မည္သို႕ပင္ ၿဖစ္ေစကာမူ

အဲဒီေန႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္လန္းေနတယ္ဗ်။ အဲ လန္းတယ္ဆိုတာ ဗန္းစကားနဲ႕ စတိုင္က်ေနတယ္လို႕ ဆိုလိုတာေနာ္။ အဟဲ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဖာ္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ရွပ္အကၤ်ီ ကလည္း အေကာင္းစား၊ ေဘာင္းဘီကလည္း နာမည္ႀကီး တံဆိပ္၊ ဖိနပ္ကလည္း ေၿပာင္ေနေအာင္တိုက္ထားတဲ့ ခြာၿမင့္ဖိနပ္။ တကယ္ပါ ေတာ္ေတာ္ကို သန္႕ေနတာ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားရေနတာ မွန္ေရွ႕မွာ ေတာင္ အေတာ္အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။ ရံုးသြားဖို႕ အခန္းၿပင္ထြက္လာေတာ့ အိမ္မွာ အတူေနတဲ့ အစ္ကိုႀကီးကေတာင္ ေအာင္မာ မင္းသန္႕လွေခ်လား ဒီေန႕တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒါသာမာန္ပါပဲ ဆိုတဲ့ ပံုမ်ိဳးနဲ႕ ဒီလိုပါပဲဗ်ာဆို ၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ အိမ္တံခါးပိတ္ ေနတံုး အံ့ၾသတဲ့ အၾကည့္နဲ႕ ၾကည့္ေနတဲ့ အဲဒီ အစ္ကိုႀကီး ပံုေတာင္မ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး။

MRT ေရာက္ေတာ့ ပံုမွန္ သတင္းစာ ေ၀ေနတဲ့ သူကလည္း (ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မ်က္မွန္းတန္းၿပီး ခင္ေနတဲ့သူ) ထူးထူးၿခားၿခား ယူအာဆိုးစမတ္တဲ့။ လူေတာင္ ေၿမာက္ႀကြႀကြ ၿဖစ္သြားတယ္။ ရံုးနားက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ေတာ့ လည္း ပံုမွန္ စကားသိပ္မေၿပာတဲ့ ဆိုင္ကလူကလည္း ၀ွပ္ကမ္အိုက္ဆပ္ယူဆာ တဲ့။ အဲဒီ Sir ဆိုတာေလးက နားထဲမွာ ခ်ိဳသြားတာပဲ။ အင္း အဲဒီေတာ့မွ ေတြးမိတယ္ ေတာင္းမွာ အကြပ္လူမွာ အ၀တ္ဆိုတာ တယ္မွန္ပါလားလို႕။ ဒီလိုစမတ္က်က်၀တ္ေတာ့ လူလည္း အဆင့္ၿမင့္သြားတာ ေနမွာေပါ့ဗ်ာ။

ရံုးေရာက္ၿပီး ဟုိလုပ္ဒီလုပ္လုပ္ ၿပီးေတာ့ စီးကရက္တစ္လိပ္ေလာက္ ေသာက္မလို႕ အၿပင္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေနက် ၀ရန္တာမွာ ေဘးရံုးက သူတစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ေတာ့ သူက အဲဒီရံုးမွာ ရာထူးႀကီးႀကီးဗ်။ မန္ေနဂ်ာ အဆင့္ေတာ့ အနိမ့္ဆံုးပဲ။ အရင္ေန႕ကလည္း ေတြ႕တယ္။ ဒီေန႕မွ ထူးထူးၿခားၿခား ႏုတ္ဆက္ေနတယ္ဗ်ာ။ ႏုတ္ဆက္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ စတိုင္က အရမ္းသန္႕ေနတာကိုး။ ဟုတ္ဘူးလား။ သူက အလာပသလာပ ေတြလည္း အေတာ္ေၿပာတယ္။ နာမည္ေမး၊ မင္းက ၿမန္မာ လားလို႕ေမး အခုဘာလုပ္ေနတာ လည္း ဒီမွာေရာက္တာ ၾကာၿပီလား အစံုေပါ့ဗ်ာ။ ရံုးထဲၿပန္၀င္ခါနီးေတာ့မွ သူက ဖုန္းနံပါတ္ ေပးပါလားလို႕ ေၿပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရပါတယ္ ဆိုၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ သူကဆက္ေၿပာ လိုက္တဲ့ စကားကို ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ္နတ္ၿပည္ကေန ၿပာပံုထဲကို အရွင္လတ္လတ္ ခုန္ခ်လိုက္တဲ့ နတ္သားေလး ၿဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

ငါ့အိမ္မွာ ငွားထား ၿမန္မာအိမ္ေဖာ္ကြ စကားေၿပာရတာ ခက္လို႕ တစ္ခါတစ္ေလ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဘာသာ ၿပန္ေပးပါလားတဲ့ ဗ်။

**********************************************

ကဲမိတ္ေဆြ အဲဒီေနရာမွာ မိတ္ေဆြဆိုရင္လည္း အီလည္လည္ႀကီး ၿဖစ္သြားမွာပဲေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာ အိမ္ေဖာ္လုပ္ေနတာ တၿခားနိမ့္က်တဲ့ အလုပ္လုပ္ေနတာေတြကို ႏွိမ့္ခ်ေၿပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုလိုခ်င္တာက လူတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ အဆင့္ၿမင့္ေအာင္ေနေန ဘယ္ေလာက္ေငြရွိေအာင္ရွာရွာ၊ ဘယ္ေလာက္ ပညာတတ္တတ္ သူ႕ရဲ႕ မိသားစု၊ လူမ်ိဳး၊ ႏိုင္ငံက နိမ့္က်ေနရင္ အဲဒီလူ ဘယ္လိုမွအၿမဲတမ္း လက္မေထာင္မေနႏိုင္ဘူး။ တေလာက ဖိုလစ္ပိုင္ ႏိုင္ငံရဲ႕ အၿဖစ္အပ်က္ကို ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ႏိုင္ငံၿခားသတင္းစာ ဆရာတစ္ေယာက္က သူ႕တို႕ႏိုင္ငံကို Country of Servant လို႕ေရးလိုက္ လို႕ သူတို႕ေတြ ဆတ္ဆတ္ခါနာၾကတာပါ။ အဲဒါ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ သူတို႕ႏိုင္ငံက သူူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ အိမ္ေဖာ္ သြားလုပ္တဲ့သူ အရမ္းမ်ားလို႕ပါပဲ။ အဲလို အေၿပာခံရေတာ့ ဘယ္လိုပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ဖိလစ္ပိုင္ သမၼတလည္း ေစာ္ကားခံ ရတာပဲ၊ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ပါေမာကၡႀကီး အားလံုးပဲ သိမ္းႀကံဳး ေစာ္ကားခံရတာပါပဲ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေနလို႕မရဘူး။ ကိုယ့္ရဲ႕ လူမ်ိဳးနဲ႕ ႏိုင္ငံကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ၿပန္ၾကည့္ရမယ္ဗ်။ ေရွာင္ထြက္ေၿပးလို႕မရဘူး။ ငါကႏိုင္ငံၿခားေရာက္ေနၿပီ ၿမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ဘယ္ေလာက္ ဆင္းရဲဆင္းရဲ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ငါနဲ႕ မဆိုင္ဘူးလို႕ မတြက္ပါနဲ႕။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တနည္းနည္းနဲ႕ ကိုယ့္ကို ၿပန္ၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အေပၚမွာေၿပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာလိုပါပဲ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဘယ္ေလာက္ ေကာ့ေၾကာ့ေနေအာင္ ေနေန ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံက၊ ၿပသနာ တက္ေနတဲ့ႏုိင္ငံက ဆိုတဲ့ အၿမင္မ်ိဳးက သူမ်ားအၿမင္မွာ (လူအမ်ားစု) မေပ်ာက္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အတန္းထဲမွာ စာအရမ္းကိုေတာ္ၿပီး အရမ္းလိမၼာတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ေတြ႕ဖူးတယ္။ သူ႕မွာကံဆိုးတာက သူ႕အေဖက ေန႕ေန႕ညည မူးေနတဲ့ အရက္သမားၿဖစ္ေနတာပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာ ဆရာမေတြ တၿခားကေလး မိဘေတြ သူနဲ႕ ေတြ႕ရင္ သူစာေတာ္ေၾကာင္း လိမၼာေၾကာင္းေတာ့ ခ်ီးက်ဴး ၾကပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ မင္းအေဖႀကီးေရာ အရင္လိုမူးေနတံုးပဲလားတဲ့။ အဲလိုအေမးခံရတဲ့ အဲဒီကေလး မ်က္ႏွာေလး ပ်က္ပ်က္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေၿခအေနလည္းအခု အဲလိုပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္အၿမင္ကေတာ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕

ပထမဆံုး ကိုယ့္ကိုယ္ကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္ရမယ္
ၿပီးရင္ ကိုယ့္မိသားစု
ၿပီးရင္ကိုယ့္ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ ပတ္၀န္းက်င္ရွိလူမ်ား
ၿပီးရင္ကိုယ့္လူမ်ိဳး ႏိုင္ငံ
ၿပီးမွ လူသားအားလံုး

အဆင့္ေက်ာ္ရင္ သိပ္အဆင္မေၿပသလို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲပဲ ထန္းပင္ႀကီးလို ေထာင္တက္ေနမယ္ ဆိုရင္လည္း အဆင္မေၿပပါဘူး။ ဥပမာဗ်ာ မိတ္ေဆြရဲ႕ အိမ္မွာ အဆင္မေၿပဘူးဆိုရင္ ပတ္၀န္းက်င္ကို မိတ္ေဆြ ဘယ္လိုမွ မကူညီႏိုင္ဘူး။ အခု သူတပါးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို လိုက္ကူေနတဲ့ လူမႈ႕ေရး အဖြဲ႕အစည္း ေတြကို ၾကည့္ပါ။ အမ်ားစုက ခ်မ္းသာေနတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြကပါပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ စစ္ၿဖစ္ေနတံုး လူမႈ႕ေရး အဖြဲ႕ ဖြဲ႕ၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ အာဖရိကက ႏိုင္ငံေတြကို သြားကူႏိုင္မလား။ ဘယ္ကူႏိုင္လိမ့္မတံုး။ အဲဒီေတာ့ ပထမဆံုး ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ အတြင္းမွာ အဆင္ေၿပေအာင္ အရင္လုပ္ရမွာပါ။

အဲလိုေၿပာလို႕ ေဒသစြဲ၊ ႏိုင္ငံစြဲ၊ လူမ်ိဳးစြဲ ၿပင္းထန္တယ္လို႕ ဆိုခ်င္ဆိုပါ။ လူမ်ိဳးေရး ခြဲၿခားမႈ႕မ်ားတဲ့ အေတြးအေခၚေတြလို႕ မိတ္ေဆြ စြပ္စြဲမလား။ တကယ္ေတာ့ လူမ်ိဳးေရး ခြဲၿခားတယ္ဆိုတာ ပိုတိုးတက္တဲ့၊ ပိုအင္အားႀကီးနဲ႕၊ ပိုခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ပိုလုပ္ၾကတာပါ။ လူသားအားလံုး အတူတူပဲဆိုတာက စကားလံုးထဲ မွာသာရွိၿပီး ပိုၿပီး civilized ၿဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ လူေတြက လက္မခံၾကပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီလို ကမာၻႀကီးမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ ဖို႕ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေနနဲ႕ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ့္လူမ်ိဳးကို ကာကြယ္ရမွာပါ။

ေၿပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ႏိုင္ငံအတြက္ ကူညီႏိုင္သေလာက္ ကူညီဖို႕ပါ။ တိုက္ရိုက္ၿဖစ္ၿဖစ္ သြယ္၀ိုက္တဲ့ နည္းနဲ႕ ၿဖစ္ၿဖစ္ကူညီႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမွာပါ။ ေလာေလာဆယ္ ကူညီႏိုင္တဲ့၊ ပါ၀င္ႏိုင္တဲ့ အေၿခအေန မရွိေသးရင္ အနည္းဆံုး စိတ္ဓါတ္ေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္။ အဲလိုသူမ်ားေၿပာေနလို႕ မင္းကေရာ ဘာလုပ္ႏိုင္သလဲကြာလို႕ ေမးလာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေၿပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနသူ တစ္ေယာက္သာ ၿဖစ္ပါေၾကာင္း...

ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၀
မိုးတိမ္ညိဳ