ ခက္တာပဲ။ တကယ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ ေဘးမွာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္မို႕လို႕ မၿမင္မိတာဗ်ာ။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ ေနရာ ဖယ္အေပးသင့္ဆံုးသူက ကၽြန္ေတာ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ထားတာကလည္း Priority Seat ၿဖစ္ေနေလရဲ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ အန္ကယ္ႀကီးႏွင့္ ေနရာလုေနသလို။ ကၽြန္ေတာ္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ အလွ်င္အၿမန္ ထေပးလိုက္ရေလသည္။ အန္ကယ္ႀကီးကလည္း ၀တ္ေက်တန္းေက် ေက်းဇူးပဲဟု ေၿပာေလသည္။ သူကလည္း ထင္မေပါ့။ ဒီသူငယ္နဲ႕ မေကာင္းတတ္လို႕ ထေပးတယ္။ မသိတတ္လိုက္တာလို႕။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားသည္။

အင္း တရားရွာကိုယ္မွာသာေတြ႕ဆိုသလိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အမွားပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္က မၿမင္တာပဲ။ ကူညီခ်င္ ရံုနဲ႕ ေတာ့ မရေသးဘူး။ လည္ဦးမွ။ နပ္ဦးမွ။ အထာသိဦးမွ။ ဟိုတစ္ေယာက္က ငါ့ထက္လည္ လို႕ နပ္လို႕ အိုေကတာပဲ။ ငါကသူ႕လို မရည္အခ်င္းမရွိေတာ့ ခံေပါ့ ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္ရပါသည္။ သူမ်ားလို အရည္အခ်င္းမရွိပဲနဲ႕ မတုနဲ႕ေလဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆံုးမရပါသည္။ သူ႕လိုလုပ္ခ်င္ရင္လည္း ရထား ကို ကိုယ့္အေတြးေလနဲ႕ ကိုယ္ေအးေအးလူလူစီးရမည္မဟုတ္။ ေရွ႕တန္းမွာ ကင္းေစာင့္ေနေသာ စစ္သားတစ္ေယာက္လိုက္ မ်က္လံုးၿပဲေနေအာင္ၾကည့္ ေနရမည္ၿဖစ္သည္။ ဒါမွ မဟုတ္ရင္လည္း ဘယ္သူလာလာ ဖယ္မေပးစတန္း ဖာသိဖာသာ စီး။
ေနပါေစေတာ့။ ဘယ္သူသိသိ မသိသိ ကုသိုလ္ရရ မရရ ေနပါေစေတာ့။ ကိုယ့္စတိုင္နဲ႕ကိုပဲေလ။

ထိုေန႕မွစ၍ကၽြန္ေတာ္ ရထားေပၚတြင္ ထိုင္ဖို႕ မႀကိဳးစားေတာ့ ပါခင္ဗ်ား။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအေနႏွင့္ ယေန႕မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္ MRT စီးသြားသည္ဟု ၾကားမိပါက ခရီးသည္မ်ား အၾကားတြင္ တစ္ေနရာရာကို မွီၿပီး မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ ငိုက္ၿမည္းေနေသာ သူတစ္ေယာက္ အၿဖစ္သာ ၿမင္ေယာင္ၾကည့္ၾကပါကုန္။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဇြန္၊၂၀၀၉

Monday, November 23, 2009

လြတ္ေၿမာက္ရာလမ္းကို ရွာေဖြၾကသူမ်ား

အထက္ပါပံုကို ရုတ္တရက္ၾကည့္မိလွ်င္ အေမဇံုေတာမွ လူသားစားလူရိုင္းမ်ား၏ပံုေလာ ဟုထင္စရာရွိပါသည္။ မဟုတ္ပါ။ ဤပံု သည္ ဒါရိုက္တာ Bernardo Bertolucci ရိုက္ကူးေသာ Little Buddha (1993)ဇာတ္ကားထဲမွ ဘုရားမပြင့္မွီ အခ်ိန္ တြင္ေတြ႕ရေသာ ပဥၥ၀ကၠီ ငါးဦး၏ ပံုၿဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ဤေနရာတြင္ ပင္ႏွလံုးခုန္ ရပ္သြားႏိုင္ပါသည္။


ၿမန္မာဗုဒၶစာေပမ်ား အရ ပဥၥ၀ကၠီငါးဦးတို႕ ၏သရုပ္ေဖာ္ပံုမ်ားကို ေဖာ္ၿပရာတြင္ သကၤန္း အၿပည့္အစံု ဦးပ်ည္း ကတံုးႏွင့္ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာသာ ေဖာ္ၿပၾကပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗုဒၶ စာေပမ်ားရွိ ပဥၥ၀ကၠီငါးဦးပံုတို႕မွာ ဘုရားပြင့္ၿပီး အခ်ိန္ ကိုသာရည္စူး သရုပ္ေဖာ္ထားၿခင္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ပါ သည္။ သို႕ေသာ္ ဘုရားပြင့္ ၿပီးၿပီးခ်င္း အခ်ိန္ ဓမၼစၾကာ တရားဦးကို ေဗာဓိပင္ ေအာက္၌ ေဟာၾကား ေတာ္မူ ေသာ အခ်ိန္တြင္ ထို ပဥၥ၀ကၠီငါးဦးတို႕ ၏ပံုမွာ သကၤန္း၊ဦးပ်ည္း ကတံုးၿဖင့္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါသလား။ သို႕မဟုတ္ အထက္ပါပံု အတိုင္းၿဖစ္ႏိုင္ပါသလား။

ကၽြႏ္ုပ္တို႕ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ စဥ္းစားၾကည့္ေသာ္ ဘုရားပြင့္ေတာ္မူေသာ ေနရာသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ အေရွ႕ေၿမာက္ဘက္ (ယခု နီေပါႏိုင္ငံ)၊ 485BC ၊ထိုအခ်ိန္က ယခုေခတ္ သံဃာ ကဲ့သို႕ေသာ အဆင္အၿပင္မွာ မေပၚေသး၊ ထိုအခ်ိန္က အိႏိၵယတြင္ စိတ္အက်င့္ ကိုက်င့္ေသာသူမ်ား ၊လြတ္ေၿမာက္ရာ လမ္းေၾကာင္းကို ရွာသူမ်ားသည္ ယခုေခတ္ ကၽြႏု္ပ္တို႕သိေသာ ဆာဒူးကဲ့သို႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား သာၿဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ သံဃာဆိုသည္ မွာ ဘုရားပြင့္ၿပီးမွ ေပၚလာၿခင္းၿဖစ္သည္ ဟုဖတ္ဖူးပါသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္ ပဥၥ၀ကၠီငါးဦး၏ပံုမွာ အထက္ပါပံုးအတိုင္း ၿဖစ္ေနမယ္လား။ ေနာင္တြင္မွ သကၤန္းႏွင့္ ဦးပ်ဥ္းႏွင့္ ၾကည့္ညိဳဖြယ္ရာ ၿဖစ္လာသေလာ။

ပဥၥ၀ကၠီငါးဦး၏ပံုမွာ မည္သို႕ပင္ၿဖစ္ေစကာမူ အေရးမႀကီးပါ။ အဓိကက်သည္မွာ ဗုဒၶတရား ေတာ္သာ ၿဖစ္သည္ဟု မိတ္ေဆြအေနႏွင့္ ေစာဒကတတ္ႏိုင္ပါသည္။ ထိုအခ်က္ိကုိည္း လက္ခံပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ထိုေခတ္က ပထမဆံုးေသာ ဗုဒၶ၀ါဒကို လက္ခံသူမ်ား သည္ အဘယ္ကဲ့သို႕ေသာ သူမ်ားၿဖစ္သနည္းဟု ေလ့လာသင့္သည္ဟု ထင္ပါသည္။

ထိုေၾကာင့္ ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာသည့္ ပံုစံ ကို သရုပ္ေဖာ္ရာတြင္ မည္သည့္ပံုစံကို သရုပ္ေဖာ္သင့္သနည္း။ ယခင္ပံုစံအတိုင္း ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ သံဃာမ်ား၏ ပံုစံသရုပ္ေဖာ္လွ်င္ အၿပည့္အ၀ မွန္ႏိုင္မည္လား။ အကယ္၍ အထက္ပါပံု အတိုင္း သရုပ္ေဖာ္လွ်င္ေရာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား မည္ကဲ့သို႕ သေဘာထားမည္နည္း။ ပိုၿပီး အက်ိဳးရွိမလား၊ မရွိဘူးလား။ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႕ၿဖစ္ပါသည္။


ကိုးကား http://www.buddhist-temples.com/gautam-buddha.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Buddhism
မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။

Sunday, November 1, 2009

ေပ်ာ္ရြင္မႈ႕ ဆိုသည္မွာ

ငယ္ငယ္ကေပ်ာ္စရာေတြ ေတာ္ေေတာ္မ်ားခဲ့သည္

၁။ အေဖခရီးထြက္ရာမွ ၿပန္လာလွ်င္ေပ်ာ္သည္
၂။ အိမ္ကဘူးပင္တြင္ ဘူးသီးသီးလွ်င္လည္းေပ်ာ္သည္
၃။ အိမ္ကေၾကာင္မ ေၾကာင္ေလးေတြေမြးေတာ့လည္းေပ်ာ္ခဲ့ဖူးသည္။
၄။ သီတင္းကၽြတ္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားထြန္းရတာကိုလည္း ေပ်ာ္သည္။
၅။ တီဗြီမွ ကာတြန္းကာလာသည္ကိုလည္း ေပ်ာ္သည္။
၆။ သိုင္း၀တၳဳဖတ္ရတာကို လည္းေပ်ာ္သည္။
၇။ ………….ေပ်ာ္သည္။
၈။…………..ေပ်ာ္သည္။
…….
…….
ထိုသို႕ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ပါက ငယ္ငယ္ကေပ်ာ္စရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ယခု အသက္အရြယ္အေတာ္အတန္ရလာေသာ္အခါတြင္ေပ်ာ္စရာ အေတာ္နည္းသြားခဲ့ေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ စဥ္းစား ၾကည့္သည္။ ဘာေၾကာင့္ မေပ်ာ္ေတာ့ သလဲဟု။ အိမ္ကဘူးပင္တြင္ ဘူးသီး မသီးေတာ့၍လား။ တြီဗီြမွ ကာတြန္းကား မလားေတာ့ဘူးလား။ သိုင္း၀တၳဳ မဖတ္ၿဖစ္လို႕လား။ တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေတာ္ရံုတန္ရံုကိစၥက ေပ်ာ္ရြင္ ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ၿခင္းေၾကာင့္သာ ၿဖစ္သတည္း။

သို႕ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဘယ္ေၾကာင့္မေပ်ာ္ရြင္ေတာ့ သနည္း။ လိုအင္ဆႏၵေတြမ်ားလားလို႕လား။ လိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားလာလို႕လား။ ေပ်ာ္ရြင္မႈ႕ကို ဖန္တီးေပးႏိုင္ေသာ စံႏႈန္းေတြ မတူေတာ့လို႕လား။

ေသခ်ာစဥ္းစား ၾကည့္လိုက္ေသာ္ အားလံုးမွန္ပါသည္။ အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အမွ် လူ႕ဘ၀တြင္ လိုအပ္ခ်က္ေတြမ်ားလာ ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ထိုလိုအပ္ခ်က္မ်ားေနာက္သို႕ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း ေပ်ာ္ရြင္မႈ႕ႏွင့္ တၿဖည္းၿဖည္း ေ၀းကြာလာရေလသည္။ ထိုအၿခင္းအရာ သည္ အမွန္တရားသာ ၿဖစ္ေလသည္။ လူ႕အဖြဲ႕ အစည္းအတြင္း တြင္ေနလွ်င္ လူတို႕ လိုအပ္သည္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာ အရာမ်ားကို ရရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္ကား ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ၏ သမိုင္းေပး တာ၀န္ ၿဖစ္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
ႏိုင္ငံၿခားပံုၿပင္တစ္ပုဒ္ ၾကားဖူးပါသည္။ ပံုၿပင္ေလးကေတာ့ ဒီလိုပါ။

တစ္ခါက လူတစ္ေယာက္က ေမွာ္ခြက္တစ္ခုရတယ္တဲ့။ အဲဒီေမွာ္ခြက္က ဘယ္လိုစြမ္းသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီလူ ငိုလို႕ သူ႕ရဲ႕ မ်က္ရည္က အဲဒီေမွာ္ခြက္ထဲကို က်ရင္ အဲဒီမ်က္ရည္က စိန္တံုးေလးေတြ ၿဖစ္သြားသတဲ့။ ပံုၿပင္ကေတာ့ နည္းနည္းရွည္ပါတယ္။ အစအဆံုး မေၿပာေတာ့ပါဘူး။ ပံုၿပင္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးကဘယ္လို အဆံုးသတ္သြားသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီလူက စိန္ပံုႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ေနတယ္တဲ့။ လက္တစ္ဖက္မွာက ေသြးစြန္းေနတဲ့ ဓါးတစ္ေခ်ာင္း ေနာက္တစ္ဖက္မွာကေတာ့ သူ႕ဇနီးရဲ႕ အေလာင္းကို ေပြ႕လွ်က္သား ငိုေနေလရဲ႕ တဲ့။

ပံုၿပင္ကိုရုတ္တရက္ဖတ္လိုက္ရင္ေတာ့ အာလာဒင္ပံုၿပင္လိုထူးဆန္းေထြလာေတြ ေရးထားတဲ့ ပံုၿပင္လို႕ ထင္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ဘ၀ေတြနဲ႕ အမ်ားႀကီးသြားဆင္ေနပါ တယ္။
လက္ေတြ႕ ဘ၀မွာ အဲဒီလိုေတာ့ ကိုယ့္ဇနီးကို သတ္ၿပီး စိန္ပံုႀကီးမွာေတာ့ ထိုင္မေနဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္မွာ ရွိတဲ့ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အရာေတြကို အဆံုးရွံဳးခံၿပီးေတာ့ လူအမ်ားက တန္ဖိုးရွိတယ္ကို လက္ခံထားတဲ့ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြေနာက္လိုက္ေနတဲ့ သူေတြ (မိမိကိုယ္တိုင္ အပါအ၀င္) ဒုနဲ႕ေဒးပါ။

မိတ္ေဆြကေတာ့ ေစာဒကတက္ခ်င္တက္မွာေပါ့။ လူ႕ဘ၀မွာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြကလည္း မရွိမၿဖစ္လိုအပ္ တာပဲလို႕။ ဟုတ္ပါတယ္။ လက္ခံပါတယ္။ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းဆိုတာ မရွိမၿဖစ္ကိုလိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီရုပ္၀တၳဳ ေတြကို ဘယ္လိုရွာေဖြသလဲဆိုတာ၊ ရွာေဖြတဲ့ ေနရာမွာ ဘာေတြကို ေပးဆပ္လိုက္ရသလဲဆိုတာ ေတာ္ေတာ္အေရး ႀကီးပါတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေတာ့ ေသသာေသသြားတယ္ အဲဒီ အဓိပၸယ္ကို မသိလိုက္ဘူးလို႕ထင္ပါတယ္။ အဲလိုေၿပာလို႕ မင္းေရာ ဘာသိသလဲလို႕ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေသးပါဘူး။ ရွာေဖြေနတံုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ရွာေဖြရမယ္ဆိုတာေတာ့ သိပါတယ္ (သို႕)သိတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

အထက္ပါအေၾကာင္းအရာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို ေၿပာၿပေတာ့ သူကၿပန္ေၿပာတယ္။
‘ ဟုတ္ပါတယ္။ မင္းေၿပာတာေတြက သီအိုရီအရေတာ့ မွန္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ မလြယ္ဘူးကြ။ ေငြရမွ လူလိုသူလိုေနႏိုင္မယ္။ ေငြရဖို႕အတြက္ေတာ့ ဘ၀ေပး အေၿခအေနအရ အဆင္ေၿပ တာလုပ္ၾကရမွာပဲကြ။ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး စာ၀တ္ေနေရး အဆင္ေၿပတဲ့ သူဆိုတာ လက္ခ်ိဳးေရလို႕ ရပါတယ္ကြာ။ အခုလည္း မင္းေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ရင္ ေပ်ာ္မွာပါ’

သူေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ေကာ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေပ်ာ္စရာ ဘာမ်ားရွိသလဲ ဟုစာရင္း ခ်ၾကည့္ေတာ့ အနည္းငယ္ရွိသည္ကိုေတြ႕ရပါသည္။
၁။ ရံုးပိတ္ရက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေလပန္းရင္း ဘီယာဆိုင္ထိုင္ရသည္ကို ေပ်ာ္သည္။
၂။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရသည္ကို ေပ်ာ္သည္။
၃။ စီးကရက္ဘူးထဲတြင္ စီးကရက္ ၿပည့္ေနလွ်င္ေပ်ာ္သည္။
၄။ လစာရသည့္ေန႕ေပ်ာ္သည္။
၅။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဆရာလုပ္ရလွ်င္ ေပ်ာ္သည္။
၆။ ခရီးထြက္ရလွ်င္ ေပ်ာ္သည္။
၇။…. ေပ်ာ္သည္။
၈။… ေပ်ာ္သည္။
……
…….
သို႕ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ထင္သေလာက္ မဆိုးေသးပါ။ ေပ်ာ္တတ္လွ်င္ ႀကံဖန္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေသးသည္။

မိုးတိမ္ညိဳ
1 Nov 2009

Visitors

About Me

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP