Friday, October 30, 2009

လွည္း၀န္ရိုးသံတစ္ညံညံ ပုဂံဘုရားေပါင္း

“လွည္း၀န္ရိုးသံတစ္ညံညံ ပုဂံဘုရားေပါင္း”

ဆုိတဲ့စာေၾကာင္းေလးကို လူတိုင္းသိၾကမွာပါ။ ပုဂံမွာ ရွိတဲ့ ဘုရားအေရအတြက္လို႕ ဆိုပါတယ္။ တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘုရားေစတီေပါင္း ၄၄၄၆၇၃၃ ရွိတယ္လို႕ မွတ္သားရပါတယ္။ ေစတီေပါင္း ေလးသန္းေက်ာ္ ေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ငယ္ငယ္ကတည္း ကသင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မွန္၏ မမွန္၏ တစ္ခါမွ ေမးခြန္း မထုတ္ဖူးပါ။

ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ စာအုပ္ကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့မွ ပုဂံမွာ ရွိတဲ့ ေစတီ ေပါင္းက ႏွစ္ေထာင္ေက်ာင္ပဲ ရွိပါ သတဲ့။
ေလးသန္းနဲ႕ ႏွစ္ေထာင္ ဘာၿဖစ္လို႕ မ်ား ဒီေလာက္ကြာရတာလဲ။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းကေတာ့ေၿပာပါတယ္။ သာမန္ေတြးၾကည့္ရင္ေတာင္ သိႏိုင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီေလာက္ ဧရိယာေလးမွာ ေစတီေလးသန္း ေနရာခ်ၾကည့္ပါဦး လူေတာင္ ေနစရာရွိ မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ႏွစ္ကာလေရြ႕ေလွ်ာလို႕ ပ်က္စီးသြားတယ္ဆိုတာ လည္း မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဆရာႀကီးက ေဆြးေႏြး ထားတာပါ။(ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ သမိုင္းႏွင့္စကားေၿပာၿခင္း)

ခက္တာက အဲဒီအဆိုကို မွန္မမွန္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တစ္ခါမွ ေသခ်ာ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးဘူး။ မ်က္စိမွိတ္ လက္ခံထားတာပဲ။ အခုသိေတာ့ မွတစ္ခ်ိဳ႕ website ေတြရွာဖတ္ၾကည့္ေတာ့ လည္း ဟုတ္တယ္တဲ့။ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ပဲတဲ့။ ဒီမွာ ဖတ္ႀကည့္လို႕ရပါတယ္။

အဲလိုသိလိုက္ရေတာ့ တစ္သက္လံုး အလိမ္ခံရပါလားဆိုၿပီး ေတြးမိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မွတ္တမ္းတင္တဲ့သူေတြက ခ်ဲ႕ကား သလိုၿဖစ္ေနတာေပါ့။
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ခ်င့္ခ်ိန္စဥ္းစားၿပီးမွ ယံုသင့္တယ္ဆိုတာ ေၿပာခ်င္လို႕ပါ။

Sunday, October 18, 2009

ကၽြန္ေတာ္လြဲခဲ့ဖူးေသာ အေၾကာင္း

အခုကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္လဲြခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းဗ်။ ခက္တာက အဲလိုလြဲခဲ့လို႕ ဘယ္သူ႕ကုိ အၿပစ္တင္ရမလဲ ဆိုတာ အခုထိမသိဘူး။ ထားပါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဓိကအေၾကာင္းကို ေၿပာၿပပါမယ္။ ၿပီးမွ မိတ္ေဆြဘာသာသံုးသပ္ေပါ့။ ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရလို႕လြဲခဲ့တာ။ အင္းနားရွဳပ္စရာေတာ့ ၿဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ။ အၾကားအၿမင္ရေနမွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္လြဲမွာတံုးလို႕ေတာ့ အၿပစ္တင္မေစာလိုက္နဲ႕ဦး။ ဇာတ္လမ္းကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦးေလ။ ခင္ဗ်ားလည္း ေခါင္းရွဳပ္သြားေစရမယ္လို႕ အာမခံပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ထူးထူးဆန္းဆန္းအၾကားအၿမင္ရခဲ့ဘူးတယ္ဗ်။ ပထမဆံုးစတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ဦးေမာင္ကိုဆိုတာနဲ႕စတာ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္တစ္ခုမက္တယ္။ အဲဒီ ဦးေမာင္ကိုႀကီး နဖူးေပါက္လို႕တဲ့။ ေပါက္တာက နဖူးညာဖက္နား တစ္လက္မေလာက္ၿပဲသြားတာတဲ့။ အိပ္မက္ထဲမွာ အဲဒီလို အတိအက်ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိပ္မက္ဆိုေတာ့ သိပ္အေလး မထားပါဘူး။ ဖာသိဖာသာပဲေပါ့။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေနာက္ရက္က်ေတာ့ ဦးေမာင္ကိုႀကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ အေဖနဲ႕ေတြ႕လို႕ ရပ္စကားေၿပာေနပါေရာဗ်ာ။ အိမ္ေရွ႕က အုန္းပင္ေအာက္မွာ။ အုန္းပင္ေပၚမွာလည္း အုန္းသီးေၿခာက္ေတြ ရွိေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖ်တ္ခနဲဆို အိမ္မက္ကို သြားသတိရလိုက္တယ္။ အင္း အခုေန အုန္းသီးမ်ားေၾကြက်လိုက္လို႕ကေတာ့လို႕ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေၿပာၿဖစ္လိုက္ပါဘူး။ အဲခဏေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့ အတိုင္းအတိအက်ဗ်ာ။ အုန္းသီးေၿခာက္က ဦးေမာင္ကို ေခါင္းေပၚကို တည့္တည့္ေၾကြက်တာ နဖူးကြဲပါေလေရာ။ ကြဲတာမွ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္မက္ထဲက အတိုင္း ညာဘက္ နဖူး တစ္လက္မေလာက္ အတိအက်ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါၿဖစ္သြားတယ္။ ဘာၿဖစ္လို႕ ငါအိမ္မက္နဲ႕ လာတူေနရတာလဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တိုက္ဆိုင္တာေနမွာပါေလဆိုၿပီးပဲ ထားလိုက္တယ္။

ေနာက္တစ္ခါက်ေတာ့လည္း ဟိုဘက္လမ္းက လူပ်ိဳႀကီး ကိုလွေဘာ္ သူ႕အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုေနတယ္ လို႕ အိပ္မက္ မက္တယ္။ ဒါကေတာ့ မၿဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ကထင္တာေလ။ သူကလူပ်ိဳႀကီး တစ္ေယာက္ထဲ ေနတာ။ ပိုက္ဆံလည္း ခ်မ္းသာတယ္။ အပူအပင္လည္း မရွိဘူး။ ေယာက္က်ားလည္း ေယာက္က်ားဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ေလွခါးထစ္မွာ ထိုင္ငိုစရာအေၾကာင္းကို မရွိဘူးထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႕ မနက္ ကၽြန္ေတာ္သူ႕အိမ္ေရွ႕က ၿဖတ္ေတာ့ ဗ်ာ အံ့ၾသစရာ တကယ္ကို သူက အိပ္မက္ထဲကေတြ႕တဲ့ေနရာ မွာထိုင္ငိုေနတာဗ်ာ။ သူ႕အိမ္မေန႕ညက သူခိုး အခိုးခံရလို႕တဲ့။ အတြင္းပစၥည္းေတြ အကုန္ပါသြားဆိုပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသသြားတယ္။ တိုက္ဆိုင္တာေတာ့ မဟုတ္ ေလာက္ေတာ့ ဘူးလို႕ထင္လာတယ္။

ဒါနဲ႕ အဲဒီလို အေသးအဖြဲေလးေတြ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးခုေလာက္ထပ္ ေတြ႕ရေသးတယ္ဗ်။ စာရွည္ေနမွာစိုးလို႕ မေၿပာေတာ့ဘူး။ အားလံုးမွန္တာၾကည့္ပဲ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရေနတယ္ လို႕ေၿပာရင္မလြန္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူ႕မွ မေၿပာေသးဘူး။ ေသခ်ာေအာင္လုပ္ရ ဦးမယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဒုကၡေရာက္မယ့္သူဆိုရင္ ကူညီမယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာဗ်ာ။

အဲဒီအေခါက္က ေနာက္ဆံုးအေခါက္ အၾကားအၿမင္ရတဲ့ အခါေပါ့ဗ်ာ။ အိပ္မက္ထဲမွာ အေမက အိမ္ေရွ႕က ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနရင္းနဲ႕ ဟယ္ သိန္း ငါးရာ ဆုေပါက္တယ္ေတာ့လို႕ ၀မ္းသာအားရထေအာ္တယ္တဲ့။ မနက္အိပ္ယာကႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားတာေပါ့ဗ် သိန္းငါးရာဆိုတာ နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာ။ ရက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထီဖြင့္ဖို႕က ႏွစ္ရက္ပဲလို ေတာ့တယ္။ ဟာႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ သိန္းငါးရာရေတာ့ မွာပါလားလို႕ ေတြးမိရင္း ရင္ခုန္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုသတိရသြားတာက အေမဒီလ ထီထိုးၿဖစ္လား မထိုးၿဖစ္ဖူးလားဆိုတာပဲ။ ကံကထီေပါက္မယ္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ အနည္းဆံုး ဥာဏ္နဲ႕ ၀ိရိယ စိုက္ၿပီး ထီေတာ့ ထိုးရမွာေပါ့ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကိုႀကိဳသိေနမွေတာ့ မထိုးၿဖစ္ေသးရင္ ထိုးၿဖစ္ေအာင္လုပ္ရမွာေပါ့လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့့္လိုပဲ စဥ္းစားမွာပါ။

ဒါေပမယ့္ အေမ့ကိုလည္း ေပၚတင္ေတာ့ မေၿပာခ်င္ေသးဘူး။ မသိမသာေလး ေမးၾကည့္ဦးမွဆိုၿပီး အေမ့ကို ေမးၿဖစ္တယ္။

“အေမ ထီထိုးၿပီးၿပီလား”

အေမကအဲဒီက်မွ သတိရသြားတဲ့ ပံုစံနဲ႕

“ဟယ္ ဟုတ္ပါ့ မထိုးရေသးဘူး ထီဖြင့္ဖို႕ေတာင္ ႏွစ္ရက္ပဲလိုေတာ့တာပဲ”

“အဲဒါဆိုကၽြန္ေတာ္ အခုၿမိဳ႕ထဲသြားမလို႕ ထီထိုးခဲ့လိုက္မယ္ ပိုက္ဆံေပးလိုက္”

ကၽြန္ေတာ္ကကၽြန္ေတာ့္ အႀကံနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ေလ။ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းရတာကလည္း အေၾကာင္းရွိတယ္။ အိပ္မက္က အေမေပါက္တယ္ လို႕ မက္ေတာ့ အေမထိုးမွ ၿဖစ္မွာလို႕ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမ့ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္း ရတာ။ တိုတိုေၿပာရရင္အဲဒီေန႕က ထီထိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ရင္ခုန္လြန္းလို႕။ ထီထြက္မယ့္ေန႕ ေရာက္ေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာပဲ။ တကယ္ကို။

ထီထြက္မယ့္ေန႕လည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းကို မထိုင္ႏုိင္ဘူး။ အေမက ေစ်းက အၿပန္ ထီေပါက္စဥ္ႀကီး၀ယ္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ထဲၿမင္တဲ့ ထိုင္ခံုမွာ ထီတိုက္ေနလိုက္တာေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ ႏွလံုးက အၿပင္ေပါက္ထြက္မလားကို ထင္ရတယ္။ ခုန္လြန္းလို႕။ အဲဒါနဲ႕ အခန္းထဲမွာ သြားၿပီး ေစာင္ကို ေခါင္းမူးၿခံဳေနလိုက္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ အေမ ထေအာ္သံၾကားရမလဲလို႕ေပါ့။ ေတာ္ေတာ္သာၾကာ သြားတယ္ ဘာသံမွ မၾကားရဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ သံသယၿဖစ္လာတယ္။ သိန္းငါးရာ ေပါက္တာမ်ား အေမေတြ႕ၿပီးေတာ့ မူးမ်ားလည္းသြားသလားေပါ့။ မေနႏိုင္ပဲ ထၾကည့္မိတယ္။ အေမက ထီေပါကစဥ္ႀကီးခ်ၿပီး ေပါက္ပါဘူးေအ လို႕ တစ္ခြန္းပဲ ေၿပာၿပီး မီးဖိုဘက္ ထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာလည္း ဇေ၀ဇ၀ါ ၿဖစ္သြားတာေပါ့။ ဒီတစ္ခါ ဘာၿဖစ္တာလဲဟေပါ့။ အိပ္မက္ ကအေသအခ်ာႀကီးပဲကို။ က်န္တာေတြက်ေတာ့ မွန္ၿပီးေတာ့ ဒါက်မွ မမွန္ဘူးလား။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေဘးအိမ္ကကိုထြန္းေအာင္တို႕ရဲ႕ ေအာ္သံၾကားရတယ္။ ေဟး သိန္းငါးရာေပါက္တယ္ကြတဲ့။ ခဏေနေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ရဲ႕ သားေလးက အိမ္နီးခ်င္းေတြကို လိုက္ေအာ္ေၿပာေနတယ္။ သားတို႕ သိန္းငါးရာ ေပါက္တယ္တဲ့။ အေမလည္း အသံၾကားလို႕ေနမွာ မီးဖိုထဲေၿပးထြက္လာၿပီး ကိုေအာင္မိန္းမကို လွမ္းေမးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ငိုရမလို ရယ္ရမလို မ်က္ႏွာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ေၿပာတယ္ေလ။

အေမေၿပာလိုက္တဲ့ စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတည္း ရူးသြားရင္ေကာင္းမွာပဲလို႕ေတာင္ေတြးမိပါရဲ႕။ အေမေၿပာလိုက္တာက

“ဟယ္ ကံမ်ားထူးဆန္းလိုက္တာ။ သူတို႕၀ယ္တဲ့ ထီက စက္ဘီးနဲ႕ လိုက္ေရာင္းေနတဲ့ ထီသည္ေလ။ အရင္က ငါ၀ယ္ေနက်။ အဲဒီေန႕က သူက သံုးေစာင္ပဲ က်န္ေတာ့တာ ၀ယ္ပါဦးလို႕ ငါ့ဆီကို အတင္းလာေရာင္း တယ္ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္က မင္းက ထီ၀ယ္မယ္ဆိုၿပီး သြား၀ယ္ေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒါနဲ႕ ငါလည္း မ၀ယ္ေတာ့ ဘူးေၿပာလိုက္တာ။ သူကေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ၀ယ္ဖို႕ေၿပာေနေသးတယ္။ မင္းသာ ထီသြားမ၀ယ္ေသးရင္ ေသခ်ာေပါက္ ၀ယ္ၿဖစ္တယ္။ ငါမ၀ယ္တာ နဲ႕သူလည္း ကိုထြန္းေအာင္တို႕အိမ္သြားေရာင္းတာေလ။ အဲဒါနဲ႕ ကိုထြန္းေအာင္အမ်ိဳးသမီးက ၀ယ္ၿဖစ္သြားတာ။ အမေလး ကံမ်ားေၿပာပါတယ္” တဲ့။

ကဲမိတ္ေဆြ။ ကၽြန္ေတာ့္ အၿဖစ္ကို ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ခ်က္ေပးခ်င္ပါသလဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားဆိုရင္ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေလာင္းရဲပါတယ္။ ခင္ဗ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ လုပ္မွာပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။အၾကားအၿမင္မ်ား မရခဲ့ရင္ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အခု သိန္းငါးရာေပါက္ၿပီး အဆင္ေၿပေနေလာက္ၿပီလို႕ဗ်ေနာ္။ အဲဒီေန႕က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာအၾကားအၿမင္မွ မရေတာ့ ပါဘူး။ အဲရလည္း မရခ်င္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အၾကားအၿမင္ရလို႕ သိန္းငါးရာဆုနဲ႕ လြဲခဲ့ဖူးတယ္ဗ်ာ လို႕ေၿပာရေတာ့မွာပဲ။

ေမ၊၂၀၀၉။
မိုးတိမ္ညိဳ

သရဲပံုၿပင္

“အမေလး ထုတ္တန္းေပၚမွာ လွ်ာတန္းလန္းႀကီးနဲ႕“
“ေၿခသံၾကားလို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္မွာ မည္းမည္းရွည္ရွည္ႀကီး“
“သစ္ပင္ေပၚက ေဇာက္ထိုးႀကီးဆင္းလာတာ“
စသၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ သရဲအေၾကာင္းမ်ားစြာကို ငယ္စဥ္ကပင္ ၾကားဖူးခဲ့ၾကသည္။ သင္သည္ ႏိုင္ငံၿခားရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကား မ်ားၾကည့္ရွဳ႕ပါက The Ring ကဲ့သို႕ ေသာ တီဗြီထဲမွ ထြက္လာေသာ သရဲမ၊ Grudge ကဲ့သို႕ေသာ ဂ်ပန္သရဲကား၊ The Eye ကဲ့သို႕ေသာ မ်က္စိအစားထိုးထားသူ ေကာင္မေလး မွ နာနာဘာ၀ မ်ိဳးစံုၿမင္ေနရေသာ သည္းထိတ္ဖြယ္သရဲကား စသည္တို႕ ကိုေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။

ထို႕အတူ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာတြင္လည္း တကယ့္သရဲ အစစ္ပံုဆိုၿပီး ဓါတ္ပံု၊ဗြီဒီယို၊ အသံမ်ားစြာ ၾကည့္ရွဳ႕ နားဆင္ႏိုင္ေသး သည္။ ဟုတ္မဟုတ္မည္သူမွ ေရေရရာရာမသိ။ ဆိုလိုခ်င္သည္မွာ နာနာဘာ ၀၊သရဲတေစၦႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ အစိမ္းသက္ သက္မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ပတ္၀န္းက်င္တြင္ၿမင္ေနၾကားေနရသည္။

သို႕ၿဖစ္၍ သရဲတစ္ကယ္ရွိလားဟုေမးေသာ္
“ဟာေသခ်ာေပါက္ရွိတာေပါ့“ ဟူေသာ ယတိၿပတ္အေၿဖမ်ိဳး။
“တကယ္မရွိပါဘူးကြာ အလကား လူေတြကိုက ေလွ်ာက္ေၿပာေနတာ“ ဟူေသာ တစ္ဖက္သတ္အေၿဖ။
“ရွိမရွိက မင္းစိတ္ေပၚမွာမူတည္တယ္။ မင္းကရွိတယ္လို႕ ယူဆရင္ရွိတယ္၊ မရွိဘူးလို႕ယူဆရင္မရွိဘူး“
ဟူေသာမေရမရာအေၿဖ။

“ရွိခ်င္ရွိမယ္ မရွိခ်င္မရွိဘူး ဒီကိစၥက တို႕လူေတြနဲ႕ တိုက္ရိုက္ မပတ္သက္ႏိုင္ဘူး“ ဟူေသာ ၀ါး တားတား အေၿဖမ်ိဳး ေတြသာ ၾကားခဲ့ရပါသည္။
ေသခ်ာေပါက္ရွိတာေပါ့ဆိုေသာ လူကိုလည္း ေသခ်ာေပါက္ေၿပာစမ္းပါဆိုလွ်င္၀ါးတားတားပင္။ သရဲ ဆိုတာလံုးသလားရွည္သလားၿပားသလား ေသခ်ာမေၿပာႏိုင္။ ၾကားဖူးနား၀သာေၿပာႏိုင္သည္။ မရွိဘူးဆို တဲ့သူကို ဒါဆို သခၤ်ိဳင္းကုန္းက ဇရပ္မွာ တစ္ေယာက္ထည္းသြားအိပ္ၿပဗ်ာ ဟုေၿပာလွ်င့္ ဘုၾကည့္ ၾကည့္ၿပီး “တို႕ကဒီလို အက်ိဴးမရွိတာေတြမလုပ္ဘူး“ ဟုေၿပာတတ္သည္။ မေရမရာ၀ါးတားတား လူမ်ားကိုေမးမိ လွ်င္ပိုဆိုးေသး။ အစကတည္းက ကိုယ္က လည္ခ်င္ခ်င္ပါဆို ပိုရွဳပ္ကုန္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ အေနနဲ႕ကေတာ့ အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရလွ်င္ သရဲတေစၦကို ယံုသည္ဟုေၿပာရမွာ ရွက္သည္။ သို႕ေသာ္ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ သရဲေၾကာက္တတ္သည္။ ေသခ်ာၿပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ မယံုဘူးဆိုေသာသူသည္ မည္သည့္ နည္းႏွင့္မွ်မေၾကာက္ႏိုင္။ သိစိတ္ကၿဖစ္ေစ၊ မသိစိတ္ကၿဖစ္ေစ ရွိသည္ဟုယံုၾကည္ေနသၿဖင့္သာ ေၾကာက္သည္ဟု ယူဆႏိုင္သည္။ ဥပမာအားၿဖင့္ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ညဘက္အၿပင္မထြက္နဲ႕ က်ားဆိုးႀကီးရွိတယ္ဆိုလွ်င္ ထိုကေလးတကယ္မထြက္ရဲေပ။ ရွိသည္ဟု သူယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ၿဖစ္ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ထိုသို႕ေၿပာလားလွ်င္ကား ရယ္မိမည္သာၿဖစ္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ားဆိုးႀကီး တကယ္မရွိဟု တစ္ရာရာခိုင္ႏႈန္းေသခ်ာေသာေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ သို႕ၿဖစ္၍ သရဲတေစၦမရွိဘူး ဆိုတာ ရာႏႈန္းၿပည့္ေသခ်ာလွ်င္ေၾကာက္စရာမလိုပါ။ သင္ခဏရပ္ၿပီးစဥ္းစားၾကည့္ပါ။ သင္ေၾကာက္တတ္ မေၾကာက္တတ္ဘူးလား။ ေၾကာက္တတ္လွ်င္ သင္သရဲတေစၦရွိသည္ကို ယံုၾကည္၍ၿဖစ္သည္။

သရဲတကယ္မေၾကာက္တတ္ဘူးဆိုေသာသူ တစ္ဦးသာေတြ႕ဖူးသည္။ ဒါေတာင္ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ဖူးၿခင္းမ တဆင့္ခံသာ ၾကားဖူးၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထုိသူသည္ ပင္လယ္ဘူးဖက္က ေဆးရံု၀န္ထမ္းဟုသိရသည္။ သူသည္ သရဲကို လံုး၀မယံု။ ထို႕အတြက္ မည့္သည့္ ေလာင္းေၾကးလုပ္လုပ္ လုပ္ရဲသည္။ ရင္ခြဲရံုတြင္ ေလာင္းေၾကးၿဖင့္ တစ္ေယာက္ထဲအိပ္ၿပသည္။ သခၤ်ိဳင္းသို႕သြားၿပီး ေလာေလာလတ္လတ္ေသထားေသာသူ ၏အုတ္ဂူတြင္ ထံုးသြား၀ိုင္းၿပသည္။ စသၿဖင့္ ေလာင္းေၾကးထပ္တိုင္းသူႏိုင္သည္သာၿဖစ္သည္။ ထူးဆန္းေပစြ။ သူ႕လို စိတ္စြမ္းအင္မ်ိဳး တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ရခ်င္သည္။

တကယ္ေတာ့ သရဲေၾကာက္ မေၾကာက္ ဆိုသည္မွာ လူတစ္ေယာက္၏ စိတ္အေၿခအေနၿဖင့္လည္း ဆိုင္သည္ ဟုထင္ပါသည္။ စိတ္အင္အားၿမင့္မား ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သိပ္မေၾကာက္ပဲ စိတ္အင္အား နိမ့္က် ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ပိုၿပီး ေၾကာက္တတ္သည္ဟုထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလွ်င္ The Ring ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အိပ္ေနက် အိပ္ခန္းတြင္ပင္ ညအိပ္ရသည္မွာ ခပ္လန္႕ လန္႕ ၿဖစ္ေနသည္။ မယံုမရွိပါႏွင့္။ သို႕ေသာ္ ဇာတ္ကားၾကည့္သည္ဆိုသည္မွာ သမန္ကာရွန္ကာမၾကည့္ပဲ ရသခံစားၿပီး တစ္ကားလံုးကို တစ္ ကြက္ မွ မလြတ္တန္း ေသေသခ်ာခ်ာ တစ္ေယာက္တည္းၾကည့္ၾကည့္ပါ။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထိုကဲ့သို႕ ၿဖစ္မည္ဟုထင္ပါသည္။ အကယ္၍ဘာမွ မၿဖစ္ဘူးဆိုလွ်င္ကၽြန္ေတာ္ ထက္ စိတ္အင္အား ပိုေကာင္း သည္ ဟု ခ်ီးက်ဴးပါသည္။

စိတ္အင္အားဆိုမွာ ဘာကိုဆိုလိုသည္းဟုေမးေသာ္ ကၽြန္ေတာ္လည္းေသခ်ာမသိပါ။ စိတ္ပညာရွင္မ်ား ဆိုလွ်င္ေတာ့ေသခ်ာရွင္းၿပ ႏိုင္မည္ထင္ပါသည္။ ဘာသာေရးလုပ္လွ်င္ေတာ့ စိတ္အင္အား ပိုေကာင္းမည္ ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ငယ္ငယ္တုန္းက ေၿပာၾကတာရွိသည္။ ဘာသာေရးလုပ္ တယ္ထား ပါေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ ဘုရားစာရြတ္လို႕ ခရစ္ယာန္သရဲက ေၾကာက္ပါ့မလားဟု ေၿပာတတ္ၾကသည္။ ကၽြန္ ေတာ္ေတာ့ ထိုသို႕ မထင္ပါ။ ဘာသာေရးဆိုသည္မွာ မိမိက တကယ္ယံု ၾကည္လွ်င္ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္ႏွင့္ အနည္းနဲ႕အမ်ားေတာ့ အက်ိဳးရွိမည္ဟုထင္ပါသည္။ တစ္ခုခုကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္လုပ္လွ်င္ စိတ္အင္အား ေကာင္းလာမည္ၿဖစ္သည္။ ဥပမာ ရန္သူကို ကာကြယ္ရန္အတြက္ သင့္မွာ လွံၿဖစ္ေစ၊ဓါးၿဖစ္ေစ၊ ေသနတ္ ၿဖစ္ေစ လက္နက္တစ္ခုခုရွိဖို႕သာလိုပါသည္။ မည္သည့္ လက္နက္မဆို အသံုး၀င္ပါသည္။

ထို႕ေၾကာင့္ တေစၦသရဲနာနဘာ၀ ကိစၥမ်ားသည္ မည္သူကမွ အတိအက် ရွိသည္မရွိဘူးဟု မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ ေသးဘူးဟုထင္ပါသည္။ ပညာရွင္အခ်ိဳ႕ က Research လုပ္ေနေသာလည္း တစ္ကမာၻလံုး အတိုင္းအတာ ၿဖင့္ လက္ခံႏိုင္ေသာ အေၿဖမေပးႏိုင္ေသးပါ။ မည့္သည့္ ဘာသာေရးကမွလည္း တိက်ေသာ ၿငင္း၍မရေသာ အေၿဖမေပးႏိုင္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သင္၏စိတ္၊ ခံယူခ်က္အေပၚမူတည္မည္ဟုထင္ပါသည္။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ

သိၾကားမင္းေပးေသာ ေစတီ ႏွင့္ အရက္သမားဘဇံ

“ေဟ့ေကာင္ဘဇံ မင္းေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မေၿပာစမ္းနဲ႕ကြာ“
“ဟ ငါကဟုတ္လို႕ဟုတ္တယ္ေၿပာတာကြ ဘာမွလိမ္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး မင္းမယံုတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူး“
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေရွ႕ ကြပၿ္ပစ္ေပၚတြင္ ထိုင္ၿပီး ေရေႏြးေသာက္ေနစဥ္တြင္ အိမ္ေရွ႕မွ ၿဖတ္သြားေသာ အရက္ သမားဘဇံႏွင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းႀကီး မူးမူးရူးရူးၿဖင့္စကားမ်ား ေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဤဇာတ္လမ္းကို မေၿပာမွီ ကၽြန္ေတာ့္ႏွင့္ ရြာအေၾကာင္းကို မိတ္ဆက္ေပးပါမွ စာဖတ္သူတို႕ ဇာတ္လမ္း ကိုၿပည့္ၿပည့္၀၀ နား လည္မည္ဟုထင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤရြာ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ေက်ာင္းဆရာ ၿဖစ္ပါသည္။ စာတို ေပ စကေလး ဖတ္ၿပီး အထိုက္အေလွ်ာက္ ဗဟုသုတၿပည့္စံုသၿဖင့္ ရြာခံမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ ကိုု ဆရာေလး ဟု ေခၚၿပီး ေလးစားၾကပါသည္။ ဒီရြာတြင္ ရြာဦးဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ သည္ ၾသဇာ အရွိဆံုး ၿဖစ္သည္။ သူၿပီး လွ်င္ ေဆးဆရာ ေဗဒင္ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း သည္ ၾသဇာ အရွိဆံုးၿဖစ္သည္။ ရြာသူႀကီး ပင္လွ်င္ သူတို႕ ႏွစ္ဦး၏ ၾသဇာကို မလြန္ဆန္၀ံ့ပါေခ်။

ဇာတ္လမ္းမွာ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း၏ အိမ္မက္မွ စေလသည္။ တစ္ရက္ေသာ္ ဆရာႀကီး သည္ ထူးဆန္း ေသာ အိမ္မက္ မက္ၿမင္သည္ဟုဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတကို ေလွ်ာက္တင္ေလသည္။ ထိုအိမ္မက္ ထဲတြင္ ရြာ အေရွ႕ဘက္ ေခ်ာင္းကေလး၏ ေဘးေတာင္ကုန္းတြင္ ေစတီတစ္ဆူ ဘြားကနဲ ေပၚလာသည္။ ထိုေစ တီ ေပၚလာၿပီး ေနာက္ရြာသူရြာသားအားလံုး သည္ အနာေရာဂါမွန္သမွ် ကင္းရွင္းကာ အားလံုး ခ်မ္းသာသုခရ ၾကသည္ဟု ဆိုေလသည္။ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတကလည္း ရြာတြင္ ေစတီတစ္ဆူ တည္ထားကိုးကြယ္ရသည္ဟု အိမ္မက္မက္ၿမင္သည္ ဟုဆို၏။ ထိုေန႕မွ စ၍ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဆရာ ႀကီး ဦးေဆာင္း တႀကိတ္ႀကိတ္ ၿဖင့္ထိုကိစၥကို တိုင္ပင္ႀကေလသည္။ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း အိပ္မက္ မက္ၿမင္ သည္ ဟုဆိုေသာ ေတာင္ကုန္းေလးသို႕ သြားႀကည့္ၾကေလသည္။ ေတာင္ကုန္းေလးမွာ ေတာင္က တုန္း ေလးၿဖစ္၏။ သူတို႕သည္ ထိုေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ေစတီတည္ထားရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး တိုင္ တစ္တုိင္ပင္ ေနရာ သတ္ မွတ္ေသာ အေနၿဖင့္ စိုက္ထားခဲ့သည္။ ထိုေန႕မွ စ၍ ေစတီတည္ထား ရန္ ရံပံုေငြရွာၾကေလသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားသာ မက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မ်ားကပါ အလွဴခံထည့္၀င္ ၾကေလသည္။ ရြာသားမ်ားကလည္း ယံုယံုၾကည္ ၾကည္ ေလးေလးစားစား ၿဖင့္ တတ္အားသမွ် လွဴၾကေလသည္။

တစ္ရက္ေသာ္ ညဦးပိုင္းမွ စၿပီး မိုးသည္း ထန္စြာရြာသြန္းေလသည္။ လွ်ပ္စီးမ်ားလည္းပစ္ မိုးၿခိမ္းသံမွာ လည္း တဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းၿဖင့္ ၿဖစ္သည္။ ထိုညတြင္ပင္ ထိုေတာင္ကုန္း ေပၚရွိ တိုင္ကို မိုးႀကိဳးပစ္ေလသည္။ နံနက္လင္း ေသာ္ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္း တို႕ သြားၾကည့္ၾကရာ ေစတီတည္မည့္ေနရာႏွင့္ သိပ္မေ၀းေသာေနရာတြင္ ၾကက္ဥကဲ့သိုေသာ ေက်ာက္တံုး ကဲ့သို႕ေသာၿဖဴၿဖဴ လံုးလံုး၀န္း၀န္းအရာ ေလးတစ္ခုကို ရြံ႕ေၿမထဲတြင္ တစ္၀က္ၿမဳတ္ေနသည္ကို ထူးဆန္း စြာေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႕က ဤအရာကို မိုႀကိဳးသြားဟုထင္ၾကသည္။ ဆရာႀကီးဦးေဆာင္းက မူ သိၾကား မင္း က ေပးေသာ ဌာပနာဟုဆိုသည္။ ဆရာေတာ္ကလည္း တန္းခိုးႀကီးေသာ ေစတီတစ္ဆူ တည္ရန္နတ္ ေကာင္းနတ္ၿမတ္မ်ား က မစသည္ ဟု တစ္ထစ္ခ်ယံုၾကည္ေနသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ား လည္း ထိုအတိုင္း ပင္ယံုၾကည္ၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဦးေဆာင္းတို႕မွာ ေန႕ခ်င္းညခ်င္းပင္ ႀကီးက်ယ္ၿမင့္ၿမတ္ေသာ သူေတာ္စင္ႀကီးမ်ားကဲ့သို႕ ၿဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
ထိုဌာပနာကို မည္သူမွ မထိရ မကိုင္ရေလေအာင္ ေစတီ မတည္မွီအထိ ၿခံစည္းရိုး ခတ္ထားသည္။ အေစာင့္ပင္ အလွည့္က်ထားေသးသည္။ အၿဖစ္အပ်က္မွာ အထက္ပါ အတိုင္းၿဖစ္ေလ၏။

ဘဇံတို႕၏ အၿငင္းပြားသံ ၾကားသၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္၀င္စားသၿဖင့္
“ေဟ့ေကာင့္ ဘဇံႀကီးတို႕ ဘာၿဖစ္ေနတာတံုး“
“ဟာေက်ာင္းဆရာ ဒီေကာင္ဒီမွာ မေတာ္တေရာ္ေတြေၿပာေနလို႕ဗ်“
ေကာင္းႀကီးက ေၿပာေၿပာဆိုဆို ၿခံထဲသို႕ ၀င္လာေလသည္။ ဘဇံလည္း သူ႕ေနာက္မွ လိုက္လာသည္။ ေကာင္းႀကီးက ဆက္ေၿပာသည္။
“ဒီလိုဆရာေရ ဘဇံက ေၿပာတာ ေစတီရဲ႕ ဌာပနာဆိုတာ မိုးႀကိဳးသြားလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သိၾကားမင္းေပးတာလည္း မဟုတ္ဘူး သူေခ်ာင္းစပ္က ေကာက္လာတဲ့ ေက်ာက္ခဲတဲ့ အလကား ငမူး ငရဲႀကီးေအာင္ သူမ်ား ကုသိုလ္ အရွိန္အ၀ါႀကီးတာ ကို မနာလိုလို႕“
ေကာင္းႀကီးေၿပာတာၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းႀကီးသြားေလသည္။
“ေဟ့ေကာင္ငါက တကယ္ဟုတ္လို႕ေၿပာတာ မူးလို႕ေၿပာတာမဟုတ္ဘူး မင္းက သာမူးေနတာ….“
“ကဲကဲ ေနၾကဦး“ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ဟန္႕လိုက္ရသည္။
“ဘဇံမင္းက ဘာလို႕ အဲဒါကို မင္းေကာက္လာတဲ့ ေက်ာက္တံုးလို႕ ေၿပာတာတံုး သူႀကီး ၾကားသြားရင္ မင္းနာဦးမယ္။ငါ့ကို ေသခ်ာေၿပာၿပ “
“ဆရာေရ အဲဒီေက်ာက္တံုးက ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ာင္းစပ္မွာေရခ်ိဳးၿပီး အၿပန္ေတြ႕လို႕ ေကာက္လာတာ လံုးလံုး ၿဖဴၿဖဴ ေလး လွလို႕ ၊ၿပီးေတာ့ အရက္ေသာက္ၿပီးၿပန္လာေတာ့ ေမွာင္ ေနၿပီ၊ အဲဒီေန႕က ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္ မူးေနတယ္ဆရာရဲ႕“ အမွန္ေတာ့ ဘဇံ မမူးတဲ့ေန႕ မရွိပါ။
သူကဆက္ေၿပာသည္။
“ဆရာလည္း သိတဲ့အတိုင္း အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္က အဲဒီ ေစတီတည္မယ့္ ေတာင္ကုန္းနဲ႕ ဆို တစ္ ေခၚေလာက္ပဲရွိတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ၿမန္ေအာင္ဆိုၿပီး လမ္းအတိုင္းမၿပန္ပဲနဲ႕ အဲဒီေတာက္ကုန္းေပၚက ၿဖတ္ ၿပန္တာ၊ မိုးကလည္းရြာ၊ေမွာင္ကလည္း ေမွာင္ဆိုေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္လည္း ေၾကာက္ၾကာက္ နဲ႕ သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ေနတုန္း အဲဒီ ေစတီတည္မဲ့နားက်ေတာ့ ေခ်ာ္လဲတာပဲ အဲဒါ မနည္း လူးလဲထၿပီး အိမ္ၿပန္လာတာ၊ ေက်ာက္တံုးက အဲဒီမွာ က်က်န္ေနခဲ့တာဆရာ၊ အဲဒါသိၾကား မင္းေပးတဲ့ ေက်ာက္တံုးမဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ ေတာ့္ ေက်ာက္တံုး ဘဇံရဲ႕ ေက်ာက္တံုး“ ဘဇံကမူးမူးႏွင့္ ေအာ္သည္။

“ေနာက္ေန႕မနက္က် ေတာ့ မေန႕က အေသာက္မ်ားသြားတာနဲ႕ မိုးမိထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႕ဆိုေတာ့ ေန႕ခင္းက်မွ အိပ္ရာႏိုးတယ္ ႏိုးေတာ့ မွ အဲဒီေတာင္ကုန္းမွာ လူစုစုေတြ႕လို႕ သြားၾကည့္ေတာ့ ဆရာ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ဆရာ ႀကီး ေဆာင္းတို႕ ဆရာေတာ္တို႕နဲ႕ ရြာသားေတြ ေရာက္ေနၾကၿပီ ေလ။ ေက်ာက္တံုးေလးကို ၿခံ ေတာင္ ခတ္ထားၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း ေၿပာဦးမလို႕ပဲ အနားကပ္ၿပီး ေၿပာမလို႕ရွိေသး တယ္ သူႀကီး က ဘဇံမင္း ဘာလာရွဳပ္တာလဲဆိုၿပီး နားရင္းအုပ္လိုက္လို႕ ဘယ္လိုမွ မေၿပာသာေတာ့ ဒီလိုပဲ မသိသလို ေနလိုက္တာဗ်။“
သူ႕စကားၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက အလံုးႀကီးတတ္လာသည္။ ဒီကိစၥက ေတာ္ရုံတန္ရံုၿပႆနာမဟုတ္။
“မင္းဟာက ဟုတ္ရဲ႕လားကြာ“ ကၽြန္ေတာ္က ေသခ်ာေအာင္ေမးၾကည့္သည္။
“ဆရာမယံုရင္ ေက်ာက္တံုး ေအာက္ကိုလွန္ၾကည့္ ကၽြန္ေတာ္ပ်င္းလို႕ ဓါးနဲ႕ ဘဇံလို႕ ၿခစ္ထားတာရွိတယ္“
ဘဇံကေတာ့ အေသအခ်ာေၿပာသည္။ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ ဒီကိစၥေသခ်ာခဲ့လွ်င္ ဆရာေတာ္ ႀကီးႏွင့္ ဆရာႀကီး ဦးေဆာင္းမွာ ေခါင္းေဖာ္ရဲေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ခဲ့ေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွ ရြာသူရြာသားမ်ား မည္သို႕ၿဖစ္သြားမည္နည္း။ ဘဇံအတြက္ လည္း ေကာင္းမည္မဟုတ္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္သက္ၿပင္းခ်မိသည္။
ေကာင္းႀကီးက၀င္ေၿပာသည္။
“မင္းေၿပာတာေတာ့ ငါမယံုဘူးဘဇံ“
“မင္းမယံုရင္ ေက်ာက္တံုးကို သြားလွန္ၾကည့္ပါလား“
“ဟၾကည့္လို႕မွ မရတာ သူႀကီးက ငါ့ကုိသတ္မွတ္ေပါ့ သူႀကီးမသတ္ခင္ အနားကရြာသားေတြ ၀ိုင္း ရိုက္ တာ နဲ႕ေသမွာ“
ေကာင္းႀကီးကပဲဆက္ေၿပာသည္။

“ဆရာကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘဇံေၿပာတာမယံုဘူး ဒီေကာင္အရင္က လည္း ဒီလို မဟုတ္တရုတ္ဇာတ္ လမ္း ေတြ ထြင္ဘူးတယ္။ အဲဒါထားပါေတာ့ ဘာလိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ဒီေနရာမွာ ေစတီၿဖစ္သြားရင္ ရြားသားေတြ အတြက္ အက်ိဳးရွိတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာမွာ ေစတီမွ မရွိပဲ။ ေစတီတည္ေတာ့ လည္း ဒီလို တန္ခိုး ႀကီးေစတီ ရေတာ့ ဒီပတ္၀န္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာက နာမည္ရတယ္ဗ်။“
ကၽြန္ေတာ္ကဘဇံႏွင့္ ေကာင္းႀကီးကို ၀င္ေၿပာရသည္။
“ကဲကဲ ေဟ့ေကာင္ေတြ ဒီကိစၥဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မသိေစနဲ႕ဦးဟုတ္ၿပီလား ငါစဥ္းစား ၾကည့္ လိုက္ ဦးမယ္။ မင္းတို႕ ကတိေပးရင္ ငါ အရက္ဖိုးေပးလိုက္မယ္“ ဟုဆိုကာ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ထံမွ ကတိေတာင္းၿပီး အရက္ဖိုးေပးလိုက္ေလသည္။ ေကာင္းႀကီးေၿပာသည္မွာ လည္းဟုတ္သည္။ ရြာသားေတြက ဤေစတီအတြက္ ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးထားသည္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ ထားသည္။ ဘဇံေၿပာသလိုသာ ၿဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ ဒီရြာသည္ လည္း ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေလွာင္ေၿပာင္ခံရေတာ့ မည္ၿဖစ္သည္။ သူတို႕ ၏ယံုၾကည္မႈ႕ ကို ပ်က္ရယ္ၿပဳလိုက္သလိုၿဖစ္ေပလိမ့္ မည္။

ေန႕ခင္းပိုင္းေလာက္ၾကမွ ထိုေတာင္ကုန္းဆီသို႕ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းတြင္ ရြာေတာင္ပိုင္း မွ မေအးၿမႏွင့္ေတြ႕သည္။ သူက

“ဆရာ ေတာင္ကုန္းကိုသြားမလို႕လား“
“ဟုတ္ပါ့ ဒါနဲ႕ ညည္းအေမေရာေနေကာင္းလား“
မေအးၿမအေမသည္ မေအးၿမတို႕ အေဖသူ႕ ခင္ပြန္းဆံုးသြားကတည္း က စိတ္အနည္းငယ္ ေနာက္သြား ခဲ့သည္။ ရူးေတာ့ မရူးပါ။ တစ္ေယာက္ထဲစကားေၿပာေၿပာေနၿခင္းၿဖစ္သည္။ မေအးၿမက ေၿဖသည္။
“ေကာင္းတယ္ဆရာ ဌာပနာ ေပၚလာၿပီးကတည္းက ေခၚသြားၿပီးသြားဖူးတာ အခု အေမက ဌာပနာကို အရမ္းယံုၿပီး အဲဒီမွာ ပုတီးစိတ္ တရားထိုင္နဲ႕ အရင္နီးပါး ၿပန္ေကာင္းလာၿပီးဆရာ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးတို႕ ဆရာႀကီးဦးေဆာင္းတို႕ ေက်းဇူးပါပဲ“
ကၽြန္ေတာ္ မေအးၿမ၏ အေၿဖစကားေၾကာင့္ ရင္ေလးသြားသည္။ ဘဇံေၿပာတာမ်ားဟုတ္ေနခဲ့လွ်င္။ သို႕ေသာ္ ဘဇံက အမူးသမား သိပ္ေတာ့ မယံုရ။
ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ကုန္းသို႕ ေရာက္သည့္ အခ်ိန္သည္ ေန႕ခင္းၿဖစ္သၿဖင့္ လူသိပ္မရွိေသး။ အၿခားအခ်ိန္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ ရြာမွလူမ်ား၊ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က လူမ်ားၿဖင့္ စည္းကားလွေလသည္။
ထုိေက်ာက္တံုး ကို အမိုးႏွင့္ အကာႏွင့္ လုပ္ထားသည္။ ဌာပနာကို မည္သူမွ ကိုင္ခြင့္မရ။ နီးနီးကပ္ကပ္ ပင္ ၾကည့္ရွဳ႕၍မရ ေစရန္ အေသအခ်ာ ကာထားေလ သည္။ လူမ်ားကန္ေတာ့ လို႕ရရန္ ဖ်ာလည္းခင္း ထား ေလ ၏။ အေမႊးတိုင္ ဖေယာင္းတိုင္၊ ဆြမ္း၊ေရခ်မ္း၊ ပန္းစီးမ်ားလည္း ေၿမာက္မ်ားစြာ လွဴဒါန္းထားသည္ ကိုေတြ႕ရသည္။ ဤေက်ာက္တံုးကို ငံုၿပီးေစတီတည္မည္ဟု သိရသည္။
ယခုမူ သူႀကီးအေစာင့္ခ်ထားေသာ ကာလသားသံုးေယာက္သာ ရွိသည္ ။ႏွစ္ေယာက္မွာ အနီးရွိဖ်ာေပၚတြင္ အိပ္ေနၿပီး တစ္ေယာက္မွာ ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္တံုးကို လွန္ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္ လိုက္ သည္။ ဒီကိစၥက လြယ္ေတာ့ မလြယ္လွ တစ္စံုတစ္ဦးသိသြားပါ က ကၽြန္ေတာ္ ဒီပတ္၀န္းက်င္တြင္ ဆက္လက္ေနထိုင္ဖို႕ခဲယဥ္းသြားႏိုင္သည္။ အကယ္၍ဘဇံေၿပာသလိုမွန္ ေနခဲ့လွ်င္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ဘာ လုပ္မည္နည္း။ ဘဇံေၿပာသည့္ ေက်ာက္တံုးကို ဓါးၿဖင့္ ၿခစ္ထားသည့္ ေနရာသည္ ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕ရမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေက်ာက္တံုးသည္ရြံ႕ ေၿမထဲတြင္ တစ္၀က္ ၿမဳတ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လွ်င္ လည္း ကမန္းကတန္းသာ ၾကည့္ရမည္ဆိုေတာ့ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာလွ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ဖို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ကၽြန္ေတာ္က ေဆးလိပ္ဖြာေန ေသာကာလသားတစ္ေယာက္ကို
“ေရာ့ကြာ ေဒၚေဖာ့ဆိုင္မွာ ေဆးလိပ္သြား၀ယ္စမ္း ငါဒီမွာ ၀တ္ၿပဳလိုက္ဦးမယ္ မင္းတို႕ဖို႕ေရာ၀ယ္ခဲ့“ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေပးၿပီး လြတ္လိုက္ေလသည္။ သူထြက္သြားမွ ေဘးဘီကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိဘူးဆို တာေသခ်ာမွ အကာကေလးကို ေက်ာ္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာက္တံုးကို လွန္ၾကည့္ၿပီး ေနရာတက်ခ်ၿပန္ ခ်ထားလိုက္ေလသည္။


ကၽြန္ေတာ္ ဘဇံေၿပာသလိုေတြ႕ခဲ့သလား ဟု စာဖတ္သူမိတ္ေဆြ အေနနဲ႕ သိခ်င္ပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဤ ကိစၥသည္ ရြာသားေတြ အတြက္ လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ဦးေဆာင္း အတြက္လည္း အက်ိဳးမရွီ၊ ဘဇံအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ ယုတ္အစြဆံုး ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ လည္း အက်ိဳး မရွိဟု ယံုၾကည္သၿဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏုတ္ပိတ္ေနဖို႕ ဆံုးၿဖတ္လိုက္ပါသည္။

စာႀကြင္း။ ေစတီအတြက္ ရံပံုေငြ မၾကာမွီလံုေလာက္သြားၿပီး ေစတီစတင္ တည္ေဆာက္ရာ ေနာက္ႏွစ္လ အၾကာတြင္ ဘုရားပြဲ လုပ္ၿပီး ေစတီကို စတင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါသည္။ ေစတီ၏ အမည္မွာ သိၾကားေပး ေစတီ ဟုတြင္သည္ ဟုသိရပါသည္။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ

ေဗဒင္ လကၡဏာ

ေဗဒင္ လကၡဏာနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဆရာဦးေအာင္သင္း ေၿပာခဲ့ဖူးတာေလး သတိရလို႕ပါ။ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေဗဒင္တို႕ လကၡဏာတို႕ဆိုတာ ဒါၿဖစ္ကိုၿဖစ္ရမယ္လို႕ ေဟာတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူက ၿဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကိုပဲ ေၿပာတာတဲ့။ ဥပမာ ဒီလမ္းကတည့္တည့္သြား လမ္းဆံုးရင္ ရြာကို ေရာက္မယ္ဆိုတာက ဒီလမ္းကသြားတဲ့ သူတိုင္းအဲဒီရြာကို ေရာက္မယ္လို႕ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလမ္းက ေတာ့ရြာကို ဦးတည္ေနတယ္ ေရာက္မေရာက္ဆိုတာကေတာ့ သြားတဲ့သူအေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႕ ဆိုလိုတာတဲ့။

လကၡဏာဆိုရင္လည္း အဲလိုပဲ။ ဒီလို အေရးအေၾကာင္းရွိတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒါမ်ိဳး ၿဖစ္တတ္တယ္ လို႕ ေဟာတယ္ဆိုပါဆို႕။ အဲဒါက ၿဖစ္ကို ၿဖစ္ရမယ္လို႕ ေဟာတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေဟာတဲ့ အတိုင္း ၿဖစ္မၿဖစ္ဆိုတာက ကာယကံရွင္ေပၚမွာလည္း မူတည္ပါသတဲ့။ ေဗဒင္လည္း အဲလိုပါပဲတဲ့။မွန္၏ မမွန္၏ ယံု၏ မယံု၏ ဆိုတာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ပုဂၢလိက ခံစားခ်က္အေပၚမွာ မူတည္မွာပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြစဥ္းစားမိရင္ ဆရာေဆြမင္း ဓႏုၿဖဴရဲ႕ တြတ္ပီကာတြန္းေလးတစ္ခု သြားသတိရမိတယ္။ ကာတြန္းထဲမွာ ဦးတြတ္ပီတို႕ရဲ႕ ႀကံဳတိုင္းရြာနဲ႕ တၿခားရြာတစ္ရြာ ေဘာလံုး ခ်ိန္း ကန္ၾကတာေပါ့။ ႀကံဳတိုင္းရြာဘက္မွာက ေဗဒင္ဆရာလား ဘာလားမသိဘူး တစ္ေယာက္က အခါေတာ္ ေပးသတဲ့။ အဲဒီ အခါေတာ္ေပးဆရာက ဂိုးတိုင္မွာ အင္းခ်ထားတယ္တဲ့။ သူကၿပီးေတာ့ ဂိုးသမားကို ေသခ်ာမွာထားတယ္ ေဘာလံုးက အလယ္စည္းကို ေက်ာ္လာၿပီး ကိုယ့္ဘက္ကို ေရာက္လာရင္ ဂိုးတိုင္ကို ဖေနာင့္နဲ႕ သံုးခ်က္သြားေပါက္။ အဲဒါမွ ဂိုးမ၀င္မွာတဲ့။ ဂိုးသမားလည္း အဲဒီဆရာေၿပာတဲ့ အတိုင္း ေဘာလံုးဒီဘက္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဂိုးတိုင္ကို ဖေနာင့္နဲ႕ သြားေပါက္ေနတံုး ဟိုဘက္အသင္းက ကန္လိုက္တာ ဖမ္းခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပဲ ဂိုးသြားပါေလေရာတဲ့။


ေဗဒင္တို႕ လကၡဏာတို႕ဆိုတာ ပညာရပ္တစ္ခုအေနနဲ႕ ေတာ့ ရွိမွာပါ။ အဲဒီပညာရပ္ကို ယံုၾကည္လက္ခံပံု အေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးရွိမရွိဆိုတာ ကြာၿခားမွာပါ။ ဆရာေတာ္အရွင္ဧသိက ဆိုထားသလို က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္တဲ့ သံုးသပ္ခ်က္မ်ိဳးကို ရွဳ႕ၿမင္တတ္ဖို႕လိုပါတယ္။ ဥပမာ ဒီႏွစ္မိုး ေခါင္သည္ ထို႕ေၾကာင့္ စပါးအထြက္နည္းလိမ့္မည္။ အဲလိုမ်ိဳးေပါ့။

က်ိဳးေၾကာင္း မဆီေလွ်ာ္တာေတြလည္း ၾကားဖူးပါတယ္။ ဟိုးအရင္က သတင္းတစ္ခုထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ ကံပြင့္ေအာင္လို႕ ကံပြင့္ အေမႊးတိုင္ တစ္ထုတ္ ၀ယ္ထြန္းလိုက္တာ အိမ္ပါမီးေလာင္သြားေရာတဲ့။ အိမ္မီးေလာင္တာကေတာ့ မေတာ္တဆ ၿဖစ္တာပါ။ ေၿပာခ်င္တာက အစကတည္းက က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္မႈ႕ မရွိတာကို ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ကံေကာင္းခ်င္လို႕ ဘာသာေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ကက်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ႏိုင္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဥပမာ တရားထိုင္တယ္ဆိုပါေတာ့။ (တရားထိုင္လွ်င္ကံေကာင္းသည္ ဟု မဆိုလိုပါ ဥပမာေပးၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္) တရားထိုင္လို႕ ကိုယ္ဆီကို ေကာင္းတဲ့ ကံႀကီးက ၀ုန္းခနဲ ေရာက္လာတာလို႕ မထင္ပါဘူး။ တရားထိုင္တဲ့ အတြက္ အဲဒီလူရဲ႕ စိတ္ဟာ အနည္းနဲ႕ အမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းေနမယ္၊ မ်က္ႏွာမွာလည္း အဲဒီ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ႕ ဟာ အနည္းနဲ႕ အမ်ားဆိုသလို ေပၚလြင္ေနမယ္၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ အတြက္ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္သမွ်ေတြက မွန္ကန္ဖို႕ မ်ားေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကံေကာင္းၿခင္းဆိုတာက သူ႕ဆီကို အလိုလိုေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

ေဗဒင္ေမးၿပီး ယၾတာေခ်တာက သိပ္ေတာ့ သဘာ၀က်တယ္လို႕ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ဥပမာ ေဗဒင္က သေၿပပန္း သံုးခက္ ဘုရားတင္ခိုင္းတယ္ဆိုပါစို႕။ အဲဒီလူက ယံုယံုၾကည္ၾကည္ နဲ႕ တင္လိုက္လို႕ စိတ္ဓါတ္ ခြန္အား တစ္ခ်ိဳ႕ ရသြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕ အတြက္ အဲဒီ ယၾတာက အနည္းနဲ႕ အမ်ားေတာ့ အက်ိဳးရွိမွာပါ။အဲဒါေၾကာင့္ ေကာင္း၏ မေကာင္း၏ အက်ိဳးရွိ၏ မရွိ၏ ဆိုတာက ခံယူတဲ့ သူအေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဗဒင္ တို႕ လကၡဏာ တို႕ကို ယံုလား မယံုဘူးလားလို႕ ေမးရင္ေတာ့ ယံုတယ္ မယံုဘူးမေၿဖပဲနဲ႕ မသိဘူးလို႕ ပဲ ေၿဖရပါလိမ့္မယ္။ မသိပဲနဲ႕ ယံုမယံု ဆံုးၿဖတ္လို႕ မွ မရပဲနဲ႕ကိုး။

မိုးတိမ္ညိဳ
May 2009

Butterfly effect ႏွင့္ အေၾကာင္းအက်ိဳး

Butterfly effect ဆိုတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ သီအိုရီတစ္ခုေပါ့။ ကမာၻ႕တစ္ဖက္ၿခမ္းမွာ လိပ္ၿပာေတာင္ပံခတ္ တဲ့ အၿဖစ္ဟာ အၿခားတစ္ဖက္မွာ ဆိုင္ကလုန္း မုန္တိုင္းႀကီး တစ္ခုတိုက္ႏိုင္သည္ ဟု ဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္သည္ ဟု ဖတ္ဖူးပါသည္။ ဤသို႕ဆိုလွ်င္ ေအာက္ပါအေၾကာင္းအရာကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။

“ေၿမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံပစ္လြတ္ၿခင္းေၾကာင့္ လိႈင္သာယာ မီးကြက္ေစ်းအနီးမွ ဆိုက္ကားဆရာတစ္ဦး ေၿခေထာက္က်ိဳးသြားၿခင္း”

အထက္ပါေခါင္းစဥ္ကို ၿမန္မာႏိုင္ငံရွိဂ်ာနယ္တစ္ခုတြင္ ေတြ႕လိုက္ရလွ်င္ မိတ္ေဆြ ၿပံဳးေကာင္းၿပံဳးလိမ့္မည္။ ဘာဆိုင္လို႕တုန္းကြာဟု မွတ္ခ်က္ခ်ခ်င္ ခ်လိမ့္မည္။ ရွင္းပါမည္။ ဆႏၵ မေစာပါႏွင့္ဦး။ အၿဖစ္က ဤသို႕ ၿဖစ္ေလသည္။ ေၿမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံလြတ္သည့္ သတင္း ယေန႕ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ ပါလာေလသည္။ ဆိုက္ကားစီးသူတစ္ဦးမွ ထိုဂ်ာနယ္ကို ၀ယ္လာၿပီး ဆိုက္ကားေပၚတြင္ လွန္ေလွာ ဖတ္ရွဳ႕ေနေလသည္။ ထိုသတင္းကို အေရာက္တြင္ ခရီးသည္က ဆိုက္ကားဆရာအား “ဟာ ေၿမာက္ကိုးရီး ယားကေတာ့ ဒံုးပ်ံလြတ္လိုက္ၿပီတဲ့“ ဟုေၿပာရာ ဆိုက္ကားဆရာက ဟုတ္လားဟု ဆိုကာ ဂ်ာနယ္ကို စိတ္၀င္တစား ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ လမ္းတစ္ဖက္မွ ေကြ႕လာေသာ ကားတစ္စီးကို ဆိုက္ကားဆရာ သတိမထားမိၿဖစ္သြားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုကားႏွင့္ မလြတ္ပဲ ဆိုက္ကားႏွင့္ ပြတ္ဆြဲမိသြားကာ ဆိုက္ကားမွာ ေၿမာင္းထဲသို႕ထိုးက်ကာ ဆိုက္ကားဆရာ ေၿခတစ္ဖက္က်ိဳးသြားေလသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေၿမာက္ကိုရီးယားမွ ဒံုးပ်ံလြတ္ေသာေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဆရာ ေၿခက်ိဳးသြားသည္ ဟု ဆိုလွ်င္ လြန္မည္ မထင္ပါ။

မိတ္ေဆြကေတာ့ ကတ္သီးကက္သတ္ဗ်ာဟု ထင္ခ်င္ထင္ပါလိမ့္မည္။ ဤကိစၥႏွစ္ခုသည္ တိုက္ရိုက္ မဆိုင္ေသာ္လည္း ဆိုင္သည္ဟု ေၿပာလို႕ရပါသည္။ အကယ္၍ ေၿမာက္ကိုရီးယားက ဒံုးပ်ံမလြတ္ခဲ့လွ်င္ ခရီးသည္က ဂ်ာနယ္ မ၀ယ္ခဲ့လွ်င္ ခရီးသည္က ဂ်ာနယ္ထဲမွ သတင္းဖတ္ၿပစဥ္ ဆိုက္ကားဆရာက စိတ္၀င္စားမႈ႕ မရွိခဲ့လွ်င္ ထိုကဲ့သို႕ ေၿခက်ိဳးမည္ မဟုတ္ပါ။ အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာ (causes) တိုက္ဆိုင္၍ အက်ိဳး (effect) တစ္ခုၿဖစ္လာရၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာထဲမွ တစ္ခုခုသည္ မၿဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထိုအက်ိဳးလည္း ၿဖစ္လာမည္ မဟုတ္ဟု ထင္ပါသည္။

ရုရွစာေရးဆရာႀကီး လီယိုေတာ္စထိြဳင္း၏ စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၀တၳဳထဲတြင္ ေဖာ္ၿပခဲ့သလို အၿဖစ္အပ်က္ႀကီး တစ္ခုသည္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အၿဖစ္အပ်က္ အေသးေလးမ်ား စုေပါင္းၿပီး ၿဖစ္ေပၚလာသည္ ဟု ဆိုရမည္ ၿဖစ္ေလသည္။အေၾကာင္း (cause) ေၾကာင့္အက်ိဳး (effect) ၿဖစ္သည္ဆိုသည္မွာ လည္းထိုသေဘာမ်ိဳးပင္ ၿဖစ္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ဒီအေၾကာင္း (cause) ေၾကာင့္ ဒီအက်ိဳး (effect) ၿဖစ္သည္ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ မရိုးရွင္းပဲ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ အက်ိဳးတစ္ခုၿဖစ္သည္။ ထိုၿဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးသည္လည္း ေနာက္ထပ္အက်ိဳးတစ္ခုၿဖစ္ေစရန္ စုေပါင္းေသာ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုထဲ တြင္ ၿပန္လည္ပါ၀င္သြားမည္ဟု ယူဆပါသည္။

ဥပမာတစ္ခု စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္ဗ်ာ။ ေမာင္ၿဖဴသည္ ကုမၼဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္ရေလသည္။ သူအလုပ္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းမွာ သူေဌးႏွင့္ သူ႕၏ဖခင္သည္ ယခင္က မေတာ္တဆသိကၽြမ္းဖူးၿခင္း ေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ သူတို႕ဖခင္ႏွင့္ထိုသူေဌးသည္ ရန္ကုန္မွမႏၱေလးသို႕သြားေသာ ကားေပၚတြင္ ခံုခ်င္းကပ္လွ်က္ထိုင္မိေသာေၾကာင့္ သိကၽြမ္းလာခဲ့ၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႕ဆိုလွ်င္ ေမာင္ၿဖဴ၏အေဖ ထို ခရီးစဥ္ကို မသြားလွ်င္ ေမာင္ၿဖဴထိုအလုပ္ကိုရရန္ မေသခ်ာ။ ထိုခရီးစဥ္ကိုသြားရန္ လက္မွတ္၀ယ္ခဲ့ေသာ ေမာင္ၿဖဴအေဖ၏ တပည့္သည္ လက္မွတ္ကို ေမွာင္ခိုမွ မ၀ယ္ေပးခဲ့လွ်င္ ထိုေန႕က ေမာင္ၿဖဴ၏ အေဖသြားၿဖစ္မည္ မဟုတ္သၿဖင့္ ထိုသူေဌးႏွင့္ ရင္းႏွီးရန္ အခြင့္အေရးရမည္ မဟုတ္။ ေမာင္ၿဖဴလည္း မလုပ္ရမည္ မဟုတ္သၿဖင့္ ေမာင္ၿဖဴ အေဖ၏ တပည့္ေလးကလည္း ေမာင္ၿဖဴအလုပ္ရဖို႕ အေရးႀကီးေလသည္။ ဒါတင္မကေသးပါ။ ဆက္ၿပီးစဥ္းစားလိုပါေသးလွ်င္ ထိုေန႕က ေမွာင္ခိုလက္ မွတ္ေရာင္းသူသည္ မဂၤလာေဆာင္တစ္ခုကို မသြားပဲအလုပ္ဆင္းသၿဖင့္ ထိုလက္မွတ္ကို ၀ယ္ႏိုင္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ထိုသို႕စဥ္းစားလွ်င္ ေမွာင္ခိုလက္မွတ္ေရာင္းသူသည္လည္း အေရးပါေသာေနရာတြင္ ရွိေနၿပန္ပါသည္။ ထိုသို႕ မသြားၿဖစ္ရသည္ အေၾကာင္းအရင္မွာ သူ႕မိန္းမကမသြားလို႕၍ၿဖစ္သည္ ဟုဆိုလွ်င္ ထိုသူ၏မိန္းမသည္လည္း အေရးႀကီးေသာ ေနရာတစ္ခုတြင္ပါလာၿပန္ပါသည္။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ ဆက္စဥ္းစားလွ်င္ၿပီးေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ မည္သည့္ အၿဖစ္အပ်က္ တစ္ခုအတြက္မဆို ထိုအၿဖစ္ အပ်က္ကို ၿဖစ္ေစႏိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာေလးအားလံုးက အေရးႀကီးသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။

Butterfly effect ဆိုသည္မွာလည္း ထိုသေဘာမ်ိဳးခပ္ဆင္ဆင္သာ ၿဖစ္သည္ဟု ယူဆပါသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္အပါအ၀င္ အာဇာနည္မ်ားလုပ္ႀကံခံရပံုကို အနည္းငယ္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ တၿခားကိစၥမ်ားကို မစဥ္းစားပဲ ရိုးရိုးေလး စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါစို႕။ အကယ္၍ လူတစ္ေယာက္ (လုပ္ႀကံေသနတ္ပစ္သူ) ၏လက္ညိႈးေလးတစ္ေခ်ာင္း ေကြးလိုက္ၿခင္းေၾကာင့္ လူေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ အတိဒုကၡေရာက္ရသည္ ဟုဆိုလွ်င္ေကာ။ ရာႏုန္းၿပည့္ မွန္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း မွားသည္ဟု ေတာ့မၿငင္းႏိုင္ဟု ထင္ပါသည္။


ၿပီးေတာ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံက ၿပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္း။ ၿပည္တြင္းစစ္ကို ပညာရွင္မ်ားက မည္သူ႕ေၾကာင့္ မည္၀ါေၾကာင့္ မည္သူက အဓိက တရားခံ မည့္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ စသည္ၿဖင့္ ရွဳ႕ေထာင့္မ်ိဳးစံုမွ ေထာက္ၿပေဆြးေႏြးၾကပါသည္။ သူတို႕လည္း သူတို႕အယူအဆအရ မွန္ၾကပါလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆအရေတာ့ ၿမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုးႏွင့္ ၿမန္မာႏိုင္ငံ ႏွင့္ ပတ္သက္ေနေသာသူ အားလံုး၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အားလံုးသည္ (ေသးသည္ၿဖစ္ေစ ႀကီးသည္ ၿဖစ္ေစ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဆိုင္သည္ ၿဖစ္ေစ မဆိုင္သည္ ၿဖစ္ေစ) သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ ၿပည္တြင္းစစ္ ၿဖစ္ရန္ အေၾကာင္းမ်ား(causes) ထဲတြင္ ပါ၀င္မည္ ဟုယူဆပါသည္။ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုႏွင့္ တစ္ခုေတာ့ ပါ၀င္မႈ႕ ပမာဏၿခင္းေတာ့ တူႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါေခ်။ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာမ်ားကအဓိကေၾကာင္းမ်ားၿဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေသာ ေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ သာမည အေၾကာင္းအရာမ်ား ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ အေၾကာင္းအရာတိုင္းသည္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူေတာ့ အေရးပါမည္သာၿဖစ္ပါသည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုေသာ္ သဘာ၀ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အားလံုးကို မွတ္တမ္းတင္ထားပါသည္။ ေကာင္းသည္ၿဖစ္ေစဆိုးသည္ၿဖစ္ေစ ထိုအေၾကာင္း (cause) တစ္ခုသည္ သက္ေရာက္မႈ႕ (effect) တစ္ခု ခုေတာ့ မလြဲမေသြရွိပါသည္။ သင္ေကာင္းတာလုပ္ေသာ္လည္း ဆိုးေသာသက္ေရာက္မႈ႕လည္း ရွိႏိုင္သလို သင္မဟုတ္တာလုပ္ေသာလည္း ေကာင္းေသာသက္ေရာက္မႈ႕လည္း ၿဖစ္ႏိုင္ေနေသးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ သက္ေရာက္မႈ႕ (effect) တိုင္းသည္ သင္၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္ တစ္ခုထဲေၾကာင့္ မဟုတ္ပဲ သန္းေပါင္မ်ားစြားေသာ္ အေၾကာင္းမ်ား (causes) ေၾကာင့္ ၿဖစ္ေပၚလာရၿခင္း ၿဖစ္ေလသည္။ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ပတ္၀န္းက်င္ရွိအေၾကာင္းအရာမ်ားအားလံုးသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ တိုက္ရိုက္ၿဖစ္ေစသြယ္၀ုိက္၍ ၿဖစ္ေစသက္ဆိုင္ေနပါသည္။ မည္သည့္အရာကိုမွ လွ်စ္လွ်ဴရွဳ႕လို႕ မရပါေခ်။မည္သို႕ပင္ၿဖစ္ေစကာမူ ေကာင္းသည့္ အေၾကာင္းမ်ားလုပ္လွ်င္ ေကာင္းေသာ အက်ိဳးမ်ားၿဖစ္ေပၚလာဖို႕ မ်ားၿပီး မေကာင္းသည့္ အေၾကာင္းမ်ားလုပ္လွ်င္ မေကာင္းေသာ အက်ိဳးမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာဖို႕မ်ားမည္ ဆိုသည္မွာ ေၿမႀကီးလက္ခက္ မလြဲပါေခ်။

“သင္ၿပဳလုပ္ေသာ အေၾကာင္းကိစၥတစ္ခု (ေသးသည္ၿဖစ္ေစ ႀကီးသည္ၿဖစ္ေစ) အတြက္ အက်ိဳးသက္ ေရာက္မႈ႕တစ္ခုခု မလြဲမေသရွိေနမည္ ၿဖစ္ပါသည္”

မွတ္ခ်က္။ အခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ဆရာမင္းသိခၤ၏ စာတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ကိုးကားပါသည္။

မိုးတိမ္ညိဳ
May,2009

ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္

ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ခုမွာ ေနတုန္းက ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလး တစ္ခုပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ မိဘေတြက အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြဆိုေတာ့ နယ္တကာလွည့္ၿပီး မၾကာခဏေၿပာင္း ေရြ႕ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အလြန္ေခါင္တဲ့ ေတာၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ကို ေၿပာင္းရပါတယ္။ ေခါင္သမွ တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွ အိမ္ေၿခက ရာဂဏန္း။ ကားဆိုလို႕ ေတာသူေဌးတစ္ေယာက္ ပိုင္တဲ့ဂ်စ္ကား တစ္စီးရယ္၊ ဟီးႏိုးကားႀကီး ႏွစ္စီးရယ္ မီးသတ္ကား တစ္စီးရယ္ပဲ ရွိတာဗ်ာ။ ၿမိဳ႕ႀကီးသြား ခ်င္ရင္ အဲဒီ ဟီးႏိုးကား ေတြ ထြက္တဲ့ရက္ ကိုပဲ ေစာင့္ စီးရတာ။ ကတၱရာလမ္းက တစ္လမ္းပဲရွိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က မူလတန္း။ အဲဒီ ၿမိဳ႕နယ္မွာ တစ္ခါေတာ့ ပန္းခ်ီၿပိဳင္ပြဲလုပ္တယ္။ မူလတန္း အဆင့္ လဲ ပါတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းေလးက ဆရာမေတြက သူတို႕ အတန္းက ေက်ာင္းသား တိုင္းကို ပန္းခ်ီတစ္ပံု စီဆြဲယူလာဖို႕ ေၿပာတယ္။ အဲဒီ အထဲက ပံုဆြဲေကာင္း တဲ့ သူကိုမွ ၿပိဳင္ပြဲကို ပို႕မယ္ေပါ့ေလ။ အဲလို စီစဥ္ထားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေခါင္းစဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ ရည္မွန္းခ်က္ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒါနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ပဲ။ အဲဒီ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အဲဒါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတြလည္း ကိုယ္စိတ္ထဲရွိတာ ဆြဲႀကတာ ေပါ့။ ခဲတံနဲ႕ ပဲဆြဲတာပါ။ ႀကံဳတံုး ႀကြားရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ သုညပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲတာက ေလယာဥ္မႈးပံုနဲ႕ ေလယာဥ္ပံု။ ရုတ္တရက္ၾကည့္ ရင္ ေလယာဥ္က ငွက္ေပ်ာတံုးႀကီးနဲ႕ တူေနသ လိုပဲ။ (ဒါက အခုမွ ေတြးမိတာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဟုတ္ေပါ့)

ေက်ာင္းကိုယူသြား ၿပီးၿပတဲ့ ေန႕က်ေတာ့ အသီးအသီး ပံုေလးေတြဆြဲယူလာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ေတာ့ ပံုဆြဲမဆိုး ဘူးဗ်။ သူကသေဘာၤ ကပၸတိန္ပံု။ သေဘၤာတစ္စင္းပံုနဲ႕ ပင္လယ္ၿပင္ႀကီး လည္းပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္လွတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒါေပမယ့္ ေရြးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရြးတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ပံုကို ၾကည့္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဆြဲတဲ့။ ဟင္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္” ဆိုၿပီးေတာ့ ခဏေတာ့ ေတြးမိေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လဲ ကေလး ဆိုေတာ့ ေမ့ေမ့ ေပ်ာက္ေပ်ာက္ပါပဲ။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတာ့ ဆုရဖို႕ေနေနသာသာ အညံ့ဆံုး စာရင္းထဲ မပါတာ ကံေကာင္းဗ်ာ။ ပံုဆြဲပညာမွာ သုညပဲရွိတဲ့သူကို ဆြဲခုိင္းေတာ့ ဒီလိုပဲေန မွာေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ႀကီးမွ ၿပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဆရာမေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႕ေရြးတာလဲဆိုေတာ့ ဟိုပံု တစ္ကယ္ ဆြဲတတ္တဲ့ ေကာင္ေလး က အနားကရြာက၊ ကၽြန္ေတာ္က်ေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက အရာရွိရဲ႕ သား။ ပိုက္ဆံလည္း သူတို႕ထက္ေတာ့ တတ္ႏိုင္ မေပါ့ဗ်ာ။ ေရာင္စံုခဲတံေတြ ဘာေတြက်ေတာ့ အဲဒီ ေကာင္ေလးရဲ႕ မိဘေတြက မ၀ယ္ေပး ႏိုင္ဘူးေလ။ ေက်ာင္းက ရံပံုေငြလည္း မရွိဘူး ထင္တယ္။ ဆရာမေတြလည္း မစိုက္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ အရာရွိသားဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာရခ်င္ တာလည္း ပါခ်င္ ပါမွာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သူတို႕ ကအဲလိုေတြးၿပီးေရြးလိုက္ေတာ့ ဘာၿဖစ္သြားသလဲ။ တစ္ကယ္ေတာ္တဲ့ ေကာင္က ၿမဳတ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို ငေၿမာက္ ငေၿခာက္က သြားေၿဖေတာ့ ၀က္၀က္ကြဲေရာ။ (၀က္၀က္ကြဲ ရွံဳးတာကို ေၿပာတာပါ)

ကၽြန္ေတာ္က “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္”လို႕ ေတြးမိသလို အဲဒီေက်ာင္းသားေလးကလဲ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္” လို႕ ေတြးမိမွာ အမွန္ပါပဲ။

အခုေတာ့လဲ အဲဒီ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္”ဆိုတာေတြကို အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာေတြ႕ရေတာ့ ရိုးသလို ေတာင္ ၿဖစ္ေနပါ ၿပီဗ်ာ။
မွတ္ခ်က္။ “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လိုပါလိမ့္” ဆိုသည္မွာ ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္း၏ တစ္သက္တာ မွတ္တမ္းႏွင့္ အေတြးအေခၚ မ်ား ထဲမွ စကားလံုး ၿဖစ္ပါသည္။

(ကိုေပါ၏ comment ပါရင္ ပိုၿပည့္စံုလို႕ ေအာက္မွာ ေဖာ္ၿပထားလိုက္ပါသည္)

Ko Paw April 16, 2009 3:02 AM

ကုိမုိးတိမ္ညဳိ….ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ေနာ္ကေတာ့ ေရႊဥေဒါင္း တသက္တာ မွတ္တမ္းကုိ ႀကဳိက္တဲ့ေနရာမွာ တူေနျပန္ၿပီဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားအဖုိ႔က “ဘယ္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လုိပါလိမ့္”ေလာက္ပဲ ေတြးျဖစ္မယ္။ ဟုိေက်ာင္းသားကေလးချမာမေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဆူးႀကီးတေခ်ာင္း ေပါက္သြားမွာ က်ိန္းေသတယ္ဗ်ဳိး။ း-)



April 2009
မိုးတိမ္ညိဳ

ထူးဆန္းေထြလာ

တစ္ခါကကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္တြင္ နယ္ဘက္မွ အလြန္သပၸာယ္ေသာ ဆင္းထုေတာ္ ေလး တစ္ဆူ လက္ေဆာင္ ရဖူးေလသည္။ ထိုဆင္းထုေတာ္ ေလးသည္ အၿမင္အား ၿဖင့္ အၿခား ဆင္းထု ေတာ္ မ်ားႏွင့္ မတူပဲ တစ္မူထူးၿခားေနသေယာင္ ထင္ရေလ၏။ မည့္ သို႕ ထူးၿခားသနည္း ဆိုသည္ကို ေတာ့ မေၿပာ တတ္ပါ။ သီးသားႏွင့္ ထုထားသည္ ဟုထင္ပါသည္။ ထိုဆင္းထုေတာ္ ေလးကို ဘုရားစင္ တြင္ ေနရာ အက်အနလုပ္ကာ ကိုးကြယ္ ထားပါသည္။

ဘုရားစင္တြင္ ကိုးကြယ္ထားၿပီးေနာက္ ထိုဆင္းထုေတာ္ ကေလးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာ ႀကံဳရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရွိ ဘုရားစင္ သည္ အိမ္ အေရွ႕ဘက္တြင္ ရွိေသာ ေၾကာင့္ ဆင္းထုေတာ္ ေလးမွာ အေနာက္ ဘက္လွည့္ လွ်က္ ရွိပါသည္။ ထူးဆန္းသည္ မွာ ထို ဆင္းထုေတာ္ကေလးသည္ မနက္လင္း လွ်င္ ေတာင္ဖက္သို႕ လွည့္ လွ်က္ ေတြ႕ရၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ ပထမေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ မေတာ္တဆ တိုက္မိ၍ လွည့္သည္ဟုသာ ထင္ၾကပါသည္။ အိမ္တြင္ ေၾကာင္မ်ားလည္း ရွိေသာ ေၾကာင့္ မေတာ္ တဆၿဖစ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းအရာ မ်ားစြာရွိပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုဆင္းထုကေလးသည္ ေန႕စဥ္ေန႕ တိုင္း ေတာင္ဘက္သို႕သာ လွည့္ သြားပါသည္။ အိမ္သား အားလံုးကို လိုက္ေမးၿပီး ေသခ်ာ ေစာင့္ ၾကည့္ေသာ္ လည္း မည္သူမွ် မတိုက္မိ၊ မေရြ႕မိပဲ လွည့္သြားလွ်က္ပင္ ရွိပါသည္။ ဘုရားစင္ေပၚတြင္ အၿခား ဆင္းထုမ်ားရွိေသာ္လည္း ထိုဆင္းထုေလး သာလွ်င္ လွည့္သြားပါသည္။ အၿခားဆင္းထုမ်ားမွာ နဂိုေနရာ မပ်က္ ပါေခ်။

ထိုအၿခင္းအရာ ကို အိမ္ရွိ လူမ်ား အလြန္ အံ့ၾသၾကပါသည္။ အေဒၚမ်ားမွာ အဆိုးဆံုးၿဖစ္သည္။ သူတို႕သည္ ဤအေၾကာင္းအရာကို အဓိပၸာယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေကာက္ၾကပါသည္။ အတိတ္မ်ား ေကာက္ၾကသည္။ ဘုရားခန္း တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား၊ အေမႊးတိုင္မ်ား မၿပတ္ထြန္းညိွၾကသည္။ ဘုရား ရွိခိုးခ်ိန္ ယခင္ကထက္ ပိုမ်ားလာ ၾကသည္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ပင္ ေခၚယူၾကြား၀ါသၿဖင့္ ထိုအခ်ိန္ က အိမ္တြင္ ထိုဆင္းထုေတာ္ ေလးကို လာဖူးသူမ်ား အ၀င္ အထြက္မ်ားလွ်က္ပင္ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေတာ့ ထိုကိစၥကို သိပ္ဘ၀င္ မက်ပါ။ နဂိုကတည္း က ဘာသာေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ (miracle) မ်ားကို ခ်င့္ခ်င့္ ခ်ိန္ခ်ိန္သာ ယံုၾကည္ ပါသည္။ ဤကိစၥသည္ လည္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုရွိရမည္ဟု ယူဆထားပါသည္။
ထိုဆင္းထုေလးမွာ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြ အသိုင္း အ၀ိုင္းတြင္ ေက်ာ္ၾကားလွ်က္ရွိပါသည္။ မည္သို႕ပင္ ၿပန္လွည့္ ထားေစကာမူ ေနာက္တစ္ေန႕တြင္ ေတာင္ဘက္သို႕သာ လွည့္သြား စၿမဲၿဖစ္ေလသည္။ ထူးဆန္းေပစြ။

သို႕ေသာ္……
မထင္မွတ္ေသာ ေန႕တစ္ေန႕တြင္ ထုိကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အၿဖစ္မွန္ေပၚလာပါသည္။ အိမ္တြင္ ေရၿပတ္ သည့္ ေန႕တြင္ၿဖစ္ေလသည္။ ရွင္းပါမည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္တြင္ အ၀ိစိတြင္းမွ ေရကို ေရေမာ္တာ နွင့္ စုပ္ယူၿပီး တိုင္ကီေပၚသို႕တင္ရပါသည္။ တစ္ရက္ေသာ္ ထိုေရေမာ္တာ ပ်က္ပါေလသည္။ ထိုေန႕တြင္ ဆင္းထုေလးမွ လည္း ေတာင္ဘက္သို႕ မလွည့္ေတာ့ပါ။ ေရေမာ္တာသည္ ထိုေန႕က ကိြဳင္ၿပတ္သြားပါသည္။ ထိုေမာ္တာသည္ ဘုရားခန္းရွိေသာ အေပၚထပ္၏ ေအာက္ထပ္တည့္တည့္ အခန္းေလးထဲတြင္ ရွိေသာေၾကာင့္ ေရေမာ္တာ လည္တိုင္း တုန္ခါမႈ႕ ေၾကာင့္ ဆင္းထုေလးမွာ ေရြ႕လွ်ားသြားၿခင္းၿဖစ္ေလသည္။ အၿခားဆင္းထုမ်ားမွာ မည္သို႕ မွ မေနရပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ အၿခား ဆင္းထုမ်ားမွာ ေၾကးဆင္းထုမ်ား ၿဖစ္ၿပီး အေလးခ်ိန္ အတန္ အသင့္ ရွိၿပီး သီးသား ဆင္းထုေလးမွာကား အလြန္ေပါ့ပါးေသာေၾကာင့္ ၿဖစ္သည္။
ထိုေန႕က ေရမခ်ိဳးရ၍ အိုက္စပ္ နံေစာ္ေနေသာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်နပ္ပါသည္။ အမွန္တရား တစ္ခုကို သိခြင့္ ရလိုက္၍ ၿဖစ္သည္။

အေဒၚမ်ားက ေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ၾကပါ။ ဘာကို မေက်နပ္သလဲေတာ့ မေၿပာတတ္ပါ။ ၿဖစ္ႏိုင္သည္မွာ သူတို႕ အမွန္ဟု ယူဆထားေသာ (ၿဖစ္ေစခ်င္ေသာ) အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုက အမွားၿဖစ္သြားေသာ ေၾကာင့္ စိတ္ကသိကေအာင့္ ၿဖစ္ေနပံုရပါသည္။ ထိုေနမွ စ၍ယခင္အတိုင္း ဘုရားရွိခိုးခ်ိန္လည္း ၿပန္နဲ သြားသည္။ ဖေယာင္းတိုင္ အေမႊးတိုင္မ်ားလည္း ပံုမွန္သာ ထြန္းညွိေတာ့ သည္။ ထူးဆန္းေပစြ။

ထိုကဲ့သို႕ေသာ ထူးဆန္းေထြလာ (miracle) မ်ားမွာ မွန္သည္ၿဖစ္ေစ မွားသည္ၿဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ သိပ္ အက်ိဳးမရွိဟု ယူဆပါသည္။ သစၥာေလးပါး တရားကို မသိသေရြ႕ မည့္မွ်ပင္ ထူးၿခားေသာ အၿခင္းအရာၿဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ တရားကို သိၿခင္းေလာက္ အက်ိဳးမရွိႏိုင္ဟု ယူဆပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အၿမင္ အရမူအခ်ိဳ႕ လူမ်ားသည္ (miracle) မ်ားေနာက္ကို သာ လိုက္ေနၿပီး အဓိကက် ေသာတရားကို ေမ့ေလွ်ာ့ေနသည္ဟုထင္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုထူးဆန္းေထြလာမ်ား ကို ကိုးကြယ္ရၿခင္းသည္ လြယ္ကူသက္သာၿပီး တရားအားထုတ္ရၿခင္းမွာ ခက္ခဲပင္ပန္းေသာ ေၾကာင့္ ၿဖစ္ႏိုင္ပါ သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕လူတို႕ သည္ လြယ္ကူ သက္သာေသာ အရာမ်ား၊ အလြယ္တကူ သိၿမင္ႏိုင္ေသာ အရာမ်ား ကိုသာ ကိုးကြယ္ၾကသည္ ဟုၿမင္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗုဒၶဘာသာကို အၿခားဘာသာ၀င္တို႕က ရုပ္ထုကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာဟု ေၿပာခံရလွ်င္ အလြန္နာပါသည္။ သို႕ေသာ္ ထိုသူမ်ားကို လည္း အၿပစ္တင္၍မရပါ။ သူတို႕ၿမင္ေတြ႕ေနရေသာ ပံုစံအရ အၿပင္လူမ်ားမွာ ထိုကဲ့သို႕သာ ထင္မည္ၿဖစ္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ပညာရွင္တစ္ဦး ၏ ေအာက္ပါ စကားစု ေလးကို ၿပန္လည္ ကိုးကားလိုက္ပါသည္။

“ဗုဒၶၶဘာသာသည္ သက္၀င္ယံုၾကည္ရံု၊ ကိုးကြယ္ပသရံု ႏွင့္ ဆုေတာင္း ရံုသက္သက္မဟုတ္ပါ။ ဗုဒၶၶဘာသာသည္ သင္ယူရန္၊ ေလ့က်င့္ရန္ ႏွင့္ ထိုးထြင္းသိၿမင္ရန္ၿဖစ္ေလ၏။”

မိုးတိမ္ညိဳ

ဘုရားဖူးသြားၿခင့္း

မေန႕ကတနဂၤေႏြေန႕ေလ။ ခ်စ္သူေလးနဲ႕အတူ ဘုရားကိုသြားၾကတယ္ေလ။ ခင္ေမာင္တိုး သီခ်င္း ထဲကလို ေပါ့ဗ်ာ။ “ေမာင္မယ္စံုေတာင္ဖက္မုတ္က ေလွခါးထစ္ေတြ တက္ရင္းနဲ႕ေလ ေရၾကည့္ၾကတာေပါ့ “ ဆိုသလိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕သြားတာက မႏၲေလးက မဟာမုနိ ဘုရားႀကီးဆိုေတာ့ ေလွခါးေတာ့ တတ္စရာမလို ဘူးေပါ့။

အဲဒီေန႕ မနက္ေစာေစာ ေကာင္မေလးနဲ႕အတူ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႕ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကုသိုလ္လည္း ရ၀မ္းလည္း ၀ေပါ့။ အဲဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ဘုရားႀကီးကိုေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္ စတန္းမွာ ဆိုင္ကယ္ အပ္ေတာ့ အပ္ခက ၂၀၀ တဲ့။ မႏၴေလးမွာ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒီအခ်ိန္က ဆိုင္ကယ္ အပ္ခက ၁၀၀ ပဲေပးရတယ္ဗ်။ အင္းေလ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အထင္ကရ သမိုင္း၀င္ ဘုရားႀကီးပဲ ဒီေလာက္ေတာ့ လွဴရမွာေပါ့။

ဆိုင္ကယ္ စတန္းကေန ဘုရားထဲကို ေလွ်ာက္ရ တဲ့လမ္းက ေတာ္ေတာ္ ညစ္ပတ္တယ္။ ဖိနပ္ကို ထားခဲ့တာဆိုေတာ့ ဖိနပ္မပါပဲ ေလွ်ာက္ရတာေလ။ မေန႕က မိုးလည္းရြာထားေတာ့ ရြံ႕ေတြနဲ႕။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီလမ္းတစ္လမ္းပဲရွိတာကိုး။ အဲဒီမွာ ပထမဆံုးေတြ႕ရတာကေတာ့ ပန္းေရာင္းတဲ့မမေတြေလ။ ၀ယ္ပါယူပါနဲ႕ အလကားေပးေနသလား မွတ္ရတယ္။ မ၀ယ္ ဘူး ေၿပာလည္း မရဘူး။ ဇြတ္ဗ်။ တကယ္၀ယ္ေတာ့ လည္း ပန္းစည္းေသးေသးေလးကို ၅၀၀ ေလာက္ေပးရဦးမယ္။ ၅၀၀ ေလာက္လည္း ဘာအေရးလဲ ဘုရားလာတာ ကုသိုလ္ရဖို႕ပဲ မဟုတ္လား။ လွဴတယ္လို႕ သေဘာထားရမွာေပါ့့။


ၿပီးေတာ့့ အဲဒီပန္းသယ္ မမေတြနဲ႕ အၿပိဳင္က ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ အေဒၚႀကီးေတြေလ။ ေအာင္မာ တန္းစီၿပီးေတာင္းေနတာ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လာလို႕ လူေတြ တန္းစီၿပီးႀကိဳေနတာက်ေနတာပဲ။ မဆီမဆိုင္ ကိုယ္ေတာင္ ဘ၀င္ၿမင့္သြားေသးတယ္။ သဒၶါတရားထက္သန္စြာနဲ႕ ၂၀၀ လွဴခဲ့ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ သာဓုေခၚၾကပါ။

ဘုရားထဲကို စ၀င္ေတာ့ လမ္းေဘးမွာ ေစ်းသည္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ မုန္႕သယ္၊ အရုပ္သည္၊ ပန္းခ်ီပံု ဓါတ္ပံု ေရာင္းတဲ့ အသည္၊ အစံုပဲဗ်။ အဲဒီအထဲမွာ သတိထားမိတာကေတာ့ ငွက္ေရာင္း တဲ့သူ ကိုပဲ။ ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာ ငွက္ကေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ႕လုပ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ၀င္သူေတာ္စင္ေတြက တကူးတကဖမ္းထားတဲ့ ငွက္ကေလးေတြ ကို တကူးတက လြတ္ၿပီးကု သိုလ္ ယူၾကတယ္တဲ့ဗ်။
တစ္ခ်ိဳ႕က

“နင့္အသက္တစ္ခါလႊတ္ ငါအသက္ဆယ္ခါလြတ္”

လို႕ ေအာ္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္ၿမတ္တာပဲေနာ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ ယၾတာအရ ဘယ္ေန႕မွာ ငွက္ဘယ္ႏွစ္ေကာင္လြတ္ရမယ္ဆိုၿပီး လာလြတ္တာလည္း ရွိေသးဆိုရဲ႕။ ေဗဒင္ ဆရာနဲ႕ ငွက္ေရာင္းတဲ့ သူစီးပြားဖက္စပ္မ်ား လုပ္ထားေသးသလားလို႕ မဆီမဆိုင္ေတြးမိေသး ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အနားေရာက္ေတာ့ ငွက္ေရာင္းတဲ့သူက

“အကိုႀကီး ငွက္ကေလးေတြ လြတ္ေပးပါဦး” တဲ့။

ေအာင္မာသူေၿပာတဲ့ပံုက သူ႕ငွက္မလြတ္ရင္ ကိုယ္ကပဲ အၾကင္နာတရား မရွိတဲ့သူလိုလို။ သူၾကည့္တဲ့ အၾကည့္ကလည္း ေသခါနီးလူနာကို ကုလို႕ရရဲ႕သားနဲ႕ ပိုက္ဆံမရလို႕ မကုတဲ့ ဆရာ၀န္ ကိုၾကည့္သလိုမ်ိဳး။ ထင္ခ်င္သလိုထင္ကြာ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မလြတ္ဘူး။ ၿပီးရင္ သူတို႕ကၿပန္ဖမ္းမွာပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္။ သူ႕ဟာသူၿပန္ဖမ္းဖမ္း မဖမ္းဖမ္း မင္းဒီ တစ္ႀကိမ္ လြတ္လိုက္ရင္ အဲဒီငွက္ကေတာ့ အက်ိဳးရွိသြားတာပဲတဲ့။ ဒါလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို လြတ္လိုက္ၿပီထား ငွက္ကေတာ့ လြတ္သြားပါတယ္။ သူတို႕က အက်ိဳးအၿမတ္ရသြားတယ္။ လြတ္တဲ့သူမ်ားေလေလ သူတို႕က အက်ိဳးအၿမတ္ပိုမ်ားၿပီး ေနာက္ဆို ပိုေကာင္းတဲ့ ငွက္ေထာင္နည္းေတြသံုး။ ငွက္ေတြပိုဖမ္း၊ လူေတြကပိုလြတ္နဲ႕ ေတာ္ၿပီ အဲဒီ သံသရာထဲ ကၽြန္ေတာ္ မပါခ်င္ဘူး။

“ ပိုက္ဆံကုန္သူ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး၊ အဖမ္းခံရသူငွက္၊ အက်ိဳးအၿမတ္ရသူ သူတို႕” ပဲေလ။

ဟင္း ဘုရားလာမွ အကုသိုလ္အေတာ္မ်ားေနၿပီ။ စိတ္ေလွ်ာ့ တရားနဲ႕ေၿဖ။

အဲလိုနဲ႕ ဆက္ေလွ်ာက္ လာေတာ့ ေရွ႕နားလူသြားလမ္းေဘးမွာ ဦးဇင္းတစ္ပါး။ မတ္တပ္ရပ္ မ်က္စိစံုမွိတ္ သပိတ္ေလးပိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ပတြတ္ ပတြတ္နဲ႕ ဘုရားစာရြတ္ေနတာဗ်ာ။ ဘာလုပ္တာလဲလို႕ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ အလွဴခံေနတာဗ်။ ေအာ္ၿဖစ္မွ ၿဖစ္ရေလ။ အလွဴခံတာမ်ား ရိုးရိုးခံလည္း ရပါတယ္။ အခုဟာက သီခ်င္းအက်ယ္ႀကီးဖြင့္ၿပီး သူလာတာ သိေအာင္လုပ္ရတဲ့ ထီလွည္းလိုၿဖစ္ေနၿပီ။ ေဟာဗ်ာ အကုသိုလ္တစ္မ်ိဳး၀င္ၿပန္ၿပီ။ မၿဖစ္ဘူး အထဲၿမန္ၿမန္၀င္မွ ဆိုၿပီး သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ဘုရားထဲ၀င္ခါနီး ၿပတိုက္နားမွာ လည္း ပိုက္ဆံေတာင္းတဲ့ အမယ္ႀကီး တစ္စုဗ်ာ။ လာၿပန္ၿပီဒီမွာ တစ္ဖြဲ႕။ အတြင္း(၃၇) မင္း အၿပင္(၃၇) မင္းမ်ား ခြဲထားသလားပဲ။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရွ႕ဆံုးက အေမႀကီးကို ၂၀၀ လွဴခဲ့ပါတယ္။ အဲၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္တမဲ့ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႕က အဲဒီပိုက္ဆံကို ခြဲေ၀ယူေနၾကတာဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ မွ သေဘာေပါက္တယ္။ ေၾသာ္ ရွယ္ရာလုပ္ငန္းကိုးလို႕။

ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ဆင္းထုေတာ္ထားတဲ့ ဂူနားကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ လူေတြကို ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး ေနတာပဲဗ်။ အထဲမွာ တစ္ခုခု အလကားေ၀ေနသလားမွတ္ရတယ္။ မိန္းမေတြကေတာ့ အထဲမ၀င္ရေတာ့ အၿပင္ကေနပဲ ေမွ်ာ္ၿပီး ရွိခိုးရတယ္။ မေရႊေခ်ာကေတာ့ အၿပင္မွာ ရွိခိုးေနခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က လူေတြကို တိုးေ၀ွ႕ ၿပီး ကန္ေတာ့ရေအာင္အထဲ၀င္။ ႏွစ္ေပပတ္လယ္ေလာက္ ေနရာေလးရေအာင္မနည္းႀကိဳးစား ရွာရတယ္။ အထဲမွာ ေခၽြးနံ႕ လူနံံ႕ေတြက မြန္းက်ပ္ေနတာပဲ။ ထိုင္ၿပီးကန္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေမာ့လိုက္ေတာ့ ဆင္းထုေတာ္မွာ ေရႊခ်ေနတဲ့သူေတြ မနည္းပါလား။ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕ ထန္းလွ်က္ခဲကို ၀ိုင္းအံုေနတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ က်ေနတာပဲ။ ကိုယ္ကဘုရား ကန္ေတာ့ခ်င္တာ မထူးပါဘူးကြာကဆိုၿပီး သူတို႕ပါေရာကန္ေတာ့ခဲ့ရတယ္။ ပညာရွိေတြကေတာ့ ေၿပာၾကတယ္။ ကိုယ္ကဘုရားကို ရည္စူးၿပီး ရွိခိုးတာပဲတဲ့။ သူတို႕ရွိလည္း ကိုယ္ကစိတ္ရွင္းေနဖို႕ပဲ အေရးႀကီးတယ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ အဲလိုဆိုကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၿပန္ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ အဲလိုရည္စူးၿပီး ကန္ေတာ့တာဆိုရင္ ဘာလို႕မ်ား ဘုရားႀကီး လာေနေသးလည္းဗ်ာ။ ကိုယ့္အိမ္က ဘုရားကို ကန္ေတာ့ေပါ့။ မ်က္ႏွာေတာ္ႀကည့္ခ်င္ရင္ ပံုေတာ္ေတြ၀ယ္လို႕ရတာပဲ။ ကဲအဲလိုေၿပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ပဲ လူ႕ဂြစာၿဖစ္ဦးမယ္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ကန္ေတာ့ခဲ့ပါတယ္။

အဲကန္ေတာ့ေနတုန္းအၿပင္ထြက္တဲ့ သူတစ္ေယာက္က၀င္တုိက္သြားေသးတယ္။ အမေလး ၿငိမ္းခ်မ္းလိုက္တာဗ်ာ ဘုရားကန္ေတာ့ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္သုတ္သုတ္ကန္ေတာ့ၿပီး ၿပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။ (ၿပန္အထြက္မွာ ကန္ေတာ့ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ၀င္တိုက္ခဲ့ေသးတယ္)။ အၿပင္ေရာက္ေတာ့ မေရႊေခ်ာ ကကန္ေတာ့ လို႕မၿပီးေသးဘူး။ လက္ထဲမွာ လည္း ဘယ္အခ်ိန္က၀ယ္ထားမွန္းမသိတဲ့ ပန္းစီးႏွစ္စီးနဲ႕။ တစ္စီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ပဲေနမွာပါ။ ဟဲဟဲ။ အဲလိုေတြးၿပီးၾကည္ႏူးေနတုန္း အနားကို ဦးဇင္းႏွစ္ပါးေရာက္လာတယ္။
“ဒကာ ဦးဇင္းတို႕အတြက္ ေန႕ဆြမ္းဖိုးလွဴပါဦးတဲ့”
ခပ္မာမာေၿပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကန္႕ေတာ့ပါေသးရဲ႕ လို႕ၿပန္ေၿပာလိုက္ေတာ့ အနားကပ္လာၿပီး ခပ္မာမာထပ္ေၿပာတယ္။ “ဒကာ ဦးဇင္းတို႕အတြက္ ေန႕ဆြမ္းဖိုးလွဴပါ” တဲ့။ရန္ရွာေတာ့မယ့္ပံုဗ်ာ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ မင္းသားကို လူဆိုးႏွစ္ေယာက္က ၀ိုင္းလာသလိုမ်ိဳးပဲ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းသားက ယိယားဆိုၿပီး ခ်ၿပစ္လိုက္မွာပဲ။ ဒါေမမယ့္ အခုေတာ့ဗ်ာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ သူေတာ္စင္ ေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးနဲ႕ ထရန္ၿဖစ္ေနရင္ တယ္မသင့္ေတာ္တာနဲ႕ ၅၀၀ ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒၿမတိုက္ခံရသလိုပါပဲ။ ဘုန္းႀကီး အတုေတြေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီး အစစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ သိကၡာက်လိုက္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။

ဒါနဲ႕ၿဖစ္ေခ်ဘူးဆိုၿပီး ေနရာေၿပာင္း ရပ္ေတာ့ ဘုရားႀကီးလံုၿခံဳေရး ယူနီေဖာင္းနဲ႕ လူတစ္ေယာက္လာၿပီးေတာ့

“ညီေလး မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ ရၿပီးၿပီလား”တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႕ မရေသးဘူးအစ္ကို လို႕ေၿပာလိုက္ေတာ့ ဒါဆိုလာ ဆိုၿပီးေတာ့ အနားက ေကာင္တာကေန မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ တဘက္တစ္ခုယူေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာက္က ေက်းဇူးပဲ အစ္ကိုႀကီး ကို ေၿပာမလို႕ႀကံေနတုန္း
“ငါးရာပါ ညီေလးတဲ့”။
ေအာင္မေလး ဒါကေအးဒၿမ ဗ်။ ၀ယ္ရမယ္ဆိုကၽြန္ေတာ္လိုရင္ ၀ယ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ အခုဟာက အလကားေ၀သလိုလိုနဲ႕။ ပိုက္ဆံကုန္သြားတာကို မႏွေၿမာပါဘူုးဗ်ာ။ လူလည္က်တယ္ထင္လို႕ပါ။ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ ေဂါပကလူႀကီး ေခၽြးသုတ္တဲ့ တဘက္ မဟုတ္တာ ေတာ္ေသး ပဲလို႕ ေအာင့္ေမ့ရတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘုရားႀကီးတစ္ေခါက္သြားတာ အကုသိုလ္ေတြပဲ ရလာတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ထားတတ္ရင္ၿမတ္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကမထား တတ္လို႕ပဲေနမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ့့္ေကာင္မေလး ကိုဒီအေၾကာင္းေတြေၿပာေတာ့ အဆူခံရတယ္ဗ်ာ။ သူတို႕ ခဏခဏလာ ေနတာ ဘာမွ မၿဖစ္ဘူးတဲ့။ ရွင့္က်မွ ၿဖစ္တယ္။ ရွင္ကိုက အဆိုးၿမင္၀ါဒီၿဖစ္ေနလို႕ေနမွာတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ကိုက အဆိုးၿမင္၀ါဒီပါ။ ဒါနဲဲ႕ သူ႕ကိုေခ်ာ့ရင္း ဘုရားကို တစ္ပတ္ပတ္ၿပီး အိမ္ကို အကုသိုလ္မ်ားစြာ နဲ႕ၿပန္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်ား။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ၊ ၂၀၀၈

Saturday, October 17, 2009

ကၽြန္ေတာ္မသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္

မိမိကိုယ္သာကိုးကြယ္ရာဟု ၿမတ္စြာဘုရားကေဟာခဲ့ပါသည္။ သို႕ဆိုလွ်င္မိမိကိုယ္မိမိ မည္သို႕ကိုးကြယ္ နည္း။ ကိုယ့္ဓါတ္ပံုကို တစ္ေပပတ္လည္ ပံုႀကီးခ်ဲ႕ၿပီး ခပ္ၿမင့္ၿမင့္တစ္ေနရာမွာ ခ်ိတ္ထားၿပီး ေနတိုင္းရွိခိုးရင္ ေကာင္းမလား။ထို႕သို႕လည္းမၿဖစ္ေသးပါ။ အိမ္မွာ ကိုယ့္မိန္းမနဲ႕ ကိုယ့္ သားသမီးခ်ည္းပဲဆိုရင္ ၿဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိ ေသး။ အေဖ၊အေမ၊ဦးေလး၊ေဒၚေလး၊ ဘိုးဘြားေတြ ရွိေနလွ်င္ထိုနည္းသည္ မၿဖစ္ႏိုင္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ ေတာ့လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ကိုးကြယ္ရေအာင္ ကိုယ္တိုင္ ကိုငါဘာလဲ၊ဘယ္ကလာသလဲဆိုတာမသိ။ ဘာေကာင္လဲဆိုတာမသိ။ ကိုယ္တိုင္က သူမ်ားေလးစားစရာ မေကာင္းသည့္ အၿပင္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ေတာင္ သိပ္မႀကိဳက္ ခ်င္။ ေနာက္ေတာ့မွ နည္းနည္းေတြးတတ္ေခၚတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ရွင္းၿပမွနားလည္သည္။ အဲလိုမဟုတ္ဘူးကြ။ မိမိကိုယ္မိမိ ကိုးကြယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ရဲ႕ ဥာဏ္၀ိရိယ နဲ႔ ႀကိဳးစား ၿပီး လုပ္ရမွာကိုေၿပာတာ။ တို႕ဘုရားက လမ္းပဲညႊန္ၿပတာကြတဲ့။ သူက ေနာက္ထပ္အမ်ားႀကီးဆက္ေၿပာပါ ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ထိုင္းထိုင္းဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ပဲနားလည္လိုက္တယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြ အားလံုးကို တစ္စံုတစ္ခု သို႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ဖန္တီး သည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဥာဏ္မမွီသၿဖင့္ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမသိပါ။ အကယ္၍တစ္စုံတစ္ ေယာက္က ဖန္တီးသည္ ဆိုလွ်င္လည္း ထိုသူ႕ကို ေမးခြန္းမ်ားစြာ (လူၿပိန္းေမးခြန္းမ်ားသာၿဖစ္ ပါလိမ့္မည္) ေမးခ်င္ေန ပါသည္။ ပထမဆံုးတစ္ခု ကေတာ့ သတၱ ၀ါၿခင္း သတ္ရတာ မေကာင္းေသာ္ လည္း အဘယ့္ အတြက္ ေၾကာင့္ သူမ်ားအသားကို စားေကာင္းေအာင္ထြင္ထားပါသနည္းဟု။ ကၽြန္ေတာ္က အစားမက္သည္။ အသားလည္းႀကိဳက္။ ဘာဘီက်ဴးတို႕ဘာတို႕ဆိုၾကားတာႏွင့္ သားေရယိုသည္။ သို႕ေသာ္ ၀က္သတ္ ႏြားသတ္တာရံဖန္ရံခါ ၿမင္ရလွ်င္ စားထားသမွ်ၿမိဳမက်ၿဖစ္ရသည္။ သို႕ေသာ္ ဗိုက္ဆာလွ်င္ ၿပန္စား ၿဖစ္စၿမဲ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုတီထြင္သည့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္မ်ားရွိခဲ့ရင္ နည္းနည္းေလာက္ ၿပန္ၿပင္ေပး ဖို႕ေတာင္းဆိုခ်င္သည္။ ဥပမာ ၀က္ေပါင္ေၿခာက္တို႕၊ ဘဲကင္တို႕ဆိုတာ အပင္တစ္ပင္ပင္က ခူးစားရတာမ်ိဳး။ ပုဇြန္ထုတ္ ဆိုတာမ်ိဳးကအိမ္မွာ ပန္းအိုးေသး ေသးေလးႏွင့္ စိုက္လို႕ ရတာမ်ိဳး။ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမွီ သေလာက္စဥ္းစားၾကည့္တာပါ။ ဆရာႀကီးေတြမွာေတာ့ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ အႀကံဥာဏ္ေတြ ရွိမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကမွေတာ္ေသးတယ္။ စိတ္ၿဖတ္ႏိုင္ရင္ အသီးအရြက္ၾကည့္ပဲ စားလို႕ ရေသးတယ္။ အသားမွ မစားရင္ေသမယ့္ သတၱ ၀ါေတြကရွိ ေသးဗ်။ က်ားတို႕၊ ၿခေသၤ့တို႕။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထက္ တစ္ခုသာသြားၿပန္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို မစဥ္းစားတတ္တာေလ။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ညစ္စရာမလိုဘူးေပါ့ဗ်။ စားစရာရွိစားလိုက္ရံုပဲ။ ၿပီးေတာ့ လည္း ဘာဘာညာညာ ေတြးေနစရာ မလိုဘူး။ ဒါလည္းတစ္မ်ိဳးေကာင္းတာပဲ။ ၿမင္ဘူး တယ္မဟုတ္လား က်ားေတြ၊ၿခေသၤ့ေတြ သားေကာင္ကို ကိုက္သတ္တာ အရွင္လတ္လတ္စားတာ။ မၿမင္ဘူးရင္ YouTube မွာ ရွာၾကည့္ဗ်ာ။ အမ်ားႀကီးပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလဆို သားေကာင္ကမေသေသးဘူး။ စားတဲ့ သူကစားေနၿပီ။ တကယ့္ ဒုကၡပဲဗ်ာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါသဘာ၀ပဲတဲ့။ မတတ္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဒီလိုပဲ ၿဖစ္ရမွာပတဲ့။ ဒါမွ မစားရင္ အဲဒီ ၿခေသၤ့က ေသမွာပဲ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလိုေၿပာတဲ့သူကို ၿခေသၤ့ စားခိုင္းၿပီး အင္တာၿဗဴးလိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါသဘာ၀ ႏိုင္ေသးလားလို႕။ The Root ၀တၳဳထဲမွာေတာ့ ဒုကၡေတြ တနင့္ တစ္ပိုးခံစားေနရ တဲ့ လူမည္း ကၽြန္တစ္ေယာက္က ညည္းတြားဖူးတယ္။ ဒါေတြအားလံုးက ဘုရားသခင္ကသာ ဖန္ဆင္းတယ္ဆိုရင္ သူကေတာ့ မာန္နတ္ကိုပဲ ကိုးကြယ္ေတာ့မယ္တဲ့။ သူေၿပာတာလည္း ဟုတ္သလိုလိုပဲ။ ေသခ်ာေတာ့ မေၿပာတတ္ဘူးေလ။ ကိုယ္က ဒီေလာက္ပဲေတြးတတ္တာကိုး။
ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေသခ်ာရွင္းၿပတယ္။ အတိတ္ကံေၾကာင့္တဲ့။ ကံ ကံ၏အက်ိဳးတဲ့။ အဲလိုမလုပ္ပါနဲကဗ်ာ လူၿပိန္းနား လည္ေအာင္ရွင္းစမ္းပါလို႕ေၿပာေတာ့ မင္းအရင္ဘ၀ေတြ က လုပ္ခဲ့သမွ်ရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ပဲတဲ့။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးၿဖစ္တာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ အရင္ဘ၀ေတြက ဘာေတြလုပ္သလဲမွတ္မွ မမွတ္မိပဲဗ်ာလို႕ေၿပာေတာ့။ မွတ္မိစရာမလိုဘူး။ ေနာက္ဘ၀ေတြ မွာေကာင္းခ်င္ ရင္ ဒုကၡအားလံုးခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်င္ရင္ အခုေကာင္းတာလုပ္တဲ့။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ မင္း သံသရာမွာပဲ လည္ေနမယ္၊ငရဲက်မယ္။ သံသရာမွာ ဒီလုိ ဒုကၡေတြရွိတယ္ ဆိုၿပီးေသခ်ာရွင္းၿပတယ္။
နားေတာ့ ေသခ်ာမလည္ဘူး။ ေၾကာက္ေတာ့ေၾကာက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တတ္ႏိုင္သ ေလာက္ေတာ့ ေကာင္းေအာင္ လုပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ တစ္ခုေတာ့ ဘ၀င္ မက်တာ ရွိတယ္။ အက်ိဳး ေၾကာင့္ အေၾကာင္း ၿဖစ္တယ္ဆိုရင္ အရင္ဘ၀က လုပ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြကို သိခြင့္ရ ဘာလုပ္လို႕ဘာၿဖစ္တယ္ ဆိုတာ ဆရာစာရွင္း သလို ဘလက္ဘုတ္မွာ အမွတ္စဥ္ တစ္ႏွစ္သံုေလး တပ္ၿပီး ရွင္းၿပရင္ ပိုနားလည္မလား လို႕ပါ။ အဲဒါမွ ေရွာင္သင့္တာလည္း ေသခ်ာသိ လုပ္သင့္တာလည္း ေသခ်ာသိ ပိုေကာင္း မွာေပါ့ေနာ္။ အဲလိုေၿပာေတာ့ အဲဒီ ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သနားစရာ သတၱ၀ါတစ္ ေကာင္လိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကေၿပာတယ္ မင္းဒါေတြကို ေသခ်ာနားလည္ခ်င္ရင္ မင္းတစ္သက္ သင္ေတာင္မမွီဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ငါေၿပာသလိုပဲမွတ္ထားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒါနဲ႕ သူေၿပာတာကိုပဲ စာနဲ႕ကိုေသခ်ာေရးမွတ္လာခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကမွ လိုက္မမွီတာကို။ ဟုတ္ဖူးလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာလို႕ ဒီမွာေရာက္ေနတယ္။ ဘာလုပ္ရမယ္။ ဘာေတြၿဖစ္မယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူက စီစဥ္ေနလဲမသိဘူး။ ဒီမွာဗ်ာ ဆင္းရဲတဲ့သူက ဆင္းရဲ။ ခ်မ္းသာတဲ့သူကခ်မ္းသာ။ ေသတဲ့သူကေသ။ ရွင္တဲ့သူကရွင္။ ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းတယ္လို႕ထင္တဲ့သူေတြက ဒုကၡေရာက္၊ ကၽြန္ေတာ္ဆိုးတယ္လို႕ ထင္တဲ့သူေတြက ခ်မ္းသာ။ ရွဳပ္ေနတာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္လို လူၿပိန္းေတြးေတြးရင္ေတာ့ စနစ္ကို မက်ဘူးဗ်ာ။ မွားရင္လည္း ခြင့္လြတ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေလာက္ပဲ စဥ္းစားတတ္တာ။ ဆရာေဖၿမင့္ရဲ႕ မရဏာႏုႆတိ ၀တၳဳတို မွာေတာ့ ေဒါက္တာေငြရက ဒီလိုေၿပာထားတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္ မေၾကာက္ပါ။ မခံခ်င္တာဘဲ ႐ွိသည္။ သည္ကိစၥႏွင္႔ ပတ္သက္၍ စီမံခန္႔ခြဲေနသူ ႐ွိလွ်င္ ထိုသူကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ တရားခံ ႐ွာမရပါ။ ၿပီးေတာ႔ ဘယ္ကို တိုင္တည္ရမည္လဲ။ ကြ်န္ေတာ္႔မွာ တိုင္စရာလည္း မ႐ွိ၊ တည္စရာလည္း မ႐ွိ။ ကြ်န္ေတာ္က မေသခ်ာတာေတြႏွင္႔ အဆက္အဆံ မလုပ္ခဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္႔ဘာသာ လူခ်ည္းသက္သက္ ေနခဲ႔သည္“ တဲ့။
ေဒါက္တာေငြရကို ေတြ႕ပါကကၽြန္ေတာ္ေၿပာခ်င္တာတစ္ခုသာရွိပါသည္။ အဲဒီ ပုဂိၢဳလ္ကိုမ်ား တကယ္ လို႕ေတြ႕ ခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း လက္တို႕လိုက္ပါဦးလို႕။

ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။
မိုးတိမ္ညိဳ

လြဲေနေသာ“စံ“

ကၽြန္ေတာ္သည္ စည္းစနစ္က်သူတစ္ဦးၿဖစ္သည္။ (သို႔မဟုတ္) စည္းစနစ္က်သူ တစ္ဦးဟု ကၽြန္ေတာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္၏ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားကေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ မထင္ၾကပါ။ ငေၾကာင္၊ ဘ၀င္ရူးဟုသာထင္ၾကပါသည္။ သူတို႕ ဘယ္လိုထင္ထင္ ကၽြန္ေတာ္ ဂရုမစိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ 'စံ' ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သာေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း စကား၀ိုင္းမ်ားတြင္သူတို႔ ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ အၿငင္းပြားေလ့ရွိသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ထိုင္ေနရင္း လမ္းေဘးသို႕ ေဆးလိပ္တိုကို လြင့္ပစ္ ေသာသူကို
၄င္း၊ ေၿမာင္းထဲသို႔ ပလပ္စတစ္အိပ္ခြံပစ္ခ်ေသာသူကိုလည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကႏွိပ္ကြပ္သည္။
” ေအး မင္းတို႔လို စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ေကာင္ေတြရွိေနလို႔ ငါတို႔ ႏိုင္ငံမတိုးတက္တာကြ၊ ႏိုင္ငံသားတိုင္းသာ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယူၿပီး စည္းကမ္းရွိေနရင္ ငါတို႔ ႏုိင္ငံ အခုအခ်ိန္ဆိုရင္ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မွီေနၿပီကြ”
သူတို႔ကလည္းၿပန္ေခ်ပသည္။
”ေဟ့ေကာင္ရ ဒါမ်ိဳးစည္းကမ္းဆိုတာ တစ္ႏိုင္ငံ လံုးအတိုင္းအတာနဲ႕လုပ္မွရမွာကြ၊ ဥပမာကြာ ႏိုင္ငံၿခားမွာ လိုလမ္းေထာင့္ တိုင္းမွာသာ အမိႈက္ပစ္စရာ အမိႈက္ပံုးရွိေနရင္၊ လမ္းေတြက နဂိုကတည္းက သန္႕ရွင္းၿပီး အမိႈက္ပစ္ရက္စရာမရွိရင္ ဘယ္သူမွ လမ္းေဘးကို အမႈိက္မခ်ဘူးေဟ႔ေကာင္”
ထိုအခါကၽြန္ေတာ္က
”ေအး ဒါေတာ့ဒါေပါ့ ဒါေပမယ့္ဒီလိုအေၿခအေနမ်ိဳးေရာက္ေအာင္ ေစာင့္မေနပဲ အခုကတည္းက တစ္ေယာက္ခ်င္း စီကနားလည္မႈ႕နဲ႕႔စည္းကမ္းရွိသြားရင္ သူ႔ဟာသူတိုး တက္သြားမွာကြ”
ထိုအခါတစ္ ေယာက္က ၀င္ေၿပာသည္။
”ေဟ့ေကာင္ ကိုႀကီးက်ယ္ရာ အပိုေတြေလွ်ာက္ေၿပာမေနပါနဲ႕၊ ေခြးေဟာင္လို႕ ေတာင္ မေရႊ႕ပါဘူးကြာ၊ မင္းကေရာဘယ္ေလာက္စည္းကမ္းရွိႏိုင္လို႔ လည္း”
မၿဖစ္ေခ်ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္မူကိုထိလာၿပီ။
”ေအး ငါကအၿမဲ ငါမူနဲ႕ ငါေနတာကြ၊ မယံုရင္မင္းတို႕႔ေစာင့္ၾကည့္ေန။ ငါ့ သံုးတဲ့ အမႈိုက္က လမ္းေဘးတို႕ ၊ေၿမာင္းထဲတို႔ ဘယ္နည္းနဲ႕မွ မေရာက္ေစရဘူး။ အရင္ကလည္းမေရာက္ဘူး၊ အခုလညး္မေရာက္ဘူး၊ ေနာင္လည္းေရာက္မွာမဟုတ္ဘူး ”
ထိုေန႕မွစၿပီးကၽြန္ေတာ့္ စကားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္သံုးသည့္ အမႈိက္ကိုစနစ္တက် အမႈိက္ေတာင္းထဲသို႔ အၿမဲေရာက္ေအာင္ ယခင္ကထက္ပို၍ ဂရုစိုက္ပါသည္သည္။ သူတို႔ေတြ ဘယ္လိုပဲေလွာင္ေလွာင္ ကၽြန္ေတာ္မမႈ႕ပဲကၽြန္ေတာ့္ မူအတိုင္းသာလုပ္သည္။
တစ္ေန႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွ အၿပန္ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္သည့္ ေဆးလိပ္တိုကို ပစ္စရာ အမႈိက္ေတာင္း ရွာမေတြ႔သၿဖင့္ အိမ္ေရာက္မွပစ္ရန္အိပ္ေထာင္ထဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ယူ လာခဲ့သည္။ သူတို႕ ကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ထံုးစံအတိုင္း၀ိုင္းေလွာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္မမႈ႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ စံႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ေနသည္ မဟုတ္ပါလား။ အိမ္ေရာက္မွ ထိုအမႈိက္ကို စနစ္တက် အမႈိက္ေတာင္းထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ေက်နပ္္ေနပါသည္။
ထိုေနည ညစာထမင္းစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေရွ႕ တြင္စာထိုင္ဖတ္ေနစဥ္ အေမက အထုပ္ႀကီး တစ္ထုပ္ဆြဲၿပီး မီးဖိုထဲမွထြက္လာသည္။
”အေမ ညႀကီးမင္းႀကီးဘယ္လည္းဗ်“
“အမႈိက္သြားပစ္မလို႕ေလ“
“ဟင္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး အမိႈက္ကားလာလို႕လား” ထိုအခါအေမက
“ဟဲ့ နင့္အမႈိက္ကားကမလာတာ တစ္ပတ္ေလာက္ရွိၿပီ အခုဟာ ေမွာင္တံုး ဟိုဖက္လမ္း ၾကား ထဲသြား ပစ္မလုိ႕ေလ“
“ဟာအေမကလည္းဒီလိုေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသမွေပါ ့အေမတို႕နဲ႕ခက္ပါတယ္ အဲလိုသာဆို…“ ကၽြန္ေတာ္စကားဆံုးေအာင္ေၿပာခြင့္မရလိုက္ပါ။
“ဟဲ့ငါက ႏိုင္ငံႀကီးသားပီသခ်င္တာေတာင့္ နင့္အမႈိက္ကားကလာမွ မလာပဲ။ ငါကဒီလိုမပစ္လို႔ ဒါႀကီးကို နင့္အိပ္ယာေပၚလာထားရမွာလား ဒီမွာပင္ပန္းရတဲ့ အထဲနင္ကတစ္ေမွာင့္“
ဟုဆိုကာ အမႈိက္ထုပ္ႀကီးဆြဲၿပီး အေမ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးထြက္သြားေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ေဒါသကို ေၾကာက္လို႔လား အမိႈက္အိတ္ႀကီး ကုတင္ေပၚ တင္ၿပီးအိပ္ရမွာ ေၾကာက္လို႔လားမသိ ဆက္ၿပီးေစာဒကမတက္၀ံ့ေတာ့ပါ။ အမႈိက္အိတ္ထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးလိပ္တိုကေလးရွာ ေကာက္လွ်င္လည္း ေခါင္းေခါက္ခံရသည္သာ အဖတ္တင္မည္ ၿဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ မႀကိဳးစားရဲေတာ့ပါ။
ဒီအေၾကာင္းကိုဟိုေကာင္ေတြ မသိေအာင္ေတာ့ လၽွိ့၀ွက္ထား ရမည္ ၿဖစ္ပါသည္။

မိုးတိမ္ညိဳ
ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၈။

Visitors

About Me

  © Blogger template 'Perfection' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP