Thursday, December 31, 2009

တစ္ခ်ိန္က ဒို႕ႏိုင္ငံ

အခုတေလာ ကိုလိုနီေခတ္ ကစာေတြ ၀တၳဳေတြ ဖတ္မိၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး အေတြးပြား မိပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္ တိုင္ေတာင္ ကိုလိုနီေခတ္မွာ ခဏေလာက္ သြားေနၾကည့္ခ်င္ စိတ္ေတာင္ ေပါက္သြား တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကေတာ့ မင္းကလည္း ကၽြန္ေစာ္နံလိုက္တာကြာ လို႕ေၿပာေကာင္းေၿပာပါလိမ့္မယ္။ အဲလိုေၿပာ ခံရရင္လည္း ေၿပာပါေစ ေတာ့ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုလိုနီေခတ္က ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေလး ေတြကို သေဘာက် လြန္းလို႕ပါ။

ပထမဆံုးက ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္စာအုပ္မွာ စံုေထာက္ ဦးစံရွား အမႈ႕လိုက္တဲ့ အေၾကာင္းကို နမူနာယူၿပီး အဲဒီေခတ္က အခ်ိန္တိက်တဲ့ အေၾကာင္းကို ေရးထားတာ။

‘အမႈ႕က နက္နဲတဲ့ အပိုင္းေရာက္လာတယ္ဆိုေပမယ့္ တကယ္သဘာ၀က်က် စဥ္းစားတတ္ရင္ သိပ္မခက္လွ ေပဘူး။ သူ႕မ်က္ႏွာကို အ၀တ္နက္နဲ႕ အုပ္ခံထားရတယ္ဆိုေသာ္လည္း အသံကိုေတာ့ ၾကားရတာပဲေလ။ တိုင္ကပ္နာရီက ရွစ္နာရီထိုးသံကို ၾကားရတယ္၊ သိပ္မၾကာခင္မွာ မနီးမေ၀းက ရထားဥၾသဆြဲသံ ၾကားရတယ္ ဆိုကတည္းက အမႈ႕က ၿပီးသြားၿပီ၊ သူေရာက္ေနတာ ေဘာက္ေထာ္ဘူတာနားက အိမ္တစ္အိမ္ေပါ့။ ရထား အခ်ိန္စာရင္းကို က်ဳပ္ၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေနရာသိမွေတာ့ က်န္တာေတြက ရွင္းသြားပါၿပီဗ်ာ’ တဲ့။

ကဲရထားေတြ ဘယ္ေလာက္ အခ်ိန္တိက်လိုက္သလဲ။

အဲဒီေခတ္က ေနရာတိုင္းမွာ ‘ကြက္တိ’ ပဲတဲ့။ အခုေတာ့ အဲဒီ ‘ကြက္တိ’ ဆိုေတာ မရွိေတာ့ သေလာက္ပါပဲဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေၿပာဖူးတယ္။ ဥပမာကြာ မင္းမနက္ရွစ္နာရီထမယ္။ မီးပူတိုက္မယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက ရံုးတစ္ရံုးကို သြားမယ္။ ရံုးကိစၥတစ္ခုလုပ္မယ္လို႕ မွန္းထားတယ္ဆိုပါစို႕။ ငါမနက္အိပ္ယာထေတာ့ မီးက မလာဘူး။ အဲဒီေတာ့ မီးပူမတိုက္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲကို ဘစ္ကား စီးမယ္လုပ္ေတာ့လည္း ကားမွတ္တိုင္မွာက နာရီ၀က္ေလာက္ေစာင့္ရေရာ။ အဲတစ္ခါရံုးကို ေရာက္ေတာ့လည္း အရာရွိက ဆယ့္တစ္နာ ရီမွ လာတယ္တဲ့။ ကဲ ဘာမွစီစဥ္ထားလို႕ ကိုမရဘူးတဲ့။

တကယ္ စနစ္တက်ရွိတာက ကိုလိုနီေခတ္ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလိပ္ေတြကို အဲဒါမ်ိဳးေတြ တကယ္ခ်ီးက်ဴးတယ္။ သူတို႕က အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပညာမွာ အရမ္းကို ေတာ္တယ္လို႕ ထင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေခတ္က စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတာ။ လူတစ္ေယာက္က စာေပးစာယူနဲ႕ ပန္းခ်ီပညာ သင္တယ္တဲ့။ သင္ေပးတဲ့ ပန္းခ်ီ ဆရာက နယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က။ သူက ရန္ကုန္က။ စာတိုက္ကေန ဆရာက ပန္ခ်ီသင္ခန္းစာေတြ လွမ္းပို႕။ သူက ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေပးၿပီး ၿပန္ပို႕။ လကုန္ေတာ့ စာတိုက္ကေနပဲ ေငြလြဲသတဲ့။ အခုအခ်ိန္မွာ အဲလိုသင္ရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိ။ တစ္ခါေလာက္ ေတာ့ စမ္းၾကည့္ဦးမလားလို႕။

ၿပီးေတာ့ သေဘာက်တာ တစ္ခုက ရန္ကုန္က မီးရထားလမ္း။ သတိထားၾကည့္မိလား မသိဘူး။ ရန္ကုန္ ဘူတာႀကီးကေန ၿမိဳ႕ထြက္တဲ့ အထိ ကားလမ္းကို ၿဖတ္ရတယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ဘယ္ေလာက္ စနစ္က် သလဲလို႕။ အခုေန ႏိုင္ငံၿခားမွာလို MRT စနစ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္မယ္ဆိုရင္ ေၿမေအာက္ေတြ ေၿမေပၚေတြေတာင္ သိပ္မလိုဘူးဗ်ာ။ ရွိၿပီး သား လမ္းေၾကာင္းကို ေသခ်ာၿပင္လိုက္ရင္ေတာင္ ၿပီးသြားေလာက္ တယ္။ ဆရာ ၿမင့္သန္း စကားနဲ႕ ဆို ‘ေသာက္က်ိဳးနဲ စနစ္က်တဲ့ အဂၤလိပ္’ လို႕ေတာင္ ေၿပာရမလိုပဲ။

လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက လည္း အခုေခတ္လို ေခတ္မွီယဥ္ေတြ မရွိေပမယ့္ သြားလို႕ အဆင္မေၿပဘူးဆိုတဲ့ ေဒသက အခုေခတ္ထက္ေတာင္ နည္းသလိုပဲ။ ဘယ္နယ္ၿမိဳ႕ ေလးၿဖစ္ၿဖစ္ သြားရတာ အဆင္ေၿပ သလိုပဲ။

အဲလို ခ်ီးက်ဴးေနလို႕ မင္းကိုလိုနီေခတ္မွာ ေနခ်င္သလားဆိုရင္ေတာ့ မေနခ်င္ ေရးခ် မေနခ်င္ လို႕ပဲ ေၿဖရမွာ ပဲ။ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးအေနနဲက ဆိုရင္ေတာ့ အရမ္းေအာက္က်တာေပါ့ဗ်ာ။ ရထားမွာ ဥေရာပတိုက္သား မ်ားအတြက္ သာလို႕ ေရးထားတဲ့ တြဲေတြပဲ ရွိတာတို႕ ဥေရာပတိုက္သား မ်ားသာ ၀င္ႏိုင္တဲ့ ကလပ္ေတြရွိတာတို႕ ဘာတို႕ က်ေတာ့ ရင္နာစရာ ေကာင္းတယ္ဗ်။

ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းေၿပာတာကိုပဲ ထပ္ကိုးကားလိုက္ဦးမယ္။ ရန္သူပင္ၿဖစ္ပေစ ရန္သူဆီက ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြကို ေတာ့ယူရမွာပဲတဲ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ အခုက်ေတာ့ ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြက တစ္ခ်က္ မွ မက်န္ခဲ့ သလိုပဲ။ အဲဒီေခတ္က အေရွ႕ေတာင္ အာရွမွာ အလားအလာ အရွိဆံုးက ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏုိင္ငံ ၿဖစ္ပါတယ္ တဲ့။ အဂၤလိပ္ စကားေၿပာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၿမန္မာေတြက တယ္ေကာင္းၾကတယ္ ဆိုပဲ။ အခုလို အဂၤလိပ္စကားက ကမာၻသံုး စကားၿဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ အရင္တံုးက အဂၤလိပ္စာ အဆင့္ အတန္းသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ရွိေနရင္ေတာ့ ေရႊပဲေပါ့ဗ်ာ။ အခုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက (ကၽြန္ေတာ္ ထိပ္ဆံုးကပါ) ထစ္အထစ္အ ၿဖစ္ေနသလိုပါပဲ။

ကိုလိုနီေခတ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကေတာ့ တကယ္လို႕ စည္ကားတဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီး ၿဖစ္ေနမွာပဲ။ Multinational လဲၿဖစ္ အလုပ္ကလဲအခုအခ်ိန္ထက္ပို အဆင္ေၿပ။ ပညာေရးကလည္း အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိၿမင့္။ ကုန္သြယ္ေရးကလည္း ေကာင္း။ အမ်ိဳးသားေရး နိမ့္က်တာကလြဲလို႕ က်န္တာ အဆင္ေၿပေနမွာပဲ။ အဲဒီေကာင္းတဲ့ စနစ္ေတြ အခုက်ေတာ့ တစ္ခုမွ မက်န္ခဲ့ သလိုပါပဲ။ ေတြးၾကည့္ရင္ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ။

ဘယ္ကိစၥပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ အေကာင္းနဲ႕ အဆိုးေတာ့ ရွိမွာပဲေပါ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ ကေၿပာတာ ၾကားဖူးတယ္။ ၿဗိတိသွ်သာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံကို မသိမ္းရင္ အခုထိ ဘုရင္ေခတ္မွာပဲ ဘုရားထူးေနမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲလို မထင္ဘူး အေကာင္းဘက္က ေတြးၾကည့္လိုက္မယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ လိုမၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလားလို႕။ တကယ္ေတာ္တဲ့ ဘုရင္ တတ္လာတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ အေၿပာင္းအလဲ ၿဖစ္ၿပီး အခုအခ်ိန္ ဂ်ပန္လို အဆင့္ အတန္းလဲ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနမွာ။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ေရာက္ပါေစဦး။ လြပ္လပ္ေရး ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အဂၤလိပ္ရဲ႕ စနစ္ကို ဆက္ထိန္းထားႏိုင္ရင္ လည္း အခုစင္ကာပူလို ၿဖစ္ေနဦးမယ္လို႕ ထင္ပါ့။

အခုေတာ့ဗ်ာ။ အဲဒါေတြ ေတြးမိရင္ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းေၿပာသလို ‘ေဟးလား ေမာင္တို႕၀ါး’ လို႕ ေအာ္ၿပီးပဲ ကလိုက္ခ်င္မိပါေတာ့တယ္။

စာၾကြင္း၊ ဆရာေမာင္သစ္ဆင္းရဲ႕ ‘ေၾကာက္စိတ္’ စာအုပ္ေလး မဖတ္ရေသးသူမ်ား ဖတ္ၿဖစ္ေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ဖို႕ တိုက္တြန္း လိုက္ပါရေစ။

ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉
မိုးတိမ္ညိဳ

Tuesday, December 22, 2009

အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလားကြယ့္

တစ္ခါကၾကားဖူးတဲ့ ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကဒီလိုပါ။

လူငယ္တစ္စုတဲ့ ေမၿမိဳ႕ကို ေပ်ာ္ပြဲစားသြားၾကသတဲ့။ သူတို႕ထဲက တစ္ေယာက္က ေမၿမိဳ႕မွာ ၿခံနဲ႕ အိမ္ပိုင္ ေလသည္။ သူတို႕လည္းအဲဒါနဲ႕ အဲဒီၿခံမွာ တည္းၾကတာေပါ့။ အဲဒီၿခံထဲမွာ ၿခံေစာင့္ အဘိုးႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ရွိေလသည္။ ညေနေရာက္ေတာ့ သူတို႕က အရက္ေသာက္ခ်င္လာၾကတယ္ေလ။ သြား၀ယ္ရမွာကလည္းပ်င္းတာနဲ႕ အဘိုးႀကီးကို ပိုက္ဆံေပးၿပီး

‘အဘ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အရက္သြား၀ယ္ေပးစမ္းပါ’

ဆိုၿပီး လြတ္လိုက္ ၾကတယ္။ အဘိုးႀကီးလည္း ခဏေနေတာ့ အရက္ပုလင္းေလး၀ယ္ၿပီး ၿပန္လာေလသည္။ လူငယ္မ်ားသည္လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါးနဲ႕ အရက္ေသာက္ၾကရာ တစ္လံုးကုန္ေသာ္လည္း မမူးသၿဖင့္ ထပ္၀ယ္ခုိင္းေလသည္။ ထို႕ေနာက္ ထပ္ေသာက္ၾကၿပန္ရာ ထိုအခါလည္း မမူးေပ။ သို႕ႏွင့္ သူတို႕လည္း မသကၤာေတာ့ သၿဖင့္ အဘိုးႀကီး ကိုေမးၾကသည္။

‘အဘႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရက္ကို ေသာက္ၿပီး ေရေရာမ်ားလာသလား’

အဘိုးႀကီးက ၿပန္ေၿဖေလသည္။

‘ငါ့တူတို႕ရယ္ အဘကအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’

‘ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာဗ်ာ ထပ္၀ယ္ေခ်ဦး’

သူတို႕ ထပ္ေသာက္ၾကၿပန္သည္။ ဒီတစ္ခါလည္း မမူးေခ်။ အဘိုးႀကီးကို ထပ္ေမးၾကၿပန္သည္။

‘အဘ မလိမ္နဲ႕ ေနာ္ အဘေသာက္ၿပီး ေရေရာထားတယ္ထင္တယ္’
‘ေၾသာ္ ငါ့တူတို႕ရယ္ အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလားကြယ့္’

သို႕ႏွင့္ သူတို႕ ထပ္၀ယ္ခုိင္းၿပီး ေသာက္ မမူး ထပ္ေမး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဘိုးႀကီးက

‘ငါတူတို႕ရယ္ အဘအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’

ဟုဆိုကာ မူးလဲသြားေလသတည္း။

ထိုပံုၿပင္ေလးကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အသံထြက္ေအာင္ပင္ ရယ္မိပါသည္။ အဘိုးႀကီးေၿပာေသာ အဘက အလကား လုပ္ပါ့မလား ဆိုသည္မွာ လည္း မွန္ေလသည္။ သူလည္း အလကား မလုပ္ႏိုင္ တန္ရာ တန္ဖိုးေတာ့ ယူရမည္ဟု ဆိုလိုသလားမသိ။ လူငယ္ေတြကေတာ့ သူ႕တို႕ဟာသူတို႕ တလြဲထင္ေနပံုရသည္။

အဲဒီပံုၿပင္ကို ဖတ္တုန္းက ဒီေကာင္ေတြေတာ့ ခံလိုက္ရၿပီဟ ဆိုၿပီး အားရပါးရရယ္ မိေသာ္လည္း ကိုယ္ခံရေတာ့ မရယ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ၿဖစ္ပံုက ဒီလို။

တစ္ေန႕ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းဖြဲ႕ စကားေၿပာရင္း တစ္ေယာက္ကေၿပာသည္။

‘ငါ့အတြက္ေတာ့ကြာ စင္ကာပူႏိုင္ငံကို ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္ရမယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ငါစင္ကာပူ လာလို႕ ငါေရာ ငါ့မိသားစုေရာ လူလိုသူလိုေနရာတာ။ မဟုတ္ရင္ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ကြာ။ ေက်းဇူးႀကီးပါ ေပ့စင္ကာပူရာ’

သူေၿပာသည္မွာ သူ႕အတြက္ေတာ့ ရာႏုန္းၿပည့္မွန္ေလသည္။ ၿမန္မာႏိုင္ငံမွာေနတုန္းက သူလံုး၀ အဆင္မေၿပ။ ဘာလုပ္လုပ္ကို အဆင္မေၿပ။ အေႀကြးေတြတင္သည္။ ဒုကၡေတာ္ေတာ္ေရာက္ေလသည္။ အခုသူ စင္ကာပူေရာက္မွ အေတာ္အတန္အဆင္ေၿပၿပီး အိမ္ကိုလည္း ေငြသိန္းဂဏန္းလစဥ္ပို႕ ႏိုင္ေနၿပီၿဖစ္သည္။
အေတာ္အတန္စဥ္းစားတတ္ေသာ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္က ၀င္ေၿပာေလသည္။

‘အာ မဟုတ္ဘူး။ အဲလိုေတာ့ မတြက္နဲ႕ကြ။ ဒီကိုေရာက္လို႕ ငါတို႕ေတြ အဆင္ေၿပတာေတာ့ ေၿပတာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါက တစ္ဦးခ်င္းဆီသာ အဆင္ေၿပတာကြ။ ငါတို႕ ႏိုင္ငံအေနနဲ႕ အမ်ားႀကီး ဆံုးရွံဳးသြားတယ္။ ဘာလို႕လဲ ဆိုေတာ့ ဒီေရာက္တဲ့ လူအမ်ားစုကို ၾကည့္ကြာ။ လူငယ္ပညာတတ္ေလးေတြ။ ေၿပာရရင္ ႏိုင္ငံ တစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အညႊန္႕ အဖူးေလးေတြကြ။ စင္ကာပူက အဲဒီ အညႊန္႕ အဖူးေလးေတြကို အဆင္သင့္ ခူးစားေန ရတာေမာင္။ အဲဒီေတာ့ ငါတို႕ ႏိုင္ငံ အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား နစ္နာသလဲ ေတြးသာၾကည့္ေတာ့’

ပထမတစ္ေယာက္က ၿပန္ေၿပာေလသည္။

‘ခင္ဗ်ားအဲလိုထင္ရင္ဘာလို႕ လာေသးတံုးဗ်။ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူမွ မလာခိုင္းဘူး။ ခင္ဗ်ားသေဘာနဲ႕ ခင္ဗ်ား လာတာေလ။ အရိပ္ေနေန အခက္ခ်ိဳးခ်ိဳး မလုပ္နဲ႕။’

သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆက္ၿငင္းေနလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ နစ္ေၿမာသြားေလသည္။

သူတို႕ ေၿပာမွ ကၽြန္ေတာ္ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ့္ အေတြးနဲ႕ ကိုေတာ့ မွန္သည္ ဟုထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက စင္ကာပူ ကအညႊန္႕ အဖူးေလးေတြ ခူးစားပါေစဦး ထိုအညႊန္႕ အဖူးကေလးေတြကပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကိုခူးစားပါ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို ခူးစားပါဟု တေၾကာ္ေၾကာ္ ေတာင္းဆိုေနရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးရင္း ေတြးရင္း ေလးေလးပင္ပင္ သက္ၿပင္းခ်မိပါသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အတြက္သာ ရင္ေလးမိပါသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ဘယ္သူကမွ ရိုက္ၿပီး မလာခိုင္း။ ကုိယ့္သေဘာႏွင့္ကိုသာ လာရၿခင္းၿဖစ္သည္။ အေၿခအေနက တြန္းပို႕လိုက္သည္ဟု လည္း ေၿပာႏိုင္သည္။

အဲဒီညကေတာ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ေနသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ စင္ကာပူႏိုင္ငံက ဘဘႀကီး ႏွင့္ေတြ႕ သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ေဒါသတႀကီး ေအာ္ေနေလသည္။

‘အဘႀကီး ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံက အညႊန္႕ အဖူးေတြ ခူးစားေနတာ မဟုတ္လား’

ထိုအဘႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ အၿပံဳးမပ်က္ပဲ

‘ေၾသာ္ငါတူရယ္ အဘကအလကား လုပ္ပါ့မလားကြဲ႕’

ဟုသာ တြင္တြင္ေၿပာေနပါေတာ့သည္။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉

Sunday, December 20, 2009

ေလာကႀကီးက အဲေလာက္ မရိုးရွင္းပါ

တစ္ေန႕ ကၽြန္ေတာ္ ရထားစီးလာရင္း Chinese Garden ဆိုတဲ့ မွတ္တိုင္မွာ ကုလား ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားတာၿမင္ေတာ့ တစ္ေယာက္ ထဲၿပံဳးမိပါသည္။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တံုးက အေၾကာင္းေလး တစ္ခုစဥ္းစား မိလို႕ပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖနဲ႕ ရထားစီးရင္း ကုလားကုန္း ဆိုတဲ့ ဘူတာမွာ တရုတ္ ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားေတာ့ ‘အေဖ ကုလားကုန္းဘူတာမွာ ဘာလို႕ တရုတ္ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားတာလဲဗ်’ လို႕ ေမးဖူးတယ္။အေဖက ေတာ့ သူတို႕ အဲဒီမွာ ေနလို႕ ေနမွာေပါ့ကြယ္လို႕ ေၿဖခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက တကယ္ကို နားမလည္ခဲ့တာ အမွန္။ ဘယ့္ႏွယ့္ ကုလားကုန္းပါဆိုမွ ဘာလို႕ တရုတ္ႏွစ္ေယာက္ ဆင္းသြားရတာလဲေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ မွတၿဖည္းၿဖည္းနားလည္လာပါတယ္။ ေၾသာ္ ေလာကႀကီးက ဒီေလာက္ မရိုးရွင္းပါလား ဆိုတာပါ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိစၥေတြက ကေလးတုန္းကလို ေတြးလို႕ မရပါလားဆိုတာ သေဘာ ေပါက္မိပါတယ္။
ဆရာ သစၥာနီရဲ႕ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဒီလိုေရးထားပါတယ္။ ‘ပန္းၿခံထဲက ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ထိုင္ခံု မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ ထိုင္ေနမိပါသည္။ ေလာဘႀကီးလြန္း၍ မဟုတ္ပါ။ ပန္းၿခံထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ခံုမ်ားသာ ရွိေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ပါသည္’ တဲ့။ တစ္ေန႕က တစ္ေယာက္ထဲ တက္စီ ငွားစီးရင္း အဲဒီစာသားေလးကို သတိရမိပါတယ္။ အင္းငါ လည္းလူငါးေယာက္စီးလို႕ရတဲ့ ကားကို တစ္ေယာက္ထဲ စီးေနတာ ေလာဘႀကီးလို႕ မဟုတ္ေလာက္ ပါဘူး ဟုကိုယ့္ကိုယ္ ကို မဆီမဆိုင္ ႏွစ္သိမ့္ေနမိပါသည္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္ ထဲအိမ္ ဆယ္လံုးပိုင္တဲ့သူတို႕၊ ကားအစီးမ်ားစြာပိုင္တဲ့သူတို႕ စသၿဖင့္ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ေနရလို႕ပါ။

တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏိုင္ငံၿခား တိုင္းၿပည္တစ္ၿပည္က လမ္းတို႕၊ ဘူတာရံုတို႕ ၊ ကားဂိတ္တို႕ ရဲ႕ဓါတ္ပံုေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ၿမိဳ႕က လူတစ္ေယာက္ကို ၿပေတာ့ သူကေမးတယ္။ အဲဒါ လူႀကီးလာမွာမို႕ ရွင္းထားတာလားဟင္တဲ့။ ကဲ သူ႕အေတြးနဲ႕ သူေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲဗ်ာ။ သူကသူသိတာကို အေၿခခံ ၿပီးရိုးရိုးရွင္းရွင္းေတြးတာကို။ ဒါၿဖင့္ ခင္ဗ်ားတို႕ဆီမွာ လူႀကီး မလာရင္ မရွင္းေတာ့ဘူးလားဗ်ာလို႕ ေမးေတာ့ သူကထူးဆန္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ေနေလရဲ႕။

တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ တကယ္ကို ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေတြးလို႕ မရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လိုက္မွီေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားရတယ္။ အကယ္၍လမ္းမွာ ယဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံေတာင္းေနၿပီဆိုပါစို႕။ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ အဲဒီ ရဲသားကို မုန္းၾကမယ္။ ဆဲၾကမယ္။ ႏွာေခါင္းရွံဳ႕ၾကမယ္။ အဲဒီ ယဥ္ထိန္းရဲ သားကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ေပးဖို႕ႀကိဳးစား ၾကည့္မိတယ္။ ေအာ္သူ႕ အတြက္ေတာ့ သူမ်ားရဲ႕ တံေတြးေထြးသံ က အိမ္က ကေလးငိုသံထက္ ပိုၿပီးနား၀င္ခ်ိဳလိမ့္မယ္လို႕။

အခု ကိစၥမွာ လည္းအဲလို အၿဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳမိလို႕ပါ။ ဒီလိုဗ်။
ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ေဆြးမ်ိဳး နီးစပ္ေတာ္တဲ့ ဦးေလးႀကီးနဲ႕ အန္တီႀကီး ဆိုတာရွိပါတယ္။ သူတို႕က တကယ္ကို ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ ဂုဏ္သေရရွိ ၿမန္မာလူႀကီးေတြဗ်။ ဦးေလးႀကီးဆို ရွပ္အက်ီ လက္ရွည္နဲ႕ ပုဆိုး ခပ္ေကာင္းေကာင္း အန္တီႀကီးဆိုရင္လည္း ရင္ဖံုး အက်ီနဲ႕ ပါတိတ္ ထမိန္ အၿမဲ၀တ္ေတာ့ သူတို႕ကို ၿမင္လိုက္ရင္ ပဲ အရမ္း က်က္သာေရရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ႏွစ္ေယာက္လံုး အၿမဲ ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႕ စိတ္ဆိုးေဒါသ ထြက္တယ္ဆို တာဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ လူႀကီးလူေကာင္းဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ အဓိပၸယ္ဖြင့္ မေနနဲ႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုလက္သာဆြဲၿပလိုက္။ အဲေလာက္ထိကို ေတြးဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ကို သူတို႕ မၾကာခဏ လာလည္ေလ့ရွိတယ္ဗ်။ တစ္ခါေတာ့ သူတို႕ လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ကလူေတြက ၿမန္မာဇာတ္ကား ၾကည့္ေနၾကတယ္ေလ။ မင္းသားကဘယ္သူ လဲေတာ့ မမွတ္မိဘူး။ မင္းသမီးကေတာ့ ထက္ထက္မိုးဦး။ အဲဒီအထဲမွာ ထက္ထက္မိုးဦးက အိမ္ေဖာ္မေလး။ အိမ္ရွင္မိန္းမႀကီးက ႏွိပ္စက္တဲ့ အခန္းေရာက္ေတာ့ လူတိုင္းက သနားၾကတာေပါ့။ အန္တီႀကီးနဲ႕ ဦးေလးႀကီး ဆို စုတ္တသတ္သတ္နဲ႕ ေပါ့။ အမေလး ဆိုးလိုက္တာေပါ့။ အန္တီႀကီးကို မ်က္မွန္ေအာက္ကို တစ္ရွဴးစေလး နဲ႕ေတာင္ သုတ္ရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႕ကို ၾကည့္ၿပီး ေၾသာ္ ကမာၻေပၚမွာ ဒီလိုအရမ္း ၿပည့္၀တဲ့ လူေတြလည္း ရွိပါလားဆိုၿပီး ပီတိေတာင္ ၿဖစ္မိေသးတယ္ဗ်။ တိုတိုေၿပာရရင္ တစ္ရက္ေတာ့ဗ်ာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခုေပၚလာ လို႕ ဦးေလးႀကီးတို႕အိမ္ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေရာ။ သူတို႕က ထမင္းစားသြားပါဦး ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထမင္း၀င္စားတာေပါ့။ ထမင္းစား ခန္းနဲ႕ မီးဖိုနဲ႕ ကတြဲရက္။ မီးဖိုထဲမွာ ဒန္အိုးစုတ္စုတ္ေလး တစ္ခုနဲ႕ မီးေသြးမီးဖိုေသးေသးေလး တစ္ခု ခ်ထားတာေတြ႕လို႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း မဆီမဆိုင္ စပ္စုလိုက္မိတယ္။ အဲဒါ ဘာအတြက္လဲလို႕။ သူတို႕ေၿပာလိုက္မွ ကၽြန္ေတာ္ အံံ့ၾသ လြန္းလို႕ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ၿဖစ္သြားရတယ္။ အဲဒါ အိမ္က ခိုင္းတဲ့ ေကာင္မေလး ကိုေကၽြးဖို႕ ဆန္ကြဲ ခ်က္တာတဲ့။ အဲဒီေကာင္မေလးက တအား စားႏိုင္တာေလတဲ့။ ဆန္ေကာင္းကို မေကၽြးႏိုင္ဘူးတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒီက်မွ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္မိပါတယ္။ ေၾသာ္သူတို႕ သနားက ထက္ထက္မိုးဦးကိုး လို႕။

အဲဒါေၾကာင့္ေၿပာတာ ေလာကႀကီးက အဲေလာက္ မရိုးရွင္းဘူးလို႕။ ဘယ္ဟာမဆို အေပၚယံ ပဲၾကည့္ ၿပီး ဆံုးၿဖတ္လို႕ မရဘူး။ ကဲဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ေရးတာလည္း တကယ္ကို ေတာင္ေရာက္ ေၿမာက္ေရာက္ ၿဖစ္သြား ၿပီ။ အဂၤလိပ္စကားပံု တစ္ခုနဲ႕ ေတာ့ အဆံုး သတ္ပါရေစ။
Try to see the structure, than events. တဲ့ဗ်။

ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉
မိုးတိမ္ညိဳ

Monday, December 7, 2009

ကၽြန္ေတာ္လြဲခဲ့ ဖူးေသာ အေၾကာင္း (၂)

အရင္က ကၽြန္ေတာ္လြဲခဲ့ ဖူးေသာ အေၾကာင္း ကိုေရးခဲ့ ဖူးလို႕ အခုတစ္ခါလြဲတာကို ၾကေတာ့ (၂) လို႕ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္ပါရေစ။ ဒါေပမယ့္ အရင္တစ္ခါလြဲတာကေတာ့ အခ်ီႀကီး ဒီတစ္ခါကေတာ့ ေသးေသးေလးပါ။ လြဲခဲ့ ဖူးတယ္ဆိုတာ ေလးပဲ ေၿပာခ်င္လို႕ပါဗ်ာ။

အခုတစ္ေခါက္က ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတြရွိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာကို သြားလည္ၿဖစ္တယ္ဗ်ာ။ အဲမွာ ကိုထြန္းဆိုတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဆိုငယ္ငယ္ကတည္း ကအစ္ကိုလိုပဲ ေနလာတာ။ ေၿပာမနာဆိုမနာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕အိမ္မွာတည္း၊ ဟိုသြားဒီသြား၊ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္။ အနားယူ။ သူခ်က္ေကၽြးတဲ့ ရြာထမင္းဟင္းကို စား ဇိမ္ပဲဗ်ာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကိုထြန္းကေၿပာတယ္။

‘ကဲမင္းေရာက္တာလည္း ၾကာၿပီ ရြာဦးေက်ာင္းကို တစ္ေခါက္ေတာ့ သြားၾကဦးစို႕’ တဲ့။

‘အင္းေလ သြားၾကတာေပါ့’ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မဆိုင္းမတြ ၿပန္ေၿပာေလသည္။

‘ေအးမင္းကို မသြားခင္ႀကိဳေၿပာထားရဦးမယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ အေၾကာင္း’

‘ဘာအေႀကာင္းလဲဗ်’

‘ဆရာေတာ္က လာတဲ့ ဧည့္သည္တိုင္းကို ေမးတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိတယ္’

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားသည္။

‘ဘာေမးတာလဲဗ်’

‘ဆရာေတာ္က မင္းကို ေက်ာင္း အေရွ႕ဖက္က အုန္းပင္ ႏွစ္ပင္ ၿပလိမ့္မယ္။ တစ္ပင္က ၿမင့္ၿပီး တစ္ပင္က နိမ့္ေနတယ္ကြာ။ ၿပီးေတာ့ ေမးလိမ့္မယ္။ ဘယ္အုန္းပင္ က အသက္ပိုႀကီးသလဲလို႕’

ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း နားရွဳပ္သြားသည္။

‘ဘာၿဖစ္လို႕လဲဗ်။ ၿမင့္တဲ့ အုန္းပင္က အသက္ပိုႀကီးမွာေပါ့’

ကိုထြန္းက တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္သည္။

‘ေအး သူလိုခ်င္တဲ့ အေၿဖက ဒါပဲကြ။’

‘ဘာလဲဗ် ခင္ဗ်ားက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေၿပာစမ္းပါ’

ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မရွည္သံ ၿဖင့္ ေမးလိုက္ေလသည္။

‘ဒီလိုကြ အၿဖစ္က။ အဲဒီအုန္းပင္ႏွစ္ပင္က အရင္ ကသူနဲ႕ ၿပိဳင္ဖက္ဦးဇင္း တစ္ပါးနဲ႕ တစ္ေန႕ထဲ တစ္ခ်ိန္ထဲ စိုက္ထားတာကြ။ ဒီလိုနဲ႕ ဘယ္လိုၿဖစ္တယ္ မသိပါဘူးကြာ။ အခု ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ စိုက္တဲ့ အပင္က ၿမင့္ၿပီးေတာ့ ဟိုဦးဇင္း စိုက္တဲ့ အပင္က နိမ့္ေနတာ’

‘အဲဒီေတာ့’ ကၽြန္ေတာ္ စကားေထာက္ေပးလိုက္သည္။

‘အဲဒီေတာ့ ကြာ မင္းက ၿမင့္တဲ့ အုန္းပင္က အသက္ပိုႀကီးတယ္လို႕ ေၿဖလိုက္ရင္ ဆရာေတာ္က အရမ္း သေဘာက်ၿပီး ဒကာရဲ႕ ဒီအုန္းပင္ ႏွစ္ပင္က တစ္ေန႕တည္း တစ္ခ်ိန္ထဲ စိုက္တာကြဲ႕ ဒီဘက္က ပိုၿမင့္ တဲ့ အပင္က က်ဳပ္စိုက္တဲ့ အပင္။ ဟိုဘက္က နိမ့္တဲ့ အပင္က တၿခားဦးဇင္းစိုက္သြားတာကြဲ႕ လို႕ ေၿပာလိမ့္မယ္။ အဓိကကေတာ့ကြာ သူ႕ ဘုန္းတန္ခိုးက ဟိုဦးဇင္းထက္ သာလို႕ သူစိုက္တဲ့ အုန္းပင္က ပိုၿမင့္တယ္လို႕ ေၿပာခ်င္ တာေဟ့ ရွင္းၿပီလား’

‘ေအာ္ ဒီလိုကိုး’

ကၽြန္ေတာ္ အခုမွာ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ကိုထြန္းက ဆက္ေၿပာသည္။

‘ေအး ငါေသခ်ာမွာ ထားမယ္ ဆရာေတာ္ကို အလိုက္အထိုက္ေၿပာ။ အဲဒီ ဆရာေတာ္က စိတ္ႀကီးတယ္။ ကဲ သေဘာေပါက္ရင္သြားၾကမယ္။ ဒီေန႕ အိမ္မွာ ဘာမွ မခ်က္ဘူး ေက်ာင္းက စားၿပန္မယ္’

ဒီလိုနဲ႕ တိုတိုေၿပာရရင္ ကိုထြန္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရြာဦးေက်ာင္းကို ေရာက္သြားေရာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာေတာ္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပး စကားစၿမည္ေၿပာၾကတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ကိုထြန္းေၿပာတဲ့ အတိုင္း ကြက္တိပဲဗ်ာ။ ဆရာေတာ္က ဒကာ ေက်ာင္းေရွ႕ဖက္ကို ခဏလိုက္ခဲ့တဲ့။ အဲလိုေၿပာေတာ့ ကိုထြန္းက လွမ္းၿပီး မ်က္စပစ္ၿပတယ္။ ကိုထြန္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဆရာေတာ္နဲ႕ ေက်ာင္းေရွ႕ဖက္ကို ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ကိုထြန္းေၿပာထားတဲ့ အုန္းပင္ ႏွစ္ပင္ကို လက္ညိႈးထိုးၿပၿပီး

‘ဒကာ ဒီအုန္းပင္ ႏွစ္ပင္ ဘယ္အပင္က အသက္ႀကီးသလဲကြဲ႕’

အဲဒီမွာ ၿပႆနာက စေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘုဂလန္႕ေကာင္။ မေၿပာနဲ႕ ဆိုမွ ေၿပာခ်င္တာေလ။
‘တစ္ပည့္ေတာ္ အထင္ေတာ့ အတူတူပဲ လို႕ထင္တယ္ဘုရား’ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္က လြတ္ခနဲ ထြက္သြားေလ သည္။

ဆရာေတာ္ မ်က္ႏွာ တည္သြားေလသည္။ ကိုထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္လွမ္းကုတ္ေလသည္။

‘ဘာလို႕လဲကြ ဒကာရ’

‘ဒီလိုပါ ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႕ ဦးေလးက အုန္းၿခံစိုက္တာေလ။ အဲဒီေတာ့ အုန္းပင္ အေၾကာင္း ကို သိေနလို႕ပါဘုရား။ အုန္းပင္ ႏွစ္ပင္ ကမ်ိဳး မတူဘူးဘုရား တစ္ပင္က အပင္ပုမ်ိဳး တစ္ပင္က အပင္ၿမင့္ မ်ိဳးေလ။ ပင္စည္ကို ၾကည့္တာနဲ႕ တပည့္ေတာ္က သက္တမ္း အတူတူေလာက္ပဲ ဆိုတာ မွန္းလို႕ ရတယ္ဘုရား’

ကၽြန္ေတာ္လည္း မထူးေတာ့ ဟုသေဘာထားက ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ကရာ ေလွ်ာက္ေၿပာလိုက္ေလသည္။
ဆရာေတာ္က စိတ္ရွဳပ္ဟန္ၿဖင့္ ေမးသည္။

‘ဟုတ္ရဲ႕ လားဒကာရဲ႕’

‘တင့္ပါ့ဘုရား ဒီဖက္က အပင္ပုမ်ိဳး ဟိုဖက္က အပင္ၿမင့္မ်ိဳးပါဘုရား’

ဆရာေတာ္က

‘အိမ္းဒီလိုလား က်ဳပ္တို႕ေတာ့ မၾကားဖူးေပါင္’

ဟုဆိုကာ ခ်ာခနဲ႕ လွည့္ၿပီး ေက်ာင္းေပၚတက္သြားေလသည္။ ကိုထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာ အမူအရာ ႏွင့္ လွမ္းေငါက္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုေၿပာခ်င္တာ ေၿပာလိုက္ရသၿဖင့္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေနလိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ အက်ိဳးဆက္မွာကား ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မည္သူကမွ ထမင္းစား မေခၚပါ။ ကပိၸယႀကီးႏွင့္ ကိုရင္ေလးမ်ား ရွိေသာ္လည္း ဆရာေတာ္က ဒကာႏွစ္ေယာက္ကို ထမင္းေကၽြးလိုက္ ဦးဟု မိန္႕ လည္း မမိန္႕ စိတ္ခုသြားမွန္းလည္း သိသၿဖင့္ မည္သူမွ မေခၚရဲေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ေလသတည္း။

ကိုထြန္းကေတာ့ အၿပန္ခရီးတြင္ တစ္ဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေၿပာလာပါသည္။

‘ငါေသခ်ာေၿပာထားရက္နဲ႕ကြာ မင္းကေတာ့’

ကၽြန္ေတာ္က ေစာဒကတက္လိုက္ေသးသည္။

‘ဟာဆရာေတာ္ႀကီးပဲဗ်။ သည္းခံရမွာေပါ့’

‘တၿခားကိစၥေတာ့ သည္းခံခ်င္ခံမွာေပါ့ကြ’

‘အခုဟာ ကဘာၿဖစ္ေနလို႕လဲဗ်’

‘ဟာ အခုဟာက မင္းက သူ႕ဟာသူၿမွင့္ထားတဲ့ ဘုန္းကံကုိသြားဆြဲခ်တာကိုကြ’

ဟုေၿပာက ကိုထြန္း ေရွ႕က ထြက္သြားေလသည္။ ကိုထြန္းေၿပာေတာ့ လည္း ဟုတ္သလိုလို။ သူ႕ဟာ သူတစ္ခ်ိန္လံုး ၿမင့္ေနတဲ့ ဘုန္းကံက ကၽြန္ေတာ္ေၿပာလိုက္တဲ့ အုန္းပင္ အမ်ိဳးအစားေၾကာင့္ က်သြားသလို ၿဖစ္သြားသကိုးဗ်။

အဲ ေနာက္ဆံုး ရလာဒ္ ကေတာ့ အဲဒီေန႕က ကိုထြန္းအိမ္မွာ ၾကက္ဥေၾကာ္ႏွင့္ သာ ထမင္းစားခဲ့ရၿခင္း ၿဖစ္ေလသည္။

အခုတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္ေဆာ့မိ၍ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းမွ ထမင္း၀ိုင္းႏွင့္ လြဲခဲ့ရသည္ ေပါ့ဗ်ာ။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉။

Sunday, December 6, 2009

အေမ မသိေသးေသာ အေၾကာင္းမ်ား

မဂၢဇင္း ကာတြန္းတစ္ခုထဲမွာ ဒီလိုဖတ္ဖူးပါတယ္။ မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ေစ်းက အၿပန္လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ တစ္ေယာက္ကေနာက္တစ္ေယာက္ကို ေၿပာေနတာ။

‘ကၽြန္မအမ်ိဳးသားက ႏိုင္ငံၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေလ။ သားက လည္း ႏိုင္ငံၿခားမွာပဲ။ သမီးကေတာ့ အဲဒီမွာ ပဲေက်ာင္းတက္ေနေလရဲ႕’
‘ဟင္ ဒါဆိုရွင္က ဘာလို႕ လိုက္မသြားတာလဲ’
‘အဟင္း ကၽြန္မကႀကြားၿခင္လို႕ ေနခဲ့တာေလ’ တဲ့။

အဲဒီ ကာတြန္းေလးက အေမေၿပာၿပတာပါ။ အေမကေတာ့ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အေမမသိေသးတာ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။

‘ဟုတ္တယ္ ႏိုင္ငံၿခားမွာ လမ္းေတြတအား ေကာင္းတာတဲ့။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးလည္း သန္႕ရွင္းေနတာပဲတဲ့။ လွ်ပ္စစ္ မီးဆိုတာေတာ့ ေၿပာစရာကို မရွိဘူးတဲ့’

အေမကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ ေတြ႕တိုင္း အဲလိုေၿပာေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အေမေၿပာေၿပာေနတဲ့ ႏိုင္ငံၿခားမွာ တစ္အား ေကာင္းေနတာတဲ့ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လက္မခံဘူးအေမ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံၿခားက တစ္အားေကာင္းဒါမဟုတ္ဘူးဗ်။ ဒါေတြက ပံုမွန္ပဲ။ ကတၱရာလမ္း ခ်ိင့္ခြက္မရွိတာ ကို တကားေကာင္းတယ္ လို႕ ေၿပာလို႕ရမလား။ လမ္းေဘးေတြမွာ အမိႈက္မရွိတာေရာ တအားေကာင္းေနတာလား။ လွ်ပ္စစ္မီး ခလုတ္ဖြင့္ လိုက္တိုင္း ရွိေနတာကေရာ။ Bus ကားေတြ ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေတြ အခ်ိန္မွန္ေနတာကေရာ အထူး အဆန္းလားပဲလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒါကို အရမ္းေကာင္းေနတယ္လို႕ မယူဆဘူး အေမ။ ဒါေတြက ပံုမွန္ေလ။ တစ္ကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ပံုမမွန္ၿဖစ္ေနတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံၿခား တစ္အား ေကာင္းေနတယ္လို႕ ေၿပာရင္ သိပ္ဘ၀င္ မက်ဘူး အေမ။ ႏိုင္ငံၿခားက ပံုမွန္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီက ပံုမမွန္။

သူတို႕ဆီမွာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းတိုးတက္မႈ႕ကေတာ့ ထိပ္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီမွာ အရမ္းေပ်ာ္ေနၿပီ။ သူတို႕ နဲ႕ တစ္သားထဲက်ေနၿပီ။ အင္တာေနရွင္နယ္ စတန္းဒက္ ၿဖစ္ေနၿပီလို႕ အေမထင္ရင္ေတာ့ အေမ မွားသြား ၿပီ အေမေရ။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က အေမ့အိမ္ကို ၿပန္လာဖို႕ပဲ အၿမဲေတြးေနတဲ့သူေလ။ မလာနဲ႕ ဒီမွာ ေနပူ၊ ဖုန္ထူ၊ ၿခင္ကိုက္၊ မီးပ်က္ လို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေၿပာပါနဲ႕ အေမ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲယားကြန္းခန္း ကိုမုန္းလို႕ ေနေရာင္ၿခည္ေလး လိုခ်င္ေနတဲ့သူ၊ ေလအေ၀့မွာ ဖုန္နံ႕ေလးရွဴေနရတာကို air fresher နံ႕ထက္ပို ႀကိဳက္တဲ့သူ၊ အေမွာင္ထဲမွာ ထိုင္ၿပီး ယက္ေတာင္ေလးနဲ႕ ၿခင္ရိုက္ၿပီး စကားေၿပာရတာကို ပို သေဘာက်ေနတဲ့ သူဆိုတာ အေမမသိပါဘူးေလ။

တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္။ ႏိုင္ငံၿခားမွာက အရည္အခ်င္းရွိဖို႕ပဲ အရည္အခ်င္းရွိရင္ အားလံုးတန္းတူပဲတဲ့။ အခုကမာၻႀကီးက Globalization ၿဖစ္ေနၿပီတဲ့။ ေနရာေဒသေလးတစ္ခုကို စြဲလမ္းေနလို႕ မၿဖစ္ဘူးတဲ့။ ေရၾကည္ ရာၿမက္ႏုရာမွာ တိုးတက္ေအာင္ေနရမွာပဲတဲ့။ တစ္ခုေတာ့ ေမးပါရေစ။ ကမာၻႀကီးက တစ္ကယ့္ကို ကမာၻ႕ရြာႀကီး ၿဖစ္ေနၿပီလား။ လူမ်ိဳးေရး ခြဲၿခားမႈ႕ေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းကို ေသခ်ာေၿဖၾကည့္ပါ။ အေမေရ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကမာၻႀကီးက နည္းပညာတစ္ခုကလြဲလို႕ ဘယ္ေနရာမွ တကယ္ Globalize မၿဖစ္သးဘူးလို႕ ထင္တယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာတို႕လို ႏိုင္ငံက လာတဲ့သူေတြကို ရုပ္၀တၳဳပစၥည္း တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက သူေတြက (လူမ်ားစုပါ။ လူအားလံုးကို မဆိုလိုပါ) ဘယ္လိုၿမင္တယ္ဆိုတာ့ အေမမသိေသးပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေတြထားလိုက္ပါေတာ့။ အေသးစိတ္ေတြ ေၿပာၿပေနရင္ အေမစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနမွာ။

တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ စက္ရုပ္တစ္ခုလိုထင္လာမိတယ္။ အလုပ္လုပ္ေနတာ တစ္ကယ္ကို ထမင္းစားဖို႕အတြက္လိုၿဖစ္ေနလို႕ အေမ။ အရင္တုန္းက အေမ့အိမ္မွာ ေနရင္းအလုပ္လုပ္ရတာကု အဓိပၸာယ္ ေလးတစ္ခုခု ရွိေနသလိုပဲ အေမ။ အခုေတာ့ ဘာမွ အဓိပၸယ္ မရွိသလိုပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ လုပ္တာကမွ ကိုယ့္လူမ်ိဳး ကိုယ့္ေမြးရပ္ေၿမအတြက္ ဟုတ္ဟုုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ တစ္ခုခုေတာ့ အက်ိဳးရွိဦးမယ္ အေမ။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလူမ်ိဳးေရး အၿမင္က်ဥ္းတယ္လို႕ ေၿပာရင္းလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံပါမယ္ဗ်ာ။ အဲေလာက္ ႏိုင္ငံနဲ႕ လူမ်ိဳးကို ခ်စ္ေနရင္ ဘာလို႕ထြက္လာေသးလဲကြာကို အၿပစ္တင္မေစာပါနဲ႕။ လူ႕ဘ၀မွာ လူတန္းေစ့ ေလးေတာ့ ေနခ်င္တယ္ေလ။ အင္း ခက္တာက အခုလိုေနႏိုင္စားႏိုင္ေအာင္ အေမ့အိမ္က မွာ ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မရွာႏိုင္ဘူး အေမေရ။ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ညံ့လြန္းလို႕ပဲလား။ ေရၾကည္ရာ ၿမက္ႏုရာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ေရေတြေနာက္ေနလို႕လား။ ၿမက္ေတြကေၿခာက္ေနလို႕လား။ ကၽြန္ေတာ္ မစဥ္းစား တတ္ဘူးအေမေရ။
အေမမသိေသးတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္ဗ်ာ။

ဥပမာ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ႏိုးစက္သံက ဘယ္ေလာက္မုန္းစရာေကာင္းတယ္ ဆိုတာ အေမခံစားဖူးမွ သိလိမ့္မယ္ အေမ။ အေမတို႕ဆီမွာ လူေတြ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာကိုင္ေနတဲ့ ဟန္းဖုန္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ႏြားခေလာက္ တစ္လံုးနဲ႕ ဘာမွ မထူးဆိုတာ အေမ မသိပါဘူး အေမ။ ဒီမွာ ရုပ္၀တၳဳပစၥည္းအရ အမ်ားႀကီးေကာင္းတယ္ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၿငင္းပါဘူးအေမ။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေၿပာဖူးသလိုေပါ့။

‘ငွက္ေလွာင္အိမ္ႀကီးကုိပဲ ေဆးသုတ္ၿပီး အထဲက ငွက္ကေလးကို အစာမေကၽြးရင္ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိမွလဲ’ တဲ့။

ဒီမွာေတာ့ ေရႊပိန္းခ်ေလွာင္အိမ္ႀကီးေတြ ထဲက ပိန္လွီေနတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ခဲ့ရလို႕ အဲလိုေတာ့ မၿဖစ္ခ်င္ဘူးအေမေရ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်ိန္တန္ရင္ အေမ့အိမ္ကို ၿပန္လာႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာ။ အေမေရ။ ငါ့သားက ႏိုင္ငံၿခားမွာ အရမ္းအဆင္ေၿပေနတာလို႕ မႀကြားပါနဲ႕ေတာ့ ဗ်ာ။ ငါ့သားက အေမ့အိမ္ကို တအားခင္တြယ္တာ လို႕ပဲ ၾကြားလိုက္စမ္းပါ။

အေၿခအေန တစ္ခုေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ၿပန္လာမွာပါအေမ။ ဘာအေၿခအေနလဲလို႕ ေတာ့ မေမးပါနဲ႕ အေမ။ အေၿခအေနတစ္ခုေပါ့။…....

မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉

Friday, December 4, 2009

ကၽြႏု္ပ္ႀကည္ႏူးလိုက္ပံုမွာ ေၿပာဖြယ္ရာမရွိေခ်

‘၀က္သားကင္မ်ားစားၿဖစ္ေသာ အေၿခအေနသို႕ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကို၀င့္ေမာ္သည္ နာေရးဖ်ားေရးအတြက္ ေဆး၀ါးအၿဖစ္ ယူေဆာင္လာခဲ့သည့္ အိကၠေရွာ ဘရန္နီတစ္လံုးကိုထုတ္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ႀကည္ႏူးလိုက္ပံုမွာ ေၿပာဖြယ္ရာမရွိေခ်။’ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း (တစ္သက္တာမွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚမ်ား)

ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၏ အထက္ပါ စာပိုဒ္ကို ဖတ္ၿပီး လိႈက္လႈိက္လွဲလွဲ ၿပံဳးမိပါသည္။ ေၾသာ္ဆရာႀကီးနဲ႕ ႀကံဖန္ေပ်ာ္တတ္ပါလားဟု ထင္မိပါသည္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းက လက္ရွိအခ်ိန္ကို ေက်နပ္ေအာင္ ေနတတ္ပါလားဟု သေဘာက်မိပါသည္။ ထိုစာပိုဒ္ကို ထပ္ခါထပ္ခါ ၿပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဆရာႀကီး၏ ၾကည္ႏူးမႈ႕က ကၽြန္ေတာ္ထံသို႕ပင္ ကူးစက္လာသည္ဟု ခံစားမိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲလိုၾကည္ႏူးခ်င္လိုက္တာ။ အဲလို ၾကည္ႏူးမႈ႕ ခံစားရသည့္ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ္ေတာ္ရွားပါးေနေလသည္။ ၾကည္ႏူးစရာ ေတြမရွိမ်ားမရွိလို႕လား။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ကပဲ မခံစားတတ္လို႕လား။ ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကိုက မခံစားတတ္ လို႕ ၿဖစ္သည္ ဟူေသာ အေၿဖရပါသည္။ အဂၤလိပ္စကားတစ္ခုလည္း ၾကားဖူးပါသည္။ Relish the moment တဲ့။ လက္ရွိအခ်ိန္ ကိုခံစားပါလို႕ အနီးစပ္ဆံုး ဘာသာၿပန္လို႕ရမည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဟုတ္တယ္ဗ်။ အခုအခ်ိန္မွာ ဘာလုပ္ေနေန အဲဒီဟာေလးကို ခံစားႏိုင္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာမွာပဲ။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ထိုအေၾကာင္း ေၿပာၿပၿပီး ေမးၾကည့္မိသည္။ သူတို႕ေရာ အဲလိုမ်ိဳး ၾကည္ႏူးမႈ႕မ်ိဳးကို မၾကာမၾကာရဘူးလားလို႕။

တစ္ေယာက္က ေအာက္ပါအတိုင္းေၿပာေလသည္။

‘မနက္ခင္းေစာေစာ အိပ္ယာမွ ႏိုးႏိုးၿခင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သို႕ ထြက္လာၿပီး တစ္ေနရာမွာ က်က်နနထိုင္ကာ လက္ဖက္ရည္ က်က်တစ္ခြက္ကို မွာလိုက္ပါသည္။ စာပြဲထိုးကေလးယူလာေပးေသာ လက္ဖက္ရည္သည္ အေငြ႕ တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနၿပီး မလိႈင္ဖတ္ကေလးမ်ားပင္ ေ၀့ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ကၽြန္ႏုပ္ ၾကည္ႏူးလိုက္ပံုမွာ ေၿပာဖြယ္ရာ မရွိေတာ့ေခ်။’

သူဟာနဲ႕သူေတာ့လည္း ဟုတ္ေနတာပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း အားက်မခံေၿပာေလသည္။

‘ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္ေကာင္းေသာ အားလပ္ရပ္တစ္ရက္တြင္ မဆံုၿဖစ္တာၾကာၿပီၿဖစ္ေသာ မိတ္ေဆြတစ္ ေယာက္မွ ဘီယာဆိုင္တြင္ ဆံုရန္ဖုန္းဆက္ခ်ိန္းေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္ၾကည္ႏူးလိုက္ပံု မွာ ေၿပာဖြယ္ရာ မရွိေတာ့ ေခ်။’
ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ထူးထူးၿခားၿခား ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းႏွင့္ ဆရာမင္းသိခၤ ကိုေပါင္းၿပီး ေၿပာ ေလသည္။

‘ကၽြႏု္ပ္ေမာင္….. သည္ မာဒီးနီဆိုေသာ အီတာလွ် ံလုပ္ဖိနပ္ကိုစီးၿပီး ေဂ်ာ္ရန္းႏိုးဟု တြင္ေသာ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ကာ စင္ကပူရဟူေခၚတြင္ ေသာၿခေသၤ့ ႏိုင္ငံသို႕ အသက္ေမြးမႈ႕အလုပ္ အကိုင္တစ္ခု ရွာေဖြရန္ ခရစ္သကၠရာဇ္ ၂၀၀၇ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ၿမန္မာႏိုင္ငံေလဆိပ္မွ ပိုးသားေလေၾကာင္းဟု ေခၚေသာ ဆင့္အဲယား ေလယာဥ္ပ်ံ ႀကီးၿဖင့္ထြက္ခြာခဲ့ေလသည္။ အႏွီေလယာဥ္ပ်ံေပၚ တြင္ေကၽြးေမြး ေသာစားေသာက္ဖြယ္ ရာမ်ားမွာ ေကာင္းမြန္သည္ကတေၾကာင္း ႏိုင္ငံၿခားေငြ မ်ားစြာေပး ၍၀ယ္ထားေသာ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး တန္ပါေစေတာ့ဟုမွတ္ယူသည္ ကတစ္ေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္မွာ ဗိုက္ကားေအာင္စားသံုးလိုက္ သၿဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ခ်ိဳက္ခ်ိဳက္ အိပ္ေမာက်သြားေလရာ စင္ကပူရႏိုင္ငံ သို႕ေလယာဥ္ပ်ံ ၿငိမ့္ခနဲ ဆိုက္ေရာက္မွသာ ႏိုးေလေတာ့သည္။ စင္ကာပူရေၿမေပၚသို႕ ေရာက္ရွိၿပီး အင္မီကေရးရွင္း ဟုေခၚေသာ လူအ၀င္အထြက္ စစ္ေဆးေရးဂိတ္တြင္ အစစ္အေဆးခံရန္ ေခတၱမွ်ေစာင့္ဆိုင္းရသည္။ကၽြႏု္ပ္၏ အလွည့္သို႕ ေရာက္လတ္ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္က အသင့္ပါလာေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ကို ေပးလိုက္ရာ ထိုအရာရွိမွ တိက်စြာစစ္ေဆးၿပီး အသင္မည္သည့္ ကိစၥႏွင့္လာေရာက္သနည္းဟု အဓိပၸယ္ရေသာ ေမးခြန္းကို အဂၤလိပ္ဘာသာစကားၿဖင့္ ေမးရာ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း အလြန္ပီသစြာေသာ အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားၿဖင့္ လာေရာက္လည္ပတ္သည္ဟုေၿဖ လိုက္ရာ ထိုအရာရွိမွ တစ္ခ်က္မွ်သာ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ၀င္ေရာက္ခြင့္ၿပဳသည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ပါရွိသည့္ ရာဘာတံဆိပ္တံုး ကို ဒံုးခနဲ႕ၿမည္ေအာင္ ထုခ်လိုက္ေလေတာ့ သတည္း။ ကၽြႏ္ုပ္ၾကည္ႏူးလိုက္ပံု မွာေၿပာဖြယ္ရာ မရွိေတာ့ေခ်’ တဲ့ဗ်ာ။

ကဲဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ စိတ္ညစ္စရာေတြရွိေနရင္ ၾကည္ႏူးစရာေလး စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေလွ်ာက္ေရးလိုက္တာပါ။ ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ ၿဖစ္ေနရင္လည္း ေဆာရီးပါပဲဗ်ာ။
မုိးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉

Visitors

About Me

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP