ကၽြန္ေတာ္လြဲခဲ့ ဖူးေသာ အေၾကာင္း (၂)

အရင္က ကၽြန္ေတာ္လြဲခဲ့ ဖူးေသာ အေၾကာင္း ကိုေရးခဲ့ ဖူးလို႕ အခုတစ္ခါလြဲတာကို ၾကေတာ့ (၂) လို႕ ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္ပါရေစ။ ဒါေပမယ့္ အရင္တစ္ခါလြဲတာကေတာ့ အခ်ီႀကီး ဒီတစ္ခါကေတာ့ ေသးေသးေလးပါ။ လြဲခဲ့ ဖူးတယ္ဆိုတာ ေလးပဲ ေၿပာခ်င္လို႕ပါဗ်ာ။

အခုတစ္ေခါက္က ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတြရွိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာကို သြားလည္ၿဖစ္တယ္ဗ်ာ။ အဲမွာ ကိုထြန္းဆိုတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဆိုငယ္ငယ္ကတည္း ကအစ္ကိုလိုပဲ ေနလာတာ။ ေၿပာမနာဆိုမနာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕အိမ္မွာတည္း၊ ဟိုသြားဒီသြား၊ ဟိုလုပ္ဒီလုပ္။ အနားယူ။ သူခ်က္ေကၽြးတဲ့ ရြာထမင္းဟင္းကို စား ဇိမ္ပဲဗ်ာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကိုထြန္းကေၿပာတယ္။

‘ကဲမင္းေရာက္တာလည္း ၾကာၿပီ ရြာဦးေက်ာင္းကို တစ္ေခါက္ေတာ့ သြားၾကဦးစို႕’ တဲ့။

‘အင္းေလ သြားၾကတာေပါ့’ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မဆိုင္းမတြ ၿပန္ေၿပာေလသည္။

‘ေအးမင္းကို မသြားခင္ႀကိဳေၿပာထားရဦးမယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ အေၾကာင္း’

‘ဘာအေႀကာင္းလဲဗ်’

‘ဆရာေတာ္က လာတဲ့ ဧည့္သည္တိုင္းကို ေမးတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုရွိတယ္’

ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားသည္။

‘ဘာေမးတာလဲဗ်’

‘ဆရာေတာ္က မင္းကို ေက်ာင္း အေရွ႕ဖက္က အုန္းပင္ ႏွစ္ပင္ ၿပလိမ့္မယ္။ တစ္ပင္က ၿမင့္ၿပီး တစ္ပင္က နိမ့္ေနတယ္ကြာ။ ၿပီးေတာ့ ေမးလိမ့္မယ္။ ဘယ္အုန္းပင္ က အသက္ပိုႀကီးသလဲလို႕’

ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္း နားရွဳပ္သြားသည္။

‘ဘာၿဖစ္လို႕လဲဗ်။ ၿမင့္တဲ့ အုန္းပင္က အသက္ပိုႀကီးမွာေပါ့’

ကိုထြန္းက တစ္ခ်က္ၿပံဳးလိုက္သည္။

‘ေအး သူလိုခ်င္တဲ့ အေၿဖက ဒါပဲကြ။’

‘ဘာလဲဗ် ခင္ဗ်ားက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေၿပာစမ္းပါ’

ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မရွည္သံ ၿဖင့္ ေမးလိုက္ေလသည္။

‘ဒီလိုကြ အၿဖစ္က။ အဲဒီအုန္းပင္ႏွစ္ပင္က အရင္ ကသူနဲ႕ ၿပိဳင္ဖက္ဦးဇင္း တစ္ပါးနဲ႕ တစ္ေန႕ထဲ တစ္ခ်ိန္ထဲ စိုက္ထားတာကြ။ ဒီလိုနဲ႕ ဘယ္လိုၿဖစ္တယ္ မသိပါဘူးကြာ။ အခု ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ စိုက္တဲ့ အပင္က ၿမင့္ၿပီးေတာ့ ဟိုဦးဇင္း စိုက္တဲ့ အပင္က နိမ့္ေနတာ’

‘အဲဒီေတာ့’ ကၽြန္ေတာ္ စကားေထာက္ေပးလိုက္သည္။

‘အဲဒီေတာ့ ကြာ မင္းက ၿမင့္တဲ့ အုန္းပင္က အသက္ပိုႀကီးတယ္လို႕ ေၿဖလိုက္ရင္ ဆရာေတာ္က အရမ္း သေဘာက်ၿပီး ဒကာရဲ႕ ဒီအုန္းပင္ ႏွစ္ပင္က တစ္ေန႕တည္း တစ္ခ်ိန္ထဲ စိုက္တာကြဲ႕ ဒီဘက္က ပိုၿမင့္ တဲ့ အပင္က က်ဳပ္စိုက္တဲ့ အပင္။ ဟိုဘက္က နိမ့္တဲ့ အပင္က တၿခားဦးဇင္းစိုက္သြားတာကြဲ႕ လို႕ ေၿပာလိမ့္မယ္။ အဓိကကေတာ့ကြာ သူ႕ ဘုန္းတန္ခိုးက ဟိုဦးဇင္းထက္ သာလို႕ သူစိုက္တဲ့ အုန္းပင္က ပိုၿမင့္တယ္လို႕ ေၿပာခ်င္ တာေဟ့ ရွင္းၿပီလား’

‘ေအာ္ ဒီလိုကိုး’

ကၽြန္ေတာ္ အခုမွာ သေဘာေပါက္သြားသည္။ ကိုထြန္းက ဆက္ေၿပာသည္။

‘ေအး ငါေသခ်ာမွာ ထားမယ္ ဆရာေတာ္ကို အလိုက္အထိုက္ေၿပာ။ အဲဒီ ဆရာေတာ္က စိတ္ႀကီးတယ္။ ကဲ သေဘာေပါက္ရင္သြားၾကမယ္။ ဒီေန႕ အိမ္မွာ ဘာမွ မခ်က္ဘူး ေက်ာင္းက စားၿပန္မယ္’

ဒီလိုနဲ႕ တိုတိုေၿပာရရင္ ကိုထြန္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ရြာဦးေက်ာင္းကို ေရာက္သြားေရာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာေတာ္နဲ႕ မိတ္ဆက္ေပး စကားစၿမည္ေၿပာၾကတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ကိုထြန္းေၿပာတဲ့ အတိုင္း ကြက္တိပဲဗ်ာ။ ဆရာေတာ္က ဒကာ ေက်ာင္းေရွ႕ဖက္ကို ခဏလိုက္ခဲ့တဲ့။ အဲလိုေၿပာေတာ့ ကိုထြန္းက လွမ္းၿပီး မ်က္စပစ္ၿပတယ္။ ကိုထြန္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဆရာေတာ္နဲ႕ ေက်ာင္းေရွ႕ဖက္ကို ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ကိုထြန္းေၿပာထားတဲ့ အုန္းပင္ ႏွစ္ပင္ကို လက္ညိႈးထိုးၿပၿပီး

‘ဒကာ ဒီအုန္းပင္ ႏွစ္ပင္ ဘယ္အပင္က အသက္ႀကီးသလဲကြဲ႕’

အဲဒီမွာ ၿပႆနာက စေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘုဂလန္႕ေကာင္။ မေၿပာနဲ႕ ဆိုမွ ေၿပာခ်င္တာေလ။
‘တစ္ပည့္ေတာ္ အထင္ေတာ့ အတူတူပဲ လို႕ထင္တယ္ဘုရား’ ကၽြန္ေတာ့္ ပါးစပ္က လြတ္ခနဲ ထြက္သြားေလ သည္။

ဆရာေတာ္ မ်က္ႏွာ တည္သြားေလသည္။ ကိုထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္လွမ္းကုတ္ေလသည္။

‘ဘာလို႕လဲကြ ဒကာရ’

‘ဒီလိုပါ ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႕ ဦးေလးက အုန္းၿခံစိုက္တာေလ။ အဲဒီေတာ့ အုန္းပင္ အေၾကာင္း ကို သိေနလို႕ပါဘုရား။ အုန္းပင္ ႏွစ္ပင္ ကမ်ိဳး မတူဘူးဘုရား တစ္ပင္က အပင္ပုမ်ိဳး တစ္ပင္က အပင္ၿမင့္ မ်ိဳးေလ။ ပင္စည္ကို ၾကည့္တာနဲ႕ တပည့္ေတာ္က သက္တမ္း အတူတူေလာက္ပဲ ဆိုတာ မွန္းလို႕ ရတယ္ဘုရား’

ကၽြန္ေတာ္လည္း မထူးေတာ့ ဟုသေဘာထားက ပါးစပ္ထဲ ေတြ႕ကရာ ေလွ်ာက္ေၿပာလိုက္ေလသည္။
ဆရာေတာ္က စိတ္ရွဳပ္ဟန္ၿဖင့္ ေမးသည္။

‘ဟုတ္ရဲ႕ လားဒကာရဲ႕’

‘တင့္ပါ့ဘုရား ဒီဖက္က အပင္ပုမ်ိဳး ဟိုဖက္က အပင္ၿမင့္မ်ိဳးပါဘုရား’

ဆရာေတာ္က

‘အိမ္းဒီလိုလား က်ဳပ္တို႕ေတာ့ မၾကားဖူးေပါင္’

ဟုဆိုကာ ခ်ာခနဲ႕ လွည့္ၿပီး ေက်ာင္းေပၚတက္သြားေလသည္။ ကိုထြန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာ အမူအရာ ႏွင့္ လွမ္းေငါက္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုေၿပာခ်င္တာ ေၿပာလိုက္ရသၿဖင့္ ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး လုပ္ေနလိုက္သည္။
သို႕ေသာ္ အက်ိဳးဆက္မွာကား ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို မည္သူကမွ ထမင္းစား မေခၚပါ။ ကပိၸယႀကီးႏွင့္ ကိုရင္ေလးမ်ား ရွိေသာ္လည္း ဆရာေတာ္က ဒကာႏွစ္ေယာက္ကို ထမင္းေကၽြးလိုက္ ဦးဟု မိန္႕ လည္း မမိန္႕ စိတ္ခုသြားမွန္းလည္း သိသၿဖင့္ မည္သူမွ မေခၚရဲေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ေလသတည္း။

ကိုထြန္းကေတာ့ အၿပန္ခရီးတြင္ တစ္ဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေၿပာလာပါသည္။

‘ငါေသခ်ာေၿပာထားရက္နဲ႕ကြာ မင္းကေတာ့’

ကၽြန္ေတာ္က ေစာဒကတက္လိုက္ေသးသည္။

‘ဟာဆရာေတာ္ႀကီးပဲဗ်။ သည္းခံရမွာေပါ့’

‘တၿခားကိစၥေတာ့ သည္းခံခ်င္ခံမွာေပါ့ကြ’

‘အခုဟာ ကဘာၿဖစ္ေနလို႕လဲဗ်’

‘ဟာ အခုဟာက မင္းက သူ႕ဟာသူၿမွင့္ထားတဲ့ ဘုန္းကံကုိသြားဆြဲခ်တာကိုကြ’

ဟုေၿပာက ကိုထြန္း ေရွ႕က ထြက္သြားေလသည္။ ကိုထြန္းေၿပာေတာ့ လည္း ဟုတ္သလိုလို။ သူ႕ဟာ သူတစ္ခ်ိန္လံုး ၿမင့္ေနတဲ့ ဘုန္းကံက ကၽြန္ေတာ္ေၿပာလိုက္တဲ့ အုန္းပင္ အမ်ိဳးအစားေၾကာင့္ က်သြားသလို ၿဖစ္သြားသကိုးဗ်။

အဲ ေနာက္ဆံုး ရလာဒ္ ကေတာ့ အဲဒီေန႕က ကိုထြန္းအိမ္မွာ ၾကက္ဥေၾကာ္ႏွင့္ သာ ထမင္းစားခဲ့ရၿခင္း ၿဖစ္ေလသည္။

အခုတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္ေဆာ့မိ၍ ဆရာေတာ့္ ေက်ာင္းမွ ထမင္း၀ိုင္းႏွင့္ လြဲခဲ့ရသည္ ေပါ့ဗ်ာ။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၉။