ၿမန္မာၿပည္ခရီးစဥ္ (၁)
ဒီတစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ ၿမန္မာႏိုင္ငံကို ၿပန္ၿဖစ္ေတာ့ (ဒီတစ္ေခါက္ဆိုတာ ၂၀၁၁ ေအာက္တိုဘာလ ထဲမွာပါ) အရင္ အေခါက္ေတြကထက္ ပိုထူးၿခားပါတယ္။ ပိုထူးၿခားတယ္ဆိုတာ ဒီလိုဗ်။ အရင္တံုးကဆို အားလံုးတုတ္ေႏွာင္ထား တဲ့ အရာတစ္ခု အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေၿဖေလွ်ာ့ ေပးလိုက္ေတာ့ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိသြားသလိုပါပဲ။
ပထမဆံုး မဂၤလာဒံု ေလဆိပ္ထဲကို ဆင္းေတာ့ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ဗ်ာ။ ၿမန္မာတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေအးၿမသြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အရင္လို စိတ္ကေတာ့ ပူတံုးပဲဗ်။ အရင္က အေတြ႕ အႀကံဳ တစ္ခ်ိဳ႕အရ လ၀က ကဘာမ်ား ရစ္ေနမလဲ။ အခြန္ကေတာ့ ဘာေၿပာဦးမလဲေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႕ ဘာမွ ေၾကာက္ စရာမလိုဘူးဗ်။ ဘာလို႕လဲဆို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာရြက္စာတန္းလည္း အားလံုး ၿပည့္စံု ဘာတစ္ခုမွ မဟုတ္တာလည္း မလုပ္၊ တရားဥပေဒနဲ႕ ၿငိစြန္းတာလဲ မပါ ဒါနဲ႕ မ်ားငါဘာစိုးရိမ္ေနတာလဲလို႕ ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ေၾသာ္ငါတို႕ ကတသက္လံုး ယူနီေဖာင္း ၀တ္တဲ့သူေတြကို အေၾကာက္တရားနဲ႕ ႀကီးၿပင္းလာရတာကိုးလို႕။
ၿပင္သစ္တစ္ေယာက္ ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်။ အဲဒီအထဲမွာပါတာက သူတို႕ဆီမွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္တစ္ေယာက္ (ဥပမာ ရဲ) ကိုေတြ႕လိုက္ရရင္ စိတ္ထဲမွာ လံုၿခံဳတယ္၊ အားကိုးခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္ သတိၱေတြရွိလာတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆီမွာေရာ။ အမွန္အတိုင္းေၿပာရရင္မွာ ရြံ႕ေၾကာက္ႀကီး ၿဖစ္ေနတံုးပဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရုိက္သြင္းခံထားရ သလိုၿဖစ္ေနတာကိုး။
အဲလိုေတြးရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အင္မီဂေရးရွင္းမွာ တန္းစီပါတယ္။ တန္းစီတဲ့ ေနရာေတြ ေကာင္တာေတြ အရင္က ထက္ပိုေကာင္းလာပါတယ္။ အားလံုး ကြန္ၿပဴတာနဲ႕ ၿဖစ္သြားၿပီးေတာ့ ပိုလည္း ၿမန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္ ထားသလို ဘာမွာမၿဖစ္လာပါဘူး။ အဲဒီ လ၀က အရာရွိလည္း ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ ကိုစကားေၿပာတာလည္း (သူ႕သား အရြယ္မို႕ ထင္ပါရဲ႕ ) သား၊ သား၊ နဲ႕ေၿပာတယ္။ အားလံုး အဆင္ေၿပတယ္ေပါ့ ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ အခြန္ကလည္း ဘာမွကို မေၿပာဘူး။ တခါတည္း တန္းထြက္ရံုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းသာမိတယ္ဗ်။
အၿပင္ထြက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ပစၥည္းတင္ခ်ေပးတဲ့ အလုပ္သမား တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိၾကတံုးပဲ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ ေပးရတယ္။ တကယ္က တကၠစီေပၚကို ပစၥည္းတင္တာ လူငွားဖို႕ မလိုဘူးဗ်။ တစ္ခ်ိဳ႕ လူေတြက အတင္းဆြဲၾကတာ။ ထားေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စကားသိပ္ မေၿပာခ်င္တာနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ေထာင္ ေပးလိုက္တယ္။
ကားဆရာက သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္။ ေနကာမ်က္မွန္နဲ႕။ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ဟန္းဖုန္းနဲ႕ဗ်ာ။ (စကားမစပ္ဗ်ာ၊ တကၠစီ သမား ၈၀ ရာခိုင္ႏုန္းေလာက္က အခု ဟန္းဖုန္းေတြနဲ႕ ၿဖစ္ေနၾကၿပီ)။
ကားက ပါရမီတကၠစီဗ်။ အဲယားကြန္းလည္း ဖြင့္လို႕ရတယ္။ ကားထဲမွာလည္း မဆိုးပါဘူး။ သန္႕သန္႕ ၿပန္႕ၿပန္႕နဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္နာရီနဲ႕ ငွားၿဖစ္ေတာ့ တစ္နာရီ ေၿခာက္ေထာင္တဲ့။ မဆိုးလွဘူးေပါ့။ ကားဆရာေတြရဲ႕ ထံုးစံလားေတာ့ မသိဘူးဗ်ာ။ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ စကားေၿပာခ်င္တယ္။ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေပါ့။ လုပ္ကိုင္စားရတာ မလြယ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ၿမစ္ဆံုအေၾကာင္း၊ ဆီေစ်းႀကီးတဲ့ အေၾကာင္း၊ ပါရမီ ကားေတြ အေၾကာင္းအစံုပဲ။ အဲသူက ေၿပာတယ္။ သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္ကို သူကေတာ့ သေဘာက်တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ခပ္ဆိပ္ဆိပ္ပဲ ေနလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႕လိုေကာက္ခ်က္ခ်ဖို႕ အခ်က္အလက္မွ မၿပည့္စံုပဲကိုးဗ်။ ဟုတ္ဘူးလား။ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္ဆိုတာ ကလည္း ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းက ၿပည့္စံုမွကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာ ႏွစ္ေနရာသံုးေနရာေလာက္သြားၿပီးေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္လာတာနဲ႕ သူ႕ကို ထမင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္ ေမာင္းေပးဖို႕ ေၿပာလိုက္တယ္။ ေၾသာ္ေၿပာ ဖို႕ေမ့ေနလို႕ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ေန႕လည္ အဲပုဂံနဲ႕ မႏၱေလး ဆက္သြားမွာေလ။
ထမင္းစားဖို႕ဆိုၿပီးသူက Gandamar WholeSale ဆိုတဲ့ ေရွာ့ပင္းေမာမွာရွိတဲ့ ခိုင္ခိုင္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ ၿမန္မာထမင္း ဆိုင္ကို ပို႕ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားဆရာႀကီးကို ပါကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူထမင္းစားဖို႕ ဖိတ္လိုက္ပါတယ္။ (ဘယ္ရမလဲ မန္းစေလးသားပဲ သေဘာေကာင္းတယ္ ေဖာ္ေရြတယ္ ခ်စ္ခင္တတ္တယ္ေလ)။ ထမင္းဆိုင္ေလးက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံၿခားသားေတြ အတြက္လည္း ရည္ရြယ္တယ္နဲ႕ တူတယ္ဗ်။ ၿမန္မာ ဆန္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ၿပင္ထားတယ္။ စာပြဲထိုးေကာင္မေလးေတြကလည္း သနခါး ပါးကြက္ၾကားေလးေတြနဲ႕။ အထဲမွာ အဲယားကြန္းဖြင့္ထားၿပီး ၿမန္႕မာ့ဆိုင္း၀ိုင္းသံ သြက္သြက္ေလး ဖြင့္ထားတာကလည္း ထမင္းကို ၿမန္ၿမန္နဲ႕ မ်ားမ်ားစားႏိုင္ေအာင္ အားေပးေနသလိုပဲ။ တစ္ခုပဲ ေၿပာစရာရွိတယ္။ ဟင္းေတြထားတဲ့ ေကာင္တာမွာရွိတဲ့ စားဖိုမႈးအရုပ္က အာေရဗ်ပံုၿပင္ထဲက အရုပ္ေတြၿဖစ္ေနတယ္။ ၿမန္မာမဆန္တာ ဒီတစ္ခုပဲ။
ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အဲပုဂံစီးဖို႕ ေလဆိပ္ကိုပဲ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္နည္းနည္းေစာေနေသးေပမယ့္ ဘယ္မွ မသြားခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ ေလဆိပ္မွာပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနေတာ့မယ္ေပါ့။ ၿပည္တြင္းေလ ဆိပ္မွာလည္း အထုပ္ဆြဲၿပီး အေလးခ်ိန္ေပးတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကို ထံုးစံအတိုင္း ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ေပးရေသးတယ္။ က်န္တာကေတာ့ ဘာမွ အခက္အခဲ မရွိပါ။ ေလယာဥ္ခ်ိန္က တစ္နာရီေလာက္လိုေသးေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ ၀ယ္ဖတ္ရင္း ဟိုေငးဒီေငးေပါ့။ ၿပည္တြင္းထြက္ခြာလည္း ဟိုးအရင္အေခါက္ေတြကနဲ႕ စာရင္ေတာ္ေတာ္ေလး သာတယ္ဗ်။ အဲယားကြန္းလည္း ေအးလို႕။ တီဗီြလည္း ၿပတယ္။ ေၾကာ္ၿငာေတြမ်ားတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ဘူးတဲ့ မင္းသားမင္းသမီးအခ်ိဳ႕နဲ႕ မေတြ႕ဘူးတဲ့ ကုန္ပစၥည္းေၾကာ္ၿငာေတြလည္း ပါတယ္ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံၿခားသား တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ေတြ႕တယ္။ Ipad နဲ႕ ဂိမ္းကစားေနတဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္လည္း ေတြ႕ခဲ့ေသးဗ်။
အိမ္သာလည္း သန္႕တယ္။ အိမ္သာထဲမွာ ဒီေရသည္ ေသာက္ရန္မဟုတ္ လို႕အဓိပၸယ္ရတဲ့ စာတန္းကို အဂၤလိပ္လို႕နဲ႕ တရုတ္လို႕ေရးထားတယ္ဗ်။ ၿမန္မာႏိုင္ငံ ၿဖစ္ၿပီး ဘာလို႕ ၿမန္မာလို႕ မေရးတာလဲလို႕ ေတြးၾကည့္ မိတယ္။ ဒီလိုၿဖစ္မယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿမန္မာေတြကေတာ့ ပိုက္ကလာတဲ့ ေရဒီတိုင္းေသာက္လို႕ မေကာင္းဘူး ဆိုတာအားလံုးလိုလို သိၿပီးသားၿဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေရကို ဘယ္သူမွ ဒီအတိုင္းေတာ့ ေသာက္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ (အဲ သြားေသာက္ရင္လည္း သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ ပဲေပါ့)။ ႏိုင္ငံၿခားသားတစ္ခ်ိဳ႕သာ သူတို႕ႏိုင္ငံလိုထင္ၿပီး ေသာက္မိမွာ စိုးလို႕ေနမွာ။ ႏိုင္ငံၿခားသားဆိုတာလည္း အဂၤလိပ္စာ ဖတ္တတ္တဲ့သူနဲ႕ တရုတ္ကို ရည္ရြယ္တာၿဖစ္မွာေပါ့။ ၿပည္တြင္း ေလယာဥ္စီးတဲ့ တရုတ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားတယ္လို႕ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္မယ္ထင္ပါ့။
အဲဒီမွာထိုင္ေနရင္းနဲ႕ ဂ်ာနယ္ႏွစ္ေစာင္ေလာက္ၿပီးပါတယ္။ အရင္တံုးကနဲ႕ေတာ့ မတူဘူးဗ်။ ဂ်ာနယ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ကို ဖတ္ေကာင္းလာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေရးရတယ္ဗ်။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဟာေတြဆိုရင္ အံ့ေတာင္ အံ့ၾသမိပါရဲ႕။ ဒီလိုေရးတာ ေရးတဲ့သူအိမ္ ညဖက္ တံခါးလာမေခါက္ဖူးလားေပါ့။ အရင္လိုအေတြးနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ ဘာပဲေၿပာေၿပာ ေကာင္းတဲ့ အလားအလာပဲဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္နာရီသာသာေလာက္ ေစာင့္ၿပီး ေလယာဥ္နဲ႕ ထြက္လာခဲ့တာ ေနာက္ႏွစ္နာရီေလာက္မွာ အေမ့အိမ္ကို ေရာက္ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အရင္အေခါက္ေတြကထက္ ပိုစိတ္ခ်မ္းသာတယ္ လို႕ေၿပာရမွာပဲဗ်ိဳ႕။ႏို၀င္ဘာ ၂၀၁၁
မိုးတိမ္ညိဳ
